ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1871
มาตรฐานในการเปรียบเทียบมูลค่าสิ่งของของหม่าหลันนั้น มีอยู่สองมาตรฐาน
แบบที่หนึ่งก็คือ ของสิ่งนี้สามารถแลกกับเงินประมาณเท่าไหร่ได้
แบบที่สองก็คือ ของสิ่งนี้สามารถแลกกับความมีหน้ามีตามาได้มากแค่ไหน
ในสายตาของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลก ทั่วทั้งจักรวาล สุดท้ายแล้วก็คือเงินและหน้าตา
ยกตัวอย่างเช่น ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวคาเวียร์ที่เย่เฉินมอบให้เธอชุดนั้น ราคาซื้อเกือบ ๆ สี่แสนหยวน ถ้าขายออกไปสามารถขายได้อย่างน้อยสามแสนกว่าหยวน ดังนั้นเธอจึงสามารถสัมผัสถึงคุณค่าของสามแสนกว่าหยวนนั่นได้อย่างชัดเจน
นี่ก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานข้อที่หนึ่งของเธอ มีค่า!
ยกอีกตัวอย่าง กระเป๋าสะพายหลัง Hermes รุ่นเบสิกที่ราคาหลายแสนใบนั้น หม่าหลันไม่เพียงขายออกไปได้เป็นแสนหยวน พายออกไปข้างนอกทุกวัน ยิ่งได้เพลิดเพลินกับสายตาอิจฉาริษยาของผู้คน ในขณะที่เธอได้สัมผัสกับคุณค่าของเงินแสนกว่าหยวนนั้น ขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกว่ามีหน้ามีตาเป็นอย่างมาก
และนี่ก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานข้อที่สองของเธอ หน้าตา
หม่าหลันในเวลานี้ จ้องมองแจกันสมัยราชวงศ์หยวนชุดนั้น ก็คิดอยู่เงียบ ๆ อย่างสนอกสนใจ: “ถ้าหากสิ่งของชิ้นหนึ่งไม่สามารถแลกเงินได้ แถมยังไม่สามารถสวมใส่ออกไปอวดผู้คนข้างนอก แล้วของสิ่งนี้มีมูลค่ามากมายขนาดไหนกัน?”
“แจกันเครื่องลายหูช้างสมัยราชวงศ์หยวนนี่ดูเหมือนว่าจะมีมูลค่าสูงจริง ๆ นะเนี่ย แต่มันขายออกไม่ได้ และไม่สามารถเอาออกไปอวดข้างนอกได้ ดังนั้นในสายตาของฉัน มันก็เป็นเพียงขยะที่ไร้ค่า”
“นอกเสียจากว่าวันใดวันหนึ่งฉันจะขโมยมันออกไปขาย ขายสักสิบล้านร้อยล้าน...”
แต่ทว่า หม่าหลันก็เปลี่ยนความคิดอีกครั้ง: “ไม่ได้! ของชิ้นนี้เป็นสิ่งที่เย่เฉินส่งต่อให้กับเซียวฉางควน ถ้าฉันขโมยมันไปขาย เซียวฉางควนจะโกรธก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเย่เฉินโกรธขึ้นมา งั้นก็จะไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว...”
คิดถึงตรงนี้ หม่าหลันก็ทำได้เพียงวางมือจากแจกันเครื่องลายหูช้างสมัยราชวงศ์หยวนคู่นี้
กำไลหยกชิ้นนั้นมีมูลค่าอย่างน้อยหลายล้าน เย่เฉินมอบต่อให้กับเซียวชูหรัน ต่อมาได้ถูกหม่าหลันขโมยเอามาสวม สวมไปสวมมาก็เอามาเป็นของตัวเอง สุดท้ายแล้วก็ถูกทำหักในครั้งที่เฉียนหงเย่นใช้กลอุบาย นี่เป็นความเจ็บปวดภายในหัวใจที่หม่าหลันไม่อยากไปคิดถึงมันมาโดยตลอด
ยิ่งไปกว่านี้ นับจากวันนั้น หม่าหลันก็ไม่มีเครื่องประดับอะไรที่พอจะเอาออกมาได้แล้ว
เมื่อได้เห็นอัญมณีที่แวววาวสมบูรณ์แบบสองเม็ดนี้ เธอก็หวั่นไหวขึ้นมาทันที แทบอยากจะนำอัญมณีทั้งสองเม็ดนั้นมาทำเป็นสร้อยคอ ใส่ที่คอของตัวเองแล้วออกเดินอวดผู้คน
แต่ว่า เรื่องแบบนี้เธอก็กล้าเพียงแค่คิดเท่านั้น ถ้าหากเย่เฉินไม่บอกว่ามอบให้เธอ เธอไม่กล้าที่จะไปขโมยเอามาอย่างแน่นอน
เมื่อโชว์อัญมณีเสร็จ หงห้าก็อ่านต่อไป: “ประธานหลี่หลี่ไท่หลาย มอบเฮลิคอปเตอร์รุ่น EC145 ผลิตโดยบริษัทยูโรคอปเตอร์ให้อาจารย์เย่หนึ่งลำ!”
เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมา ทั่วทั้งบริเวณก็ได้สั่นสะเทือนขึ้นมาอีกครั้ง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...