ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1814
"ไอ้สารเลว กล้าตบฉันเหรอ! กล้าตบฉันเหรอ! คุณมันก็แค่ผู้หญิงบ้านนอก ยังกล้าตบฉันอีก คุณกล้ามากๆ!"
หม่าหลันยังถูกเชือกมัดตัวอยู่ ทำให้เธอไม่สามารถตอบโต้ได้ เธอจึงทำได้เพียงปล่อยให้เย่ฉางหมิ่นตบหน้าและศีรษะของเธอ
หม่าหลันในเวลานี้โดนตบจนร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดและพูดอ้อนวอนไปด้วย:"โอ๊ย พี่สาว ฉันขอร้องอย่าตีฉันเลย ฉันผิดไปแล้ว?"
"รู้สึกผิดแล้วเหรอ?"เมื่อเย่ฉางหมิ่นได้ยินคำพูดนี้ก็โกรธมากขึ้น และก็ตบตีหม่าหลันไม่หยุดและตะโกนด้วยความโกรธ:"คุณทำให้ฉันต้องเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ ยังมีหน้ามาพูดกับฉันแค่ประโยคเดียวว่าตัวเองผิดไปแล้ว?! วันนี้ฉันไม่เพียงแค่จะตีคุณ ฉันยังจะฆ่าคุณด้วย!"
หม่าหลันตกใจและหวาดกลัวมากๆ เธอพูดทันที:"พี่สาว ได้โปรดไว้ชีวิตฉันเถอะ!คุณอย่าลืมสิ คุณเป็นอาหญิงของเย่เฉิน ฉันเป็นแม่ยายของเย่เฉิน พวกเราเป็นญาติกันนะ! เพราะพวกเราเป็นญาติกัน คุณจึงไม่ควรลงมืออย่างรุนแรงเพื่อฆ่าฉัน! ถ้าลูกเขยของฉันรู้เรื่องนี้และกลายเป็นศัตรูกับคุณ คุณก็จะเสียหน้ามากๆ!"
เย่ฉางหมิ่นเปล่งเสียงเย็นชาออกมา:"แม่งเอ๊ย! ฉันจะเป็นญาติกับคนจนๆอย่างคุณได้ยังไง! ถ้าเย่เฉินกล้าพาพวกคุณเข้าตระกูลเย่ ฉันก็จะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆอย่างแน่นอน!"
อู๋ตงไห่ที่อยู่ข้างๆเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขาก็รู้สึกกระฉับกระเฉงทันที และพูดด้วยความตื่นเต้น:"คุณผู้หญิงเย่ ถ้าคุณต้องการ ฉันก็จะสั่งให้ลูกน้องฆ่าผู้หญิงคนนี้เลย!"
เมื่อหม่าหลันได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอกลัวมากๆและมองไปที่เย่ฉางหมิ่น พูดอ้อนวอน:"พี่สาว ถ้าคุณไม่ไว้หน้าฉันก็ควรไว้หน้าเขาบ้าง ครั้งนี้คุณปล่อยฉันไปเถอะ! อย่างมากที่สุด พวกคุณก็หักแขนของฉันเหมือนเซียวฉางเฉียนกับเซียวไห่หลง ทำแบบนี้ได้ไหม..."
เย่ฉางหมิ่นก็คาดหวังและอยากส่งหม่าหลันไปลงนรก
อย่างไรก็ตาม จู่ๆเธอก็นึกถึงเรื่องที่คุณท่านมอบหมายให้ตัวเอง ทำให้เธอลังเลขึ้นมาทันที
เธอรู้ตัวดี ถ้าตัวเองปล่อยให้อู๋ตงไห่ฆ่าหม่าหลันจริงๆ เย่เฉินคงไม่ให้อภัยตัวเองอย่างแน่นอน
เมื่อถึงเวลานั้น เย่เฉินก็อาจจะมีความรู้สึกต่อต้านตระกูลเย่ คุณท่านก็คงจะโทษว่าตัวเองทำเรื่องนี้ได้ไม่ดี
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ล้มเลิกความคิดที่จะฆ่าหม่าหลัน แต่เธอจ้องหน้าหม่าหลันและกัดฟันพูด:"อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้กับฉันอีก วันนี้ฉันเห็นแก่หน้าเย่เฉินก็เลยไม่ฆ่าคุณ โทษตายเว้นได้ แต่คุณต้องรับโทษเป็น!"
หม่าหลันร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดทรมาน:"ฉันขอร้องละ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ ขาของฉันเคยหักมาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้มันก็หักอีกครั้ง พวกคุณต้องการฆ่าฉันเหรอ..."
อู๋ตงไห่ตะโกนด้วยความโกรธ:"หยุดพูดไร้สาระสักที คุณเย่ต้องการหักแขนและขาทั้งสองข้างของคุณ ตอนนี้พึ่งหักไปแค่หนึ่งส่วนสี่!"
หม่าหลันตะโกนอย่างบ้าคลั่ง:"ถ้างั้นพวกคุณก็ฆ่าฉันเลย! คุณฆ่าฉันเลย ฉันจะได้ตายอย่างสบายๆ ไม่ต้องมารับความทุกข์ทรมานแบบนี้!"
อู๋ตงไห่ด่าด้วยความรังเกียจว่า:"เป็นผู้หญิงปากร้ายจริงๆ! พวกเจ้าสองคน รีบหักแขนและขาของเธอเดี๋ยวนี้!"
เมื่อคนที่จับก้อนอิฐอยู่ กำลังจะทุบขาอีกข้างหนึ่งของหม่าหลัน จู่ๆประตูโกดังก็ถูกคนถีบจนเปิดออก มีชายเสื้อดำถือปืนสิบกว่าคนวิ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน และเล็งปืนไปที่ผู้คนที่ยืนอยู่ในโกดัง
ชายชุดดำที่เป็นหัวหน้าทีมถือปืนและพูดอย่างเย็นชา:"ทุกคนที่อยู่ในนี้ห้ามขยับ ถ้าฉันเห็นใครกล้าขยับ ก็อย่าหาว่ากระสุนของฉันไม่เกรงใจละกัน!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...