ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1860
“ดูเหมือนว่าจากนี้ไป ฉันจะต้องอยู่ห่างจากเขาให้มากที่สุด! พยายามอย่าให้เขามีโอกาสกลับไปที่ตระกูลเย่!”
...
ในตอนนี้
เย่นจิง ตระกูลซู
ซูจือหยูนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ในห้องหนังสือ เปิดดูข้อมูลที่รวบรวมมาจากทั่วประเทศ
ตั้งแต่ที่กลับมาจากประเทศญี่ปุ่น ไม่ว่าซูจือหยูจะลืมตาหรือว่าหลับตา ในหัวก็เป็นเย่เฉินทั้งหมด
เธอเพราะเย่เฉิน กินนอนไม่ได้ทั้งวัน
แต่ทว่า เธอไม่ได้บอกกับใคร ในสิ่งที่ตัวเองคิดอยู่ในใจ แม้แต่พี่ชายของตัวเองและแม่ของตัวเอง
เดิมทีเธอคิดว่า ใช้อำนาจของตัวเอง ก็จะสามารถตามหาตัวบุคคลปริศนาที่ช่วยตัวเองเจอได้ ต่อจากนั้นขอบคุณเขาด้วยตัวเอง
อย่างไรก็ตาม เธอพยายามอยู่หลายวัน ก็ไม่พบเบาะแสอันมีค่าใดๆ
ต่อจากนั้น ปู่ซูเฉิงเฟิงเพื่อที่จะเสริมความแข็งแกร่งที่หายไปของตระกูลซูอย่างรวดเร็ว ตัดสินใจไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ค้นหายอดฝีมือชุดใหม่
ซูจือหยูก็ได้แนะนำบุคคลปริศนาให้คุณปู่ในทันที ใช้คำพูดตอนนั้นของเธอพูด ถ้าหากตระกูลซูสามารถที่จะตามหาบุคคลปริศนาคนนี้ได้ คนคนนี้สามารถที่จะต่อสู้หนึ่งคนต่อศัตรูหนึ่งร้อยคนได้ สามารถทำให้พลังโจมตีของตระกูลซูเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ!
ซูเฉิงเฟิงก็ย่อมมีความสุขมาเป็นธรรมดา ตามเจตนารมณ์ของซูจือหยูในทันที ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ก็ต้องตามหาบุคคลปริศนาคนนั้นออกมาให้ได้
แต่ทว่า ไม่มีทางที่จะหาข้อมูลของบุคคลปริศนาของคนนั้นได้ด้วยซ้ำ
ผู้ให้ข้อมูลของตระกูลซูได้สอบถามจากแหล่งต่างๆภายในประเทศและประเทศญี่ปุ่น ไม่มีใครเคยได้ยิน มียอดฝีมือที่ทรงพลังขนาดนี้อยู่ที่ไหนกัน
ซูจือหยูก็สงสัยว่า ยอดฝีมือปริศนาคนนั้น จะเป็นเชื้อสายจีนที่มาตั้งรกรากในญี่ปุ่นหรือเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้น เกรงว่าข้อมูลการเข้าและออกก็หาตัวเขาไม่พบ
แต่ทว่า ซูจือหยูก็ไม่ได้อยากที่จะเฝ้าต้นไม้รอกระต่าย(ใช้เปรียบเปรยถึง คนที่ไม่คิดที่จะลงแรงหรือพยายามทำงาน แต่กลับหวังที่จะได้ผลงานที่ดี) ดังนั้น ตรรกะความคิดละเอียดลอออย่างเธอ ตัดสินใจลงมือเริ่มต้นกับคนในประเทศก่อนดีกว่า
ขณะค้นหาเบาะแสเกี่ยวกับบุคคลปริศนาภายในประเทศไปด้วย ก็ยังพยายามทุกวิถีทางที่จะเจาะทะลุชั้นการควบคุมดูแลของประเทศญี่ปุ่นไปด้วยและพยายามที่จะเอาบันทึกการเข้าและออกของญี่ปุ่นให้ได้โดยเร็ววัน แม้แต่บันทึกการตรวจคนเข้าเมือง
แต่ทว่า การปิดกั้นข้อมูลของประญี่ปุ่นนั้นค่อนข้างเข้มงวด และจะยากที่จะเจาะทะลุไปได้ในทันที
ตอนที่เธอไม่รู้จะทำยังไง เพื่อนหญิงที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดในประเทศญี่ปุ่นโทรหาเธอ พูดกับเธอว่า: “จือหยู ข้อมูลการเข้าออกและบันทึกการตรวจคนเข้าเมืองจากประเทศญี่ปุ่นตอนนี้ฉันยังเอามาไม่ได้ แต่ว่าฉันกลับหาวิธีทางลับอย่างหนึ่งให้กับเธอได้ วิธีนี้จะเป็นไปได้หรือเปล่า ก็ดูว่าเธอมีความอดทนหรือเปล่า!”
ซูจือหยูอ้าปากพูดว่า: “เธอรีบพูดมาว่าวิธีอะไรกันแน่ ฉันมีความอดทนอยู่! ต่อให้งมเข็มในสมุทร ฉันก็จะตามหาเขาให้เจอ!”
อีกฝ่ายพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คือแบบนี้ แม้ว่ากระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิของประเทศญี่ปุ่นจะปิดกั้นบันทึกของศุลกากร แต่ก็ไม่ได้ปิดกั้นการเฝ้าระวังกล้องวงจรปิดที่สนามบิน กล้องวงจรปิดทั้งหมดในสนามบิน นอกเหนือจากที่ส่งต่อไปยังศุลกากรแล้ว ตัวเองก็สำรองเก็บไว้ส่วนหนึ่ง ฉันสามารถที่จะก๊อบปี้ไว้ให้เธอชุดหนึ่งได้ ถ้าหากเธอมีความอดที่หาจากภาพบันทึกกล้องวงจรปิดนับไม่ถ้วนทีละเล็กทีละน้อย บางทีอาจจะสามารถหาเบาะแสร่องรอยของผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของเธอได้!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...