ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1758

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเข้าใกล้ตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ เย่เฉินก็มีรอยยิ้มเล็กๆ น้อยๆ แขวนอยู่ที่ปากของเขา มองไปที่ซูรั่วหลี โบกมือให้เธอ และตะโกนเสียงดังว่า “สวัสดี คนสวย!”

ซูรั่วหลีมองเขาด้วยสายตาที่อยากจะกินคน

แม้ว่าจะไม่ได้ยินสิ่งที่เย่เฉินพูด แต่รูปปากคำว่าสวัสดีคนสวยสองสามคำนี้ เธอก็สามารถแยกแยะออกได้อย่างง่ายดาย

จากการแสดงออกที่ขี้เล่นและไร้สาระของเย่เฉิน ซูรั่วหลีก็ได้ตระหนักถึงแล้วว่า ชีวิตของตัวเธอได้ตกอยู่ในมือของชายคนนี้ไปแล้ว

เธอจ้องไปที่เย่เฉินด้วยดวงตาที่ขุ่นเคือง และฟันของเธอเกือบถูกเธอกัดจนจะหักหมดแล้ว!

ในขณะที่รถและเครื่องบินขับผ่านกันไป และระยะห่างระหว่างทั้งสองนั้นสั้นที่สุดนั้น เย่เฉินก็ทำท่าทางตัดหัวที่คอของเขาด้วยมือขวา

ท่าทางนี้ ทำให้ซูรั่วหลีโกรธขึ้นมาทันที!

ทันใดนั้นเธอก็กระโดดขึ้นจากที่นั่ง และตะโกนเสียงดังว่า “ไอ้สารเลว! ฉันจะฆ่ามึงด้วยมือฉันเองอย่างแน่นอน!”

การได้ยินของเย่เฉินนั้นอ่อนไหวกว่าคนทั่วไปมาก ดังนั้นเขาจึงได้ยินเสียงโกรธของหญิงสาวคนนี้อย่างชัดเจน

ทันทีหลังจากนั้น เขาก็ยิ้มให้ซูรั่วหลี และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมรอคุณอยู่!”

ซูรั่วหลีจำรูปร่างปากนี้ได้ และยิ่งแน่ใจมากขึ้นว่าเย่เฉินเป็นผู้ร้ายที่ทำร้ายตัวเองและลูกน้องมากกว่าห้าสิบคนนี้

ในเวลานี้ เธอแทบรอไม่ได้ที่จะกินเย่เฉินทั้งเป็นแทบไม่ไหว!

แต่อย่างไรก็ตาม ความเป็นจริงไม่ได้ให้โอกาสในการแก้แค้นใดๆ กับเธอเลย

ขบวนรถเริ่มเร่งความเร็วแล้วในเวลานี้ และไม่นานก็ขับผ่านจากเย่เฉินไป และหลังขับออกจากสนามบิน ขบวนก็ขับไปยังสถานีกองกำลังป้องกันตนเอง

ในเวลาเดียวกัน เจ้าหน้าที่สนามบินก็ได้ขับรถลากเครื่องบิน และลากเครื่องบินลำนั้นของตระกูลซูออกไป และในเวลาเดียวกันหอคอยก็เริ่มสั่งการสนามบินให้กลับมาใช้งานได้ตามปกติ