ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1804
ครั้งนี้เมื่อได้ยินว่าเซียวฉางเฉียนต้องการลงมือทำร้ายแม่ยายของเย่เฉินก่อน ทำให้อู๋ตงไห่ดีใจมากๆ กลัวว่าตัวเองจะพลาดเหตุการณ์นี้ไป ดังนั้นเขาก็เลยให้ลูกน้องขับรถยนต์พาตัวเองมาดูการถ่ายทอดสดเหตุการณ์นี้
ทันทีที่เขามาถึง เซียวไห่หลงวิ่งออกมาเปิดประตูโกดังด้วยตัวเอง ให้รถยนต์โรลส์รอยซ์ที่อู๋ตงไห่นั่งมาขับเข้ามาในโกดัง
เซียวฉางเฉียนเดินไปที่ประตูรถยนต์ด้วยความตื่นเต้น และเปิดประตูเบาะหลังให้อู๋ตงไห่ทันที
เมื่อประตูถูกเปิดออก เซียวฉางเฉียนก็โค้งคำนับอย่างนอบน้อมและพูด:"ประธานอู๋ คุณมาแล้วเหรอ!"
อู๋ตงไห่พยักหน้า เมื่อเห็นหม่าหลันที่ถูกมัดรวมกับเย่ฉางหมิ่น เขาก็พูดอย่างเย็นชา:"คนๆนี้คือแม่ยายของเย่เฉินใช่ไหม?"
"ใช่ครับ!"เซียวฉางเฉียนพูดด้วยน้ำเสียงอาฆาตเล็กน้อย:"ผู้หญิงคนนี้ เป็นคนอารมณ์ร้ายปากจัดที่สุดในโลก เป็นผู้หญิงที่เลวมากๆด้วย! เดี๋ยวผมจะสั่งให้ลูกน้องจัดการเธอ เพื่อเพิ่มความสนุกสนานให้กับประธานอู๋!"
เมื่อหม่าหลันได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอหวาดกลัวและรีบอ้อนวอนทันที:"ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่ได้มีความแค้นอะไรกับพวกคุณ ทำไมพวกคุณต้องทำกับฉันแบบนี้..."
อู๋ตงไห่พูดอย่างเย็นชา:"ไม่มีความแค้นกับฉัน? คุณรู้หรือเปล่าว่าเย่เฉินที่เป็นลูกเขยของคุณ เป็นศัตรูที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลกกับฉัน?! วันนี้คุณตกมาอยู่ในมือของฉัน อย่าโทษว่าฉันโหดเหี้ยมอำมหิต ต้องโทษที่พวกคุณเอาเขามาเป็นลูกเขย!"
หม่าหลันใกล้จะเป็นบ้าแล้ว เธอร้องไห้และพูด:"ฉันโดนปรักปรำ!เย่เฉินไม่ใช่ลูกเขยที่ฉันเป็นคนหามาเอง แต่เป็นพ่อของเซียวฉางเฉียนเป็นคนหา ตอนแรกฉันคัดค้านเรื่องนี้อย่างรุนแรง แต่คุณพ่อไม่ฟังที่ฉันพูดเลย!"
อู๋ตงไห่พูดอย่างดูถูก:"อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้ ขอแค่เป็นคนใกล้ชิดของเย่เฉิน ก็เป็นหนามยอกอกของฉันทั้งหมด!"
ขณะพูด สีหน้าของเขาก็ตื่นเต้นเล็กน้อย และก็พูดด้วยความเสียดายว่า:"น่าเสียดายจริงๆ คุณก็เป็นแค่แม่ยายของเย่เฉิน ไม่ใช่ญาติสนิทของเย่เฉิน ถ้าสามารถหาญาติสนิทของเย่เฉินได้หนึ่งคน หลังจากนั้นก็ฆ่าเขาต่อหน้าเย่เฉิน มันคงรู้สึกดีมากๆอย่างแน่นอน!"
เมื่ออู๋ตงไห่พูดคำเหล่านี้ออกมา ทำให้หม่าหลันรู้สึกว่าผู้หญิงที่มัดรวมกันอยู่ข้างหลัง ตัวสั่นอย่างรุนแรง
เย่ฉางหมิ่นกลัวจนฉี่จะราด
ขณะพูด อู๋ตงไห่ก็หยุดไปชั่วครู่และถาม:"ความหมายของฉันคือ ให้ฆ่าสมาชิกในครอบครัวที่เป็นสายเลือดเดียวกับเย่เฉินก่อนเพื่อความสะใจ ถึงแม้เย่เฉินจะไม่มีพ่อแม่ เขาไม่มีลุงอาหญิงน้าอาเลยเหรอ?"
เซียวฉางเฉียนคิดอย่างรอบคอบและพูด:"เย่เฉินเป็นเด็กกำพร้ามาโดยตลอด ฉันไม่เคยได้ยินว่าเขามีญาติสนิทที่เป็นสายเลือดเดียวกัน ญาติสนิทของเขาน่าจะตายหมดแล้วมั้ง!"
อู๋ตงไห่ถอนหายใจ:"เป็นเรื่องที่น่าเสียดายจริงๆ!"
ในเวลานี้ จู่ๆหม่าหลันก็เกิดความคิดและพูดทันที:"ฉันรู้ฉันรู้! เย่เฉินมีญาติสนิทที่เป็นสายเลือดเดียวกัน! ผู้หญิงที่มัดรวมกับฉันคนนี้ เธอเป็นอาหญิงของเย่เฉิน! ถ้าพวกคุณเกลียดชังเย่เฉิน ก็ฆ่าเธอได้เลย การฆ่าเธอ มันต้องมีประโยชน์มากกว่าฆ่าฉัน!"
เย่ฉางหมิ่นหวาดกลัวจนหัวใจใกล้จะวาย!
เธอร้องไห้ในใจอย่างสิ้นหวัง:"ก่อนที่ฉันจะออกมา คุณพ่อได้กำชับฉันแล้ว อย่าให้หม่าหลันทราบว่าตัวเองเป็นคนของตระกูลเย่ กลัวว่าหม่าหลันทราบว่าตัวเองเป็นคนของตระกูลเย่แล้ว เธอจะเกิดความโลภและขออะไรมากจนเกินไป... แล้วหม่าหลันรู้ได้ยังไงว่าตัวเองคืออาหญิงของเย่เฉิน?!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...