ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1869
ได้รับการพยักหน้าเห็นด้วยจากเย่เฉิน หงห้าก็เอ่ยเสียงดังต่อไปว่า “ท่านซ่งจี่โม่ มอบเรือยอทช์หรูSanlorenzo ผลิตจากประเทศอิตาลีให้กับอาจารย์เย่หนึ่งลำ！”
“เรือยอทช์？！” หม่าหลันโพล่งถามออกมาเป็นคนแรก “เรือยอทช์แบบไหนน่ะ? เรือกลไฟตามแหล่งชมวิวท่องเที่ยวแบบนั้น?”
คุณท่านซ่งหัวเราะพร้อมกับเอ่ย “คุณผู้หญิงหม่าเข้าใจผิดแล้วSanlorenzoเป็นผู้ผลิตเรือยอทช์หรูยี่ห้อเก่าแก่ของทางยุโรป เรือลำนี้มีความยาวถึงยี่สิบกว่าเมตร มีดาดฟ้าทั้งหมดสามชั้น เหมาะสมมากกับการเดินทางท่องเที่ยวทั้งครอบครัว”
หม่าหลันเอ่ยอย่างตกตะลึงจนตาค้างว่า “เรือแบบนี้ จะต้องจำนวนเงินไม่น้อยล่ะมั้งคะ?”
ซ่งหรงวี่ที่อยู่ด้านข้างเอ่ยปากว่า “รวมภาษีอยู่ข้างใน อยู่ที่ประมาณเจ็ดสิบล้านครับ”
“ทะ...เท่าไรนะครับ?！”
หม่าหลันทั้งคนตะลึงงันไปเลย “เรือลำเดียวก็เจ็ดสิบล้าน?！นี่ก็น่ากลัวเกินไปหน่อยแล้วล่ะมั้ง?！”
เซียวชูหรันอดไม่ได้ที่จะเอ่ย “ท่านซ่งคะ ของขวัญชิ้นนี้ของท่านก็ล้ำค่ามากเกินไป พวกเราไม่สามารถ…”
เย่เฉินในเวลานี้ยิ้มขึ้นมา ทำสัญลักษณ์มือ ขัดจังหวะคำพูดของเซียวชูหรัน เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “ที่รัก น้ำใจนี้ของคุณท่านซ่ง คุณก็อย่าปัดออกเลย”
พูดจบ เขาก็มองไปทางซ่งจี่โม่ ทำมือคารวะเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ย “คุณท่านซ่ง เย่เฉินขอบพระคุณไว้ณ ที่นี้ด้วย！”
คุณท่านซ่งรีบเอ่ย “ไอ้หยาอาจารย์เย่ รับไว้ไม่ได้ครับรับไว้ไม่ได้！คุณสามารถชอบได้ ผู้น้อยก็วางใจแล้ว！”
จากนั้น เขาก็เอ่ยกับเย่เฉินขึ้นมาอีกว่า “กุญแจเรือยอทช์รวมไปถึงใบรับรองที่เกี่ยวข้องต่างก็อยู่ในกล่องของขวัญ เพียงแต่เรือยอทช์ตอนนี้จอดอยู่ที่ท่าเรือของสมาคมเรือยอทช์แห่งเมืองจินหลิง ผมได้ซื้อตำแหน่งเทียบเรือโดยเฉพาะไว้ให้กับคุณแล้ว ต่อไปหากคุณอยากขับเรือยอทช์ออกเดินทางท่องเที่ยว ถึงขั้นขับตามแม่น้ำยาวออกสู่ทะเล ติดต่อโดยตรงกับเจ้าหน้าที่ของสมาคมเรือยอทช์ก็พอ”
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “คาดว่าคงจะไม่ได้ใช้ไปสักพัก ผมก็ไม่มีใบอนุญาตขับเรือยอทช์ด้วย รอมีเวลาไปสอบแล้วค่อยว่ากันแล้วกันครับ”
คุณท่านซ่งรีบเอ่ย “อาจารย์เย่ หากคุณต้องการใช้เรือยอทช์ล่ะก็ สามารถให้หวั่นถิง หรือว่าให้หรงวี่ช่วยคุณขับก็ได้ พวกเขาทั้งสองต่างก็มีใบอนุญาตขับเรือยอทช์”
ซ่งหวั่นถิงเอ่ยอย่างค่อนข้างที่จะเขินอายว่า “นั่นสิคะอาจารย์เย่ หากคุณมีความต้องการใช้เรือยอทช์ บอกกับฉันมาโดยตรงก็พอแล้ว”
ซ่งหวั่นถิงหัวเราะพร้อมกับเอ่ย “บริษัทซูมิโตโมที่จริงแล้วธุรกิจกว้างมากเลยค่ะ เพียงแต่ส่วนใหญ่ล้วนอยู่ที่เขตอุตสาหกรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งอุตสาหกรรมหนัก การเชื่อมต่อกับชีวิตประจำวันทั่วไปไม่ค่อยใกล้ชิดจริงๆ”
เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ เอ่ยว่า “หากถึงญี่ปุ่นแล้วมีอะไรต้องการความช่วยเหลือ สามารถติดต่อผมได้ ที่ญี่ปุ่นผมก็มีคนคุ้นเคยอยู่หลายคน”
เย่เฉินไม่ได้เอ่ยตรงๆว่า ตนเองรู้จักกับนางาฮิโกะ อิโตะรวมไปถึงอิโตะ นานาโกะแห่งตระกูลอิโตะ
เขาไม่ได้อยากให้คนรู้เรื่องที่ตนเองทำทั้งหมดที่ญี่ปุ่นในช่วงก่อนหน้านี้ ดังนั้นก็ยังคงพยายามทำตัวไม่เป็นจุดสนใจอย่างเต็มที่
ซ่งหวั่นถิงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “ได้ค่ะอาจารย์เย่ หากมีความต้องการล่ะก็ ฉันติดต่อกับคุณ！”
เวลานี้ หงห้าอ่านรายการของขวัญต่อไป
“หมอเทพซือ ซือเทียนฉี มอบแจกันสองหูลายมังกรสมัยราชวงศ์หยวนให้กับอาจารย์เย่หนึ่งคู่！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...