ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1759
ซูรั่วหลี มีอายุเพียงยี่สิบเอ็ดปีในปีนี้
อายุจริงของเธอ น้อยกว่าซูจือหยูหนึ่งปี
อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่เธอเกิดมาจนถึงอายุสิบแปดปีแล้ว ซูโสว่เต้าก็ยังไม่รู้เรื่องการดำรงอยู่ของเธอเลย
มารดาโดยกำเนิดของซูรั่วหลี ซึ่งมีชื่อจริงว่าเหออิงซิ่ว เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลเหอหนึ่งในสี่ตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่สำคัญของจีน และเป็นหนึ่งในผู้คุ้มกันส่วนตัวของซูโสว่เต้า
เหออิงซิ่วไม่เพียงแต่มีหน้าตาที่สวยงาม แต่ยังมีความสามารถมาก เขาเกือบจะเป็นผู้นำของบอดี้การ์ดของตระกูลซูในเวลานั้น
เธอมีอายุมากกว่าซูโสว่เต้าสามปี เมื่อซูโสว่เต้าอายุสิบห้าปีเขาก็ไปเรียนต่อต่างประเทศ เพื่อความปลอดภัยของเขา ซูเฉิงเฟิงจึงขอให้เธอมาจากตระกูลเหอ และกลายเป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของซูโสว่เต้า
ในปีนั้น เหออิงซิ่วอายุสิบแปดปี และเพิ่งโตเป็นผู้ใหญ่
ตั้งแต่ปีนั้นมา เธอก็ได้อยู่กับซูโสว่เต้ามาโดยตลอด
อ่านหนังสือเป็นเพื่อนเขา ไปศึกษาต่อเป็นเพื่อนเขา ไปเรียนรู้ในด้านธุรกิจของตระกูลเป็นเพื่อนเขา และไปมาทุกที่เป็นเพื่อนของเขา
แม้กระทั่ง ตอนที่ซูโสว่เต้าตามจีบตู้ไห่ชิงรรยาคนปัจจุบันของเขาอย่างเมามัน เหออิงซิ่วก็ยังแอบปกป้องเขาอยู่ในที่ลับตลอดเวลา
ในตอนที่เหออิงซิ่วยังอ่อนประสบการณ์ ก็เริ่มเข้าร่วมโลกเพื่อปกป้องซูโสว่เต้า เธอคอยปกป้องเขามานานกว่าสิบปี และไม่มีความเข้าใจกับชายอื่นใดเลย โดยธรรมชาติแล้วในใจของเธอ ก็ต้องมีความรู้สึกลับๆ ต่อซูโสว่เต้าที่คุ้นเคยที่สุด
เนื่องด้วยความแตกต่างในอัตลักษณ์ อายุและภูมิหลังทางตระกูล เหออิงซิ่วจึงเก็บความรักนี้ไว้ในหัวใจของเธอ
จนกระทั่งซูโสว่เต้าแต่งงานกับตู้ไห่ชิง เหออิงซิ่วซึ่งอายุเกือบสามสิบปีก็ยังไม่เปิดเผยความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเขาเลย
ในปีที่สองของการเกิดของซูจือหยู ซูโสว่เต้าอายุสามสิบปี และเหออิงซิ่วอายุสามสิบสามปี ซูโสว่เต้าถูกลอบทำร้ายตัวอยู่ต่างประเทศ เหออิงซิ่วพยายามอย่างสุดความสามารถ เสี่ยงชีวิตถึงช่วยเขาออกมาได้ แต่เหออิงซิ่วเองก็ได้สูญเสียแขนไปข้างหนึ่งเพราะเหตุนี้เหมือนกัน
เหออิงซิ่วซึ่งกลายเป็นคนพิการ มีความสามารถในการต่อสู้ที่ลดลงอย่างมาก ดังนั้นซูโสว่เต้าจึงต้องปล่อยให้เธอเกษียณและกลับไปที่ตระกูลเหอก่อนเวลาอันควร
ตอนที่เหออิงซิ่วจากไป ซูโสว่เต้าก็ไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้เธอจากไปเช่นกัน
นอกจากนี้ยังแสดงถึงความรู้สึกพิเศษของเหออิงซิ่วที่มีต่อซูโสว่เต้าที่อยู่ในใจของเธออีกด้วย
เหอรั่วหลีถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดีอยู่ในกำมือจากตระกูลเหอตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก เธอไม่เคยเข้าโรงเรียน และฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ตั้งแต่อายุสองปีจนถึงสิบแปดปี
ดังนั้น ตอนที่เธอมีอายุสิบแปดปี ความสามารถของเธอก็ได้แซงหน้าแม่ของเธอในตอนที่อายุสิบแปดปี และกลายเป็นคนรุ่นใหม่ที่แข็งแกร่งที่สุดในตระกูลเหอ
หลังจากเติบโตเป็นผู้ใหญ่เมื่ออายุครบสิบแปดปี เหออิงซิ่วก็ได้เล่าเรื่องต้นกำเนิดชีวิตของเธอให้ฟัง
ในการบรรยายของเหออิงซิ่ว ซูโสว่เต้าเป็นพ่อที่ดีที่ให้ความสำคัญกับความรักและความชอบธรรม เหตุผลที่เขาไม่เคยสนใจและเป็นห่วงเหอรั่วหลี เป็นเพราะเขาไม่เคยรู้เรื่องการดำรงอยู่ของเธอ
ดังนั้น เหออิงซิ่วจึงให้ทางเลือกแก่เหอรั่วหลีสองทาง
อยู่ต่อ และฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ต่อไปในตระกูลเหอ
หรือออกไปจากบ้าน ไปทำงานให้บิดาผู้ให้กำเนิดของเธอ
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...