เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1775

“กลับไปเยี่ยมบ้าน?”

เมื่อได้ยินสี่คำนี้ เย่เฉินก็ยิ้มขำออกมาอย่างอดไม่ได้

เมื่อเย่ฉางหมิ่นเห็นรอยยิ้มแกนๆของเขา ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “เฉินเอ๋อ แกจากบ้านตั้งแต่เด็กพอเติบโตแล้วก็ควรกลับบ้านบ้างนะ ตอนนี้แกโตขึ้นเยอะ ห่างจากบ้านมาตั้งหลายปี ก็ควรกลับไปเยี่ยมบ้านสักครั้ง”

เย่เฉินพยักหน้า ตอบกลับอย่างเห็นด้วยว่า“คุณอาพูดถูก จากบ้านมานานขนาดนี้ ก็ควรหาเวลากลับไปเยี่ยมบ้าง”

เขาพูดพร้อมกับยิ้มตาหยี “เอาอย่างนี้แล้วกันครับ ช่วงนี้ผมขอจัดการตารางเวลาก่อน ถ้ามีเวลาจะกลับไปเยี่ยมก็แล้วกัน”

ดูเหมือนเย่เฉินตอบตกลงข้อเสนอของเย่ฉางหมิ่น แต่ในความเป็นจริงไม่มีอะไรไปมากกว่าคำพูดถ่วงเวลา

คำว่าช่วงนี้ขอจัดการตารางเวลาก่อน ภาพรวมก็หมายความว่าคงอีกนานยังไม่มีเวลากำหนด ถึงยังไงความคิดเดียวที่เขามีอยู่ในตอนนี้ ก็คือจัดการวันนี้ให้มันจบๆไป

เย่ฉางหมิ่นรู้อยู่แล้วว่าเย่เฉินกำลังคิดอะไร จึงรีบเอ่ยพูดว่า “เฉินเอ๋อ แกอย่าต่อต้านคนในครอบครัวนักเลย ครอบครัวเป็นห่วงแกมาตลอด แกอย่าลืมสิ หลังจากที่คุณปู่แกรู้ว่าแกอยู่ที่เมืองจินหลิง ก็รีบมอบหมายให้ถังซื่อไห่ทำเรื่องยกตี้เหากรุ๊ปและเงินหกร้อยล้านให้แกทันที แค่เหตุผลนี้ก็เพียงพอให้แกกลับไปเยี่ยมคุณปู่แล้ว แกคิดว่าไง?”

เย่เฉินย้อนถามว่า “คุณอาครับ ถ้าผมกลับไปเยี่ยมบ้าน เรื่องนี้จะถือว่าต่างฝ่ายต่างแล้วต่อกันใช่ไหมครับ?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน