ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1870
เซียวฉางควนได้ยินถึงตรงนี้ ลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหันในทันที ถามขึ้นด้วยอาการตัวสั่นไม่หยุดว่า “อะไรนะ?！แจ…แจกันสองหู?！ลายมังกรสมัยราชวงศ์หยวน！”
หงห้าพยักหน้าเล็กน้อย “ใช่ครับคุณเซียว คือแจกันสองหูลายมังกรของสมัยราชวงศ์หยวนคู่หนึ่งจริงๆ！”
“คุณพระ！”
เซียวฉางควนชื่นชอบสิ่งของตั้งโชว์สมัยโบราณมาโดยตลอด แม้จะบอกว่าซื้อของมักจะหลงกลถูกตบตา แต่เส้นทางของโบราณก็ยังคงมีความเข้าใจเป็นอย่างมาก
แจกันสมัยราชวงศ์หยวนเรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในเครื่องลายครามที่แพงที่สุดแล้ว
แค่จานลายครามอะไรก็ได้สมัยราชวงศ์หยวน ก็สามารถขายได้ถึงหลักล้าน
หากเป็นเครื่องลายครามชิ้นใหญ่สมัยราชวงศ์หยวน เช่นเครื่องโถกุ๋ยกู่จื่อออกโรงที่โด่งดัง ราคาประมูลเมื่อสิบกว่าปีก่อน ก็ได้เกินร้อยกว่าล้านหยวน ตอนนี้หากนำออกมาอีกล่ะก็ อย่างน้อยที่สุดก็อยู่ที่ห้าร้อยล้านขึ้นไป
แจกันสองหูลายมังกรสมัยราชวงศ์หยวน เซียวฉางควนเคยได้ยินมาก่อน
ในคู่มือการวินิจฉัยและชื่นชมงานศิลปะจำนวนมากที่Christie‘s Sotheby’sเขียน ล้วนบันทึกแจกันลายครามสมัยราชวงศ์หยวนที่คล้ายคลึงกันเอาไว้
ประมาณการแบบเหลือที่เอาไว้ ก็ต้องอยู่ในหลักสามถึงห้าสิบล้าน！
เวลานี้ เฉินเสี่ยวจาวได้เป็นฝ่ายเปิดกล่องของขวัญไม้มะฮอกกานีที่วิจิตรบรรจงขึ้น บุซับในกล่อง วัสดุที่ใช้คือผ้าไหมซาตินสีทอง
และแจกันลายครามที่มีรูปร่างวิจิตรงดงามสองใบ ก็กำลังนอนเอนกายอยู่ภานในซับในที่ใช้ไหมซาตินถักทอ
ดวงตาของเซียวฉางควนแทบจะมองจนหลุดออกมาแล้ว！
นี่เป็นถึงเครื่องลายครามสมัยราชวงศ์หยวนเลยนะ！
ของสะสมชั้นยอดของผู้ชื่นชอบวัตถุโบราณ！
หม่าหลันก็เริ่มอิจฉาขึ้นมาเล็กน้อย
เธอแม้ไม่รู้ว่าแจกันสองหูลายมังกรสมัยราชวงศ์หยวนคู่นี้มูลค่าเท่าไรกันแน่ แต่เธอรู้ว่าเครื่องลายครามสมัยราชวงศ์หยวนต่างก็ไม่ใช่ถูกๆ คาดว่าแจกันคู่นี้อย่างน้อยที่สุดก็ต้องหลักสิบล้าน
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงแอบประเมินในใจด้วยความอิจฉาว่า “เย่เฉินให้ฉันให้แค่เครื่องสำอางค์ไม่กี่แสนกับกระเป๋าราคาแสนกว่ม ให้ไอ้แก่เซียวฉางควนนี่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเครื่องลายครามหลักสิบล้าน ไอ้แก่นี่มีสิทธิ์อะไรกัน?”
ในตอนที่ในใจอิจฉาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดนี้เอง เย่เฉินก็หัวเราะพร้อมเอ่ยกับเซียวฉางควนว่า “นี่เป็นน้ำใจของหมอเทพซือ ขอเพียงแค่พ่อรักษาดูแลให้ดี เห็นมันเป็นของสะสมภายในบ้าน อย่านำออกไปขายก็พอ！”
เซียวฉางควนรีบตบอกเอ่ยขึ้นในทันทีว่า “ลูกเขยที่ดี แกวางใจ ต่อให้ฉันเอาตัวเองขายไปแล้ว ก็จะไม่ขายแจกันคู่นี่โดยเด็ดขาด！”
พูดจบ เขาก็รับแจกันสองหูลายมังกรสมัยราชวงศ์หยวนใบนั้น มาจากในมือของเย่เฉินด้วยสองมืออย่างระมัดระวัง มองดูการแสดงสีและการเคลือบอย่างสมบูรณ์แบบที่อยู่ด้านบนแล้ว เขาก็ตื่นเต้นจนน้ำตาร้อนๆเอ่อล้นที่รอบดวงตา
หม่าหลันในเวลานี้ถึงได้โล่งอก ในใจคิดว่า “ฉันก็นึกว่าเซียวฉางควนไอ้แก่นี่ ได้รับของล้ำค่าขนาดนี้คู่หนึ่งที่เย่เฉินมอบให้จริงๆเสียอีก！ที่แท้ก็ได้แต่เก็บสะสมขายไม่ได้！งั้นนี่ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรแล้ว”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...