ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1876

ในตอนนั้นเอง หม่าหลันก็ได้กล่าวโน้มน้าว: “โถ่เอ๊ยชูหรัน ลูกไม่รู้เรื่องฮวงจุ้นสักหน่อย ก็อย่างเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเย่เฉินเลย”

กล่าวไป หม่าหลันก็ได้ปั้นหน้าขึ้นมา และกล่าวด้วยท่าทางจริงจังเป็นพิเศษ: “แม่ไม่ได้คาดหวังให้ลูกช่วยเย่เฉินได้ในทางธุรกิจ แต่แม่ก็ไม่มีทางยอมให้ลูกเป็นตัวของเย่เฉิน! อนาคตครอบครัวของเรา จะต้องอาศัยเย่เฉินเพียงคนเดียวแล้ว!”

“แม่คะ...” ทันทีทันใดนั้นเซียวชูหรันถูกหม่าหลันกล่าวจนพูดไม่ออก

นับว่าเธอได้ดูออกแล้ว แม่ของตัวเองได้ล้มไปยืนอยู่ทางเย่เฉินเป็นที่เรียบร้อย ไม่ว่าตัวเองจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ทั้งนั้น

ดังนั้น เธอจึงทอดถอนใจอย่างจนปัญญา: “เฮ้อ หนูไปที่บริษัทก่อนล่ะ...”

หม่าหลันรีบเอ่ยขึ้นมา: “ชูหรันทำไมลูกไม่รอให้แม่แกะกล่องของขวัญเสร็จก่อนแล้วค่อยไปล่ะ?”

เซียวชูหรันส่ายหน้ากล่าว: “หนูสายมากแล้ว ทุกคนยังรอหนูประชุมสรุปผลอยู่...”

หม่าหลันกล่าว: “ก็ได้ งั้นลูกไปก่อนเถอะ ถ้ามีของดีอะไร ถึงตอนนั้นเดี๋ยวแม่จะถ่ายรูปส่งไปให้ลูกดู!”

เซียวชูหรันอืมตอบรับ และหันไปกล่าวกับเย่เฉินและเซียวฉางควน: “ที่รักคะ คุณพ่อคะ ฉันไปก่อนนะคะ”

เย่เฉินพยักหน้า: “ระหว่างทางขับรถช้า ๆ ล่ะ ดูแลตัวเองด้วย”

เซียวชูหรันกล่าว: “วางใจเถอะ ฉันจะระวังนะคะ”

หลังจากที่เซียวชูหรันขับรถออกไป เย่เฉินถึงได้กลับไปที่ห้องโถงของคฤหาสน์

เซียวฉางควนและหม่าหลันในเวลานี้ต่างก็หอบกล่องของขวัญและเริ่มแกะขึ้นมา

หม่าหลันพึ่งจะแกะของขวัญกล่องหนึ่งออก ก็กรีดร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ: “พระเจ้า! คิดไม่ถึงว่าจะเป็นกระเป๋าชาแนลรุ่นลิมิเต็ด!”

ส่วนเซียวฉางควนนั้นแกะได้เหล้าหมาวถาย หลังจากที่สำรวจดูอย่างละเอียดแล้ว ถึงได้กล่าวด้วยความตกตะลึงจนตาค้าง: “สวรรค์ นี่เป็นเหล้าหมาวถายห้าดาวปี 58! ซึ่งมีอยู่น้อยมากบนโลกใบนี้ ในงานประมูลเมื่อหลายปีก่อนได้ปรากฏขึ้นขวดหนึ่ง ประมูลไปได้ในราคาสองล้านเก้าแสนเก้าหมื่นหยวน!”

“อะไรนะ?!” หม่าหลันกล่าวด้วยความตกตะลึง: “เหล้าหมาวถายขวดหนึ่ง ราคาสองล้านเก้าแสนเก้าหมื่นหยวน? บ้าไปแล้วเหรอเนี่ย!”