ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1776

ขณะที่พูด เย่ฉางหมิ่นก็ยื่นนิ้วออกมานิ้วหนึ่ง แล้วเอ่ยพูดอย่างออกคำสั่งว่า “อันดับแรก เรื่องของตี้เหากรุ๊ป ถึงตอนนั้นแกให้หวังตงเสวี่ยนจัดการให้แกก็ได้ คนนี้พวกฉันตรวจสอบแล้ว ว่ามีความสามารถ อีกอย่างดูจากระยะนี้ ภายใต้การบริหารของเธอตี้เหากรุ๊ปก็ค่อนข้างพัฒนาได้ดี สามารถมอบหมายให้เธอดูแลได้อย่างสบายใจ”

จากนั้น เย่ฉางหมิ่นก็ยื่นอีกนิ้วออกมา “อันดับสอง ครอบครัวของเซียวชูหรันภรรยาของแก พวกฉันตรวจสอบความเป็นมาของตระกูลเซียวแล้ว พูดตามตรงนะ ตระกูลนี้เทียบตระกูลเย่ไม่ติดด้วยซ้ำ! พวกเขามั่นหน้ามาจากไหนว่าสามารถเกี่ยวดองกับตระกูลเย่ได้！”

ในเวลานี้ใบหน้าของเย่ฉางหมิ่นเต็มไปด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ เบ้ปากแล้วเอ่ยพูดต่อว่า “เพราะฉะนั้นแล้ว ฉันแนะนำว่าแกควรถือโอกาสตัดขาดกับเซียวชูหรันอะไรนั่น และขีดเส้นกันครอบครัวนั้นออกไป ทางที่ดีควรให้เงินพวกเขาสักก้อน ให้พวกเขาไสหัวออกไปจากประเทศจีนซะ กันไว้เผื่อมีใครเอาเรื่องพวกเขามาป่าวประกาศ และเหยียดหยามว่าหลานชายตระกูลเย่กินไม่เลือก！”

เย่เฉินได้ยินมาถึงตรงนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดุดัน น้ำเสียงเจือปนไปด้วยความเย็นยะเยือก “คุณอา เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องของผม ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณอาและตระกูลเย่ ดังนั้นแล้ว กรุณาอย่าเข้ามาก้าวก่าย!”

เย่ฉางหมิ่นถอนหายใจออกมา พูดโน้มน้าวว่า “เฉินเอ๋อ แกอย่าใช้อารมณ์เหนือเหตุผลสิ แกต้องคิดดีๆ แกคือหลานชายตระกูลเย่นะ! ถ้ามีการคัดเลือกลูกหลานตระกูลร่ำรวยทั่วประเทศมาสิบคน หนึ่งในนั้นต้องมีแกอยู่ด้วย ผู้หญิงนามสกุลเซียวนั่น จะไปคู่ควรกับแกได้ยังไง? แม้แต่สิทธิ์ถอดรองเท้าให้แกก็ไม่คู่ควร! ถ้าเป็นสมัยโบราณ แม้แต่สิทธิ์เป็นสาวใช้ข้างห้องยังไม่มีเลย！”

เย่เฉินเอ่ยพูดดด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธว่า “คุณอา ชูหรันคือภรรยาของผม อีกอย่างเธอคือคนที่ยอมแต่งงานกับผมในช่วงเวลาที่ผมตกต่ำขั้นสุด ผมไม่มีทางหย่ากับเธอเด็ดขาด เพราะฉะนั้น ถ้าเรื่องที่คุณอาจะพูดมีแค่นี้ก็ไม่ต้องพูดอะไรออกมาอีกแล้ว！”

เย่ฉางหมิ่นเอ่ยพูดอย่างเสียใจว่า “เฉินเอ๋อ แกอย่าใช้ความรู้สึกเหนือเหตุผลสิ！”

เย่เฉินพูดเสียงเย็นว่า “เรื่องของความรู้สึก ยังไงก็ต้องอยู่เหนือเหตุผลอยู่แล้ว！”

เย่ฉางหมิ่นหลุดปากพูดออกมาว่า “แกเป็นถึงหลานชายตระกูลผู้ดี ความรู้สึกบ้าบออะไรนั่นก็ช่างหัวมันไปสิ! แกยังจำสามีฉันได้ไหม? เขาเป็นคนเก่ง หลายปีที่ผ่านมาก็ดีกับฉันมาตลอด แต่แล้วยังไงล่ะ? หลังจากที่ตระกูลของเขาล่มจมจนไม่อาจเทียบเคียงกับฉันได้ ฉันก็เลิกกับเขาในทันที!”

ต่อจากนั้น เย่ฉางหมิ่นก็พูดอย่างไม่ยินยอมว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะปู่ของแกไม่ยอมให้ฉันทำเรื่องหย่า เพราะคิดว่า การที่ผู้หญิงอย่างฉันเป็นฝ่ายขอหย่าก่อนมันส่งผลเสียต่อชื่อเสียง ป่านนี้ฉันคงตัดขาดกับสามีของฉันไปตั้งนานแล้ว! แกเป็นผู้ชาย ไม่จำเป็นต้องมาสนใจว่ามันจะส่งผลเสียต่อชื่อเสียงด้วยซ้ำ ถ้าแกหย่ากับผู้หญิงคนนั้น แล้วกลับไปแต่งงานกับคุณหนูที่มีฐานะเท่าเทียมกันที่เมืองเย่นจิง อนาคตของแกรุ่งเรืองแน่ๆ!”