ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1875

ยาอายุวัฒนะของเย่เฉินเหลือไม่มากแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น โบราณว่าของหายากย่อมมีมูลค่าสูง เพื่อยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดหลี่ไท่หลายเสียเงินไปสองพันล้าน พิสูจน์ได้ว่ายาอายุวัฒนะสำหรับพวกคนมีเงินแล้ว คู่ควรที่จะมีราคานี้อย่างสิ้นเชิง ดังนั้นเขาจึงไม่เตรียมที่จะใช้ยาอายุวัฒนะมามอบเป็นของขวัญตอบแทนทุกคน

ของแบบนี้ ถ้าหากมีอย่างเกลื่อนกลาดไปทั่ว เป็นธรรมที่จะไม่ขาดแคลนแบบนี้ ราคาเองก็จะต้องลดลงเป็นธรรมชาติ

ดังนั้น เย่เฉินจึงวางแผนไว้ว่า ให้ฉินกางจัดหาวัตถุดิบหลักบางอย่างมา แล้วค่อยกลั่นยาลูกกลอนชนิดที่ตัวเองทำขึ้นมาเป็นอันดับแรกนั้น ทำมันขึ้นมาสักจำนวนหนึ่งอีกครั้ง แล้วมอบให้กับทุกคนที่มามอบของขวัญในวันนี้ ครอบครัวละหนึ่งเม็ด

ทุกคนเพียงแค่มาสวัสดีไปใหม่เย่เฉิน และมอบของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นเอง กลับคิดไม่ถึงว่า เย่เฉินจะตอบแทนคำขอบคุณด้วยยาลูกกลอน ดังนั้นทุกคนจึงดีอกดีใจผิดปกติ อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกว่าไม่ว่าจะสูญเสียเงินไปมากเพียงใด ล้วนคุ้มค่าทั้งนั้น

จากนั้น ทุกคนก็ได้แลกสายตากันไปมา และมีหงห้าเป็นคนเป็นคนเอ่ยขึ้น: “อาจารย์เย่ครับ พวกเราหลายคนอยู่ที่นี่ จะต้องส่งผลกระทบต่อแผนการเดิมของครอบครัวท่านอย่างแน่นอน พวกเราขอตัวลาก่อนดีกว่าครับ!”

เย่เฉินพยักหน้า กล่าว: “รอตรุษจีนผ่านไป เดี๋ยวผมจะหาเวลาเลี้ยงข้าวทุกท่าน ของคุณที่ให้เป็นการตอบแทนทุกท่าน พอถึงตอนนั้นก็จะเอาไปด้วย”

ทุกคนต่างรีบกอดหมัดโค้งคำนับ และกล่าวคุณมาอย่างพร้อมเพรียง: “ขอบคุณอาจารย์เย่!”

ขบวนรถที่อึกทึกครึกโครมได้จากไปเป็นที่เรียบร้อย หลังจากที่ครอบครัวของเย่เฉินได้ยืนส่งพวกเขาจากไปด้วยสายตาที่หน้าประตูแล้ว หม่าหลันเป็นคนแรกที่ทนต่อไปไม่ไหว จึงเอ่ยขึ้น: “สวรรค์ วันนี้รวยแล้วจริง ๆ! รวยแล้ว! ทั้งคฤหาสน์ ทั้งเรือยอชต์ ทั้งเฮลิคอปเตอร์ รวยแล้วจริง ๆ เลยนะวันนี้!”

บนใบหน้าของเซียวฉางควนเองก็เต็มไปด้วยความปีติยินดี และกล่าวขึ้นมาเบา ๆ : “แจกันเครื่องลายหูช้างสมัยราชวงศ์หยวน คู่นั้น เป็นของดีล้ำค่าระดับประเทศเลยนะ! ฉันต้องรีบไปดูให้ดี ๆ หน่อยแล้ว!”

ในตอนนี้หม่าหลันก็ได้มองไปที่เย่เฉิน กล่าว: “อ้อใช่แล้วลูกเขยคนดี! แม่เห็นว่ายังมีกล่องของขวัญอีกมากมายที่พวกเขาทิ้งเอาไว้ ของที่อยู่ในนั้นเป็นอะไรเหรอ ทำไมไม่เห็นพวกเขาบอกเลยล่ะ?”

เย่เฉินส่ายหัว: “ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าข้างในนั้นคืออะไร ถ้าคุณแม่อยากรู้ก็ลองไปแกะดูหน่อยดีไหมครับ”

หม่าหลันกล่าวด้วยความดีใจอย่างสุดขีด: “แม่ก็แค่อยากรู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในกันแน่! งั้นแม่จะไปแกะออกดูทีละกล่องตอนนี้เลย!”

ในตอนนี้เซียวชูหรันรู้สึกประหม่า และกังวลขึ้นมาเล็กน้อยพลางกล่าว: “เย่เฉิน ทำไมพวกเขาถึงได้มอบของขวัญที่ล้ำค่าแบบนี้ให้คุณล่ะ...ของพวกนี้รวม ๆ กันแล้วมีมูลค่าหลายร้อยล้าน มันเยอะมากเกินไปหรือเปล่า? พวกเราจะรับเอาไว้ได้ยังไง?”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ผมช่วยเหลือพวกเขา พวกเขามอบของขวัญให้พวกเรา เป็นเรื่องที่ต่างฝ่ายต่างเต็มใจ มีอะไรไม่ได้เหรอ?”