ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1874

ซ่งจี่โม่รีบเอ่ยตอบทันที: “คุณผู้หญิงหม่าครับ เรือยอชต์ลำนั้นมีความทนทานในการขับเคลื่อนสองพันกว่าไมล์ทะเล นับดูแล้วเกือบจะสี่พันกิโลเมตร เพียงพอที่จะขับจากเมืองจินหลิงจนออกทะเล และไปจนถึงโตเกียวครับ แต่ว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องถึงเรื่องเข้าออกประเทศ ดังนั้นคุณจะต้องรายงานกับทางด่านศุลกากรล่วงหน้าถึงจะได้”

หม่าหลันหันไปกล่าวกับเย่เฉินอย่างดีอกดีใจทันที: “ลูกเขยคนดี พอถึงตอนนั้นพวกเราหาเวลา ขับเรือยอชต์ไปเที่ยวญี่ปุ่นเองกัน ลูกว่าเป็นยังไงบ้าง?”

เย่เฉินกล่าวอย่างคลุมเครือ: เรื่องนี้...มีเวลาค่อยว่ากันเถอะครับ...”

หม่าหลันรีบเอ่ยขึ้นมา: “เรื่องเวลามันจะไปยากอะไร? ฉันกับพ่อต่างก็ไม่ได้ทำงาน ลูกเองก็ไม่ได้ทำงาน มีเพียงชูหรันบริหารจัดการบริษัทอยู่คนเดียว และเธอก็เป็นเจ้านายเอง อยากจะหยุดงานตอนไหนก็แค่พูดประโยคเดียวก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?”

เซียวชูหรันรีบกล่าวขึ้นมาทันที: “คุณแม่คะ พูดอะไรของคุณแม่น่ะ การบุกเบิกกิจการจะต้องเอาจริงเอาจังถึงจะเห็นผลสำเร็จ หนูจะทิ้งบริษัทไว้ แล้วตัวเองหนีเที่ยวได้ยังไงคะ...”

หม่าหลันกล่าว: “งั้นก็ไม่เป็นไร พอถึงตอนนั้นลูกอยู่ทำงานต่อ ให้เย่เฉินพาพ่อกับแม่ไปเที่ยวที่กรุงโตเกียว พอดีเลยพวกเราต่างไม่ได้อยู่บ้าน ลูกยิ่งจะมีสมาธิในการบริหารจัดการบริษัทของลูกมากกว่าเดิม”

เซียวชูหรันพูดไม่ออกขึ้นมาทันที

ถึงแม้เธอจะไม่อยากให้ครอบครัวออกไปเที่ยวโดยทิ้งเธอไว้คนเดียว แต่ทำยังไงได้ในเมื่อคำพูดนี้ของหม่าหลันนั้นมีกลเม็ดมากเลยทีเดียว

เธอบอกให้เซียวชูหรันไปด้วยกันก่อน แต่เซียวชูหรันปฏิเสธโดยใช้เหตุผลว่าต้องตั้งอกตั้งใจบุกเบิกกิจการ

ดังนั้นเธอจึงบอกว่าให้เซียวชูหรันอยู่ตั้งใจบุกเบิกกิจการต่อ เซียวชูหรันไม่อาจโต้แย้งได้โดยสิ้นเชิง ไม่งั้นก็เท่ากลับว่าตบหน้าตัวเอง

ดังนั้นเซียวชูหรันจึงทำได้เพียงกล่าวอย่างจำใจ: “เฮ้อ แล้วแต่เถอะค่ะ”

เย่เฉินยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย และกล่าวขึ้น: “อย่าพึ่งพูดเรื่องพวกนี้เลย อีกไม่นานก็จะถึงวันตรุษจีนแล้ว ระยะนี้จะต้องอยู่ที่บ้านฉลองตรุษจีนเป็นธรรมดา สำหรับเรื่องจะออกไปเที่ยวหรือเปล่านั้น ก็รอให้ผ่านตรุษจีนไปก่อนค่อยว่ากัน”

หม่าหลันพยักหน้าอย่างร้อนรน และกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ลูกเขยคนดี แม่ฟังลูกทุกอย่างเลย!”