ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1867

เพื่อไม่ให้เป็นการละเลยแขก เย่เฉินเชิญทุกคนเข้าสู่คฤหาสน์

ทุกคนก็รีบให้ลูกน้องที่ตามมา นำของขวัญที่เตรียมไว้เรียบร้อยหยิบออกมาจากภายในรถ จากนั้นก็เห็นคนจำนวนอย่างน้อยยี่สิบสามสิบคน หอบกล่องของขวัญระดับไฮเอนด์ต่างๆนาๆ ต่อแถวเดินเข้าคฤหาสน์

บริเวณไม่ไกล นายหญิงใหญ่เซียวที่คฤหาสน์A04 มองดูจนตาค้าง ปากเอ่ยพึมพำว่า “ฉากนี้ เป็นการส่งมอบของขวัญธรรมดาที่ไหนกัน?，นี่เรียกได้ว่าก็คือลักษณะของขุนนางในแต่ละท้องที่สมัยโบราณต่อแถวส่งเครื่องบรรณาการไปถวายแด่ฮ่องเต้ชัดๆ！”

เฉียนหงเย่นในใจจะให้ทุกข์ใจแค่ไหนก็ทุกข์ใจเท่านั้น เอ่ยปากว่า “คนกลุ่มนี้ล้วนเป็นคนใหญ่คนโตที่ถึงไม่มีเงินก็เป็นชนชั้นสูง ของขวัญที่พวกเขาส่งมอบ บวกเข้าด้วยกันไม่ได้รับเป็นหนึ่งร้อยล้านแล้ว?”

เซียวเวยเวยพึมพำด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “หนึ่งร้อยล้านเกรงว่าก็ยังต้านไม่ไหว หวังเจิ้งกางมอบคฤหาสน์หลังหนึ่งเพียงแค่อย่างเดียว ก็จ่ายไปหลายร้อนล้าน…”

“เฮ้อ...” นายหญิงใหญ่เซียวเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเจ็บปวดอย่างหาใดเปรียบ “ฉันไม่ไหวแล้ว มองดูไม่ไหวแล้ว ดูต่อไปฉันจะต้องโรคหัวใจกำเริบ…”

พูดจบ ก็หมุนตัวเดินเข้าไปในห้อง

เฉียนหงเย่นเอ่ยขึ้นอย่างโมโหเคียดแค้น “ฉันมองดูก็เวียนหัวมากเหมือนกัน เฮ้อ”

เซียวเวยเวยไม่พูดอะไร มองเห็นหวังเหวินเฟยตามหวังเจิ้งกางเข้าไปในคฤหาสน์ของบ้านเย่เฉิน ในใจก็ยิ่งทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก

เซียวไห่หลงในเวลานี้นอนโหยหวนอยู่บนเตียงว่า “แม่…ย่า…หากไม่ทำของกินอะไรหน่อยเข้ามาอีก ผมก็จะหิวตายแล้ว…พวกท่านจะมองดูผมผู้ได้รับบาดเจ็บคนนี้นอนหิวอยู่บนเตียงไม่ได้นะ ลูกน้องของอู๋ตงไห่ไม่ได้ซ้อมผมกับพ่อให้ตาย นี่อีกไม่นานพวกเราสองคนก็จะหิวตายอยู่ภายในบ้านแล้ว！”

นายหญิงใหญ่เซียวรีบร้อนเอ่ยว่า “เวยเวย เธอไม่ได้บอกว่าวันนี้จะออกไปหางานหรอ รีบออกไปดูสิ！”

พูดจบ ก็จ้องเขม็งไปที่เฉียนหงเย่น โพล่งปากดุด่าเสียงดังออกมาว่า “เฉียนหงเย่น！เธอก็ต้องไปหางานหาเลี้ยงครอบครัว！”

เฉียนหงเย่นพยักหน้า เอ่ยขึ้นอย่างแนบไปด้วยความโมโหเล็กน้อยว่า “ฉันไปได้ แต่ว่าบ้านนี้น่ะจะเลี้ยงคนว่างงานเอาไว้ไม่ได้ ฉันไปแม่ก็ต้องไป！”