ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1872
เมื่อสักครู่คุณท่านซ่งพึ่งจะมอบเรือยอชต์ไป หลี่ไท่หลายก็มามอบเฮลิคอปเตอร์หนึ่งลำอีก...
เซียวชูหรันเองก็ตะลึงจนพูดไม่ออก รับของขวัญรับมาจนถึงตอนนี้ ตัวเธอเองก็ได้กลัวขึ้นมาแล้ว
ที่กลัว ก็เพราะของขวัญพวกนี้มันล้ำค่ามากเกินไป
ล้ำค่าจนถึงขั้นที่ ต่อให้เป็นพวกคนชั้นสูงพวกนั้น ก็ไม่มีทางที่จะมอบของขวัญที่ล้ำค่าเช่นนี้
จนถึงตอนนี้ ของขวัญทุกชิ้นที่กล่าวมา ล้วนมีมูลค่าหลายสิบล้าน หรือมากกว่านั้น แค่เลือกหยิบออกไปสักชิ้น ล้วนเป็นของล้ำค่าที่มีมูลค่ามหาศาล แต่ทว่าคนพวกนั้นกลับนำมันมามอบให้กับเย่เฉิน มันทำให้เซียวชูหรันรู้สึกอัศจรรย์ใจเป็นอย่างมาก
ในตอนนี้เองหลี่ไท่หลายก็ได้เอ่ยขึ้น: “อาจารย์เย่ ได้ยินมาว่าปกติแล้วท่านไม่ค่อยจะออกไปนอกเมืองจินหลิง จริง ๆ แล้วเมืองไห่ก็ไม่นับว่าอยู่ไกลจากเมืองจินหลิงมากนัก ถ้าขับรถอาจจะต้องใช้เวลาสี่ห้าชั่วโมง แต่ถ้านั่งเฮลิคอปเตอร์ แค่สองชั่วโมงก็ถึงแล้ว ดังนั้นจึงอยากจะมอบเฮลิคอปเตอร์ให้ท่านหนึ่งลำ หากท่านมีความต้องการให้ระยะเวลาในการเดินทางสั้นลง สามารถนั่งเฮลิคอปเตอร์ได้ แบบนี้ก็จะเร็วกว่านั่งรถอีกเยอะ”
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย: “ขอบคุณประธานหลินมาก”
ความจริงแล้ว สำหรับเย่เฉินในตอนนี้ คฤหาสน์น้ำพุร้อน เรือยอชต์ส่วนตัวก็ช่าง ยังมีเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัว สิ่งของเหล่านี้ไม่มีแรงดึงดูดใด ๆ สำหรับเขาเลยสักนิด
ในตอนที่เขายังเล็กมาก ตระกูลเย่ก็มียานพาหนะสำหรับพลเรือนแทบทุกชนิดแล้ว
รถราคาหบักล้าน หลักสิบล้านไม่คู่ควรให้เอ่ยถึงเลยสักนิด หรือแม้กระทั่งเครื่องบินส่วนตัวราคาพันกว่าล้านก็มีอยู่หลายลำ
คฤหาสน์ หรือจะเป็นคฤหาสน์พร้อมสวนที่มีมูลค่าเกินร้อยล้าน กระจัดกระจายไปทั่วโลกนับไม่หวาดไม่ไหว
เรือยอชต์สุดหรูยิ่งไม่ต้องพูดถึง
ในความเป็นจริง สมัยที่คุณพ่อของเย่เฉินยังเป็นหนุ่ม ก็เคยซื้อเรือสำราญสุดหรูลำหนึ่ง เป็นเรือสำราญแบบที่สามารถบรรทุกคนได้นับร้อยคน สามารถบรรทุกเฮลิคอปเตอร์เดินทางท่องเที่ยวไปรอบโลกได้
เย่เฉินกล่าวของคุณด้วยรอยยิ้มพลางรับเอาไว้ ภายในใจนั้นยังคงสงบนิ่งไม่หวั่นไหว
สุดท้ายก็มาถึงทีของตัวหงห้าเอง เขาหยิบกล่องของขวัญที่ห่ออย่างสวยงามออกมา และมอบให้กับเย่เฉิน พลางกล่าวอย่างเอาจริงเอาจัง: “อาจารย์เย่ครับ ของที่อยู่ข้างในเป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากผม”
เย่เฉินยิ้มกล่าว: “หงห้า นายอ่านรายการของขวัญของคนอื่นมามากมาย ทำไมถึงไม่บอกล่ะว่าของขวัญของตัวเองคืออะไร?”
หงห้ากล่าวอย่างเขินอายเล็กน้อย: “คือ...หงห้ากลัวว่าของที่มอบให้นั้นจะทำให้อาจารย์เย่ไม่พอใจ และทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะเอาได้”
เย่เฉินส่ายหน้า: “ไม่ว่านายจะให้อะไร ฉันก็ล้วนขอบคุณทั้งนั้น จะไม่พอใจได้ยังไงกัน”
หงห้าพยักหน้า แล้วกล่าวอย่างจริงจัง: “อาจารย์เย่ครับ สิ่งที่ผมมอบให้คุณนั้น คือคฤหาสน์ที่อยู่ที่ใกล้กลับพระราชวังหลวงโตเกียวในญี่ปุ่น...”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...