ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1758
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเข้าใกล้ตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ เย่เฉินก็มีรอยยิ้มเล็กๆ น้อยๆ แขวนอยู่ที่ปากของเขา มองไปที่ซูรั่วหลี โบกมือให้เธอ และตะโกนเสียงดังว่า “สวัสดี คนสวย!”
ซูรั่วหลีมองเขาด้วยสายตาที่อยากจะกินคน
แม้ว่าจะไม่ได้ยินสิ่งที่เย่เฉินพูด แต่รูปปากคำว่าสวัสดีคนสวยสองสามคำนี้ เธอก็สามารถแยกแยะออกได้อย่างง่ายดาย
จากการแสดงออกที่ขี้เล่นและไร้สาระของเย่เฉิน ซูรั่วหลีก็ได้ตระหนักถึงแล้วว่า ชีวิตของตัวเธอได้ตกอยู่ในมือของชายคนนี้ไปแล้ว
เธอจ้องไปที่เย่เฉินด้วยดวงตาที่ขุ่นเคือง และฟันของเธอเกือบถูกเธอกัดจนจะหักหมดแล้ว!
ในขณะที่รถและเครื่องบินขับผ่านกันไป และระยะห่างระหว่างทั้งสองนั้นสั้นที่สุดนั้น เย่เฉินก็ทำท่าทางตัดหัวที่คอของเขาด้วยมือขวา
ท่าทางนี้ ทำให้ซูรั่วหลีโกรธขึ้นมาทันที!
ทันใดนั้นเธอก็กระโดดขึ้นจากที่นั่ง และตะโกนเสียงดังว่า “ไอ้สารเลว! ฉันจะฆ่ามึงด้วยมือฉันเองอย่างแน่นอน!”
การได้ยินของเย่เฉินนั้นอ่อนไหวกว่าคนทั่วไปมาก ดังนั้นเขาจึงได้ยินเสียงโกรธของหญิงสาวคนนี้อย่างชัดเจน
ทันทีหลังจากนั้น เขาก็ยิ้มให้ซูรั่วหลี และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมรอคุณอยู่!”
ซูรั่วหลีจำรูปร่างปากนี้ได้ และยิ่งแน่ใจมากขึ้นว่าเย่เฉินเป็นผู้ร้ายที่ทำร้ายตัวเองและลูกน้องมากกว่าห้าสิบคนนี้
ในเวลานี้ เธอแทบรอไม่ได้ที่จะกินเย่เฉินทั้งเป็นแทบไม่ไหว!
แต่อย่างไรก็ตาม ความเป็นจริงไม่ได้ให้โอกาสในการแก้แค้นใดๆ กับเธอเลย
ขบวนรถเริ่มเร่งความเร็วแล้วในเวลานี้ และไม่นานก็ขับผ่านจากเย่เฉินไป และหลังขับออกจากสนามบิน ขบวนก็ขับไปยังสถานีกองกำลังป้องกันตนเอง
ในเวลาเดียวกัน เจ้าหน้าที่สนามบินก็ได้ขับรถลากเครื่องบิน และลากเครื่องบินลำนั้นของตระกูลซูออกไป และในเวลาเดียวกันหอคอยก็เริ่มสั่งการสนามบินให้กลับมาใช้งานได้ตามปกติ
ซูโสว่เต้าอยู่ในโรงแรมน้ำพุร้อนในจังหวัดอาโอโมริ หลังจากดูข่าวนี้แล้ว เขาก็ทุบทุกอย่างที่ทุบได้ในห้องของโรงแรมอย่างโกรธจัด รวมทั้งทีวีที่แขวนอยู่บนผนังด้วย!
ในคราวนี้ ตระกูลซูไม่เพียงประสบความสูญเสียอย่างหนัก แต่ยังทำให้ใบหน้าของพวกเขาอับอายอีกด้วย!
เรื่องจริงดังนั้น!
ซูเฉิงเฟิง คุณท่านใหญ่ซูที่อยู่ในเย่นจิง ก็ได้รับข่าวอย่างรวดเร็วแล้ว
เขาโทรศัพท์เข้ามา พูดโพล่งออกจากปากและซักถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?! ห้าสิบกว่าคน ถูกกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นจับกุมไปทั้งหมดเลยงั้นเหรอ? ! คุณนำทีมอย่างไรกัน?! ตระกูลนี้ยังไม่ได้มอบให้คุณไปทั้งหมดเลย คุณก็สร้างปัญหาใหญ่โตขนาดนี้ให้ผมแล้ว นี่คุณกำลังอยากจะให้ผมโกรธจนตายเหรอ!”
ซูโสว่เต้าระงับความโกรธในใจ และพูดด้วยความเจ็บปวดว่า “ท่านพ่อ! ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่รู้ว่าข่าวมันรั่วออกไปได้อย่างไรกันแน่ แต่คุณก็น่าจะรู้ว่า ผมยิ่งไม่อยากเห็นฉากนี้มันเกิดขึ้นมากกว่าคุณอีกด้วยซ้ำ!”
ในขณะที่เขาพูด เขาก็จับผมตัวเองด้วยมือข้างหนึ่ง กัดฟัน และพูดคำต่อคำว่า “แม้ว่าตัวตนของรั่วหลีจะน่าละอาย แต่เธอก็เป็นเลือดเนื้อของผม และตอนนี้แม้แต่เธอก็ยังถูกจับตัวไปแล้ว ยังมีแนวโน้มว่าจะถูกตัดสินประหารชีวิตจากรัฐบาลญี่ปุ่น คนที่เป็นพ่ออย่างผมจะเจ็บใจมากแค่ไหน คุณสามารถเข้าใจได้หรือไม่? ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...