ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1884
ซูจือเฟยพยักหน้าเบาๆ แต่ก็ยังคงรู้สึกไม่มั่นใจ พูดเสียงต่ำว่า “ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินมาว่า กู้ชิวอี๋ได้มีสัญญาแต่งงานกับคนรุ่นหลังของตระกูลเย่คนหนึ่งนานแล้ว ถ้าหากฉันสารภาพรักกับหล่อน หล่อนจะตกลงเหรอ”
ซูจือหยูปลอบอย่างจนใจว่า “โธ่เอ๊ยพี่ ทำไมพี่ถึงเหมือนพวกผู้หญิงที่ชอบถามโน่ นถามนี่จัง”
“เรื่องนี้พี่ไม่ต้องคิดอะไรมาก ในเมื่อตัดสินใจแล้วก็ทำต่อไป ”
“อีกอย่าง แม้เธอจะมีสัญญาแต่งงานแล้วยังไง คนที่มีสัญญาแต่งงานกับเธอ ก็คือลูกชายของเย่ฉางอิงของตระกูลเย่ หลายปีก่อนตอนที่สองสามีภรรยาเย่ฉางอิงประสบภัย เขาก็ได้หายตัวไปแล้ว จะยังคงมีชีวิตอยู่หรือเปล่าก็ยังไม่แน่ใจ แล้วจะกลับมาแต่งงานกับกู้ชิวอี๋ได้ยังไง ”
พูดถึงตรงหนี้ ซูจือหยูก็พูดต่อไปว่า “พี่น่ะนะ พูดดีๆ แสดงออกดีๆก็พอแล้ว พี่เป็นลูกชายและหลานคนโตของตระกูลซู พูดถึงเรื่องสมบัติ ทั้งประเทศมีไม่กี่คนที่เทียบได้ พูดถึงเรื่องหน้าตา พี่เองก็ดูดีไม่ใช่ย่อย อีกอย่างความรู้ก็มาก การศึกษาก็สูง ฉันรู้สึกว่าพี่คู่ควรกับกู้ชิวอี๋ น่าจะมากเกินพอแล้ว”
ซูจือเฟยก็เอ่ยขึ้นอย่างสะท้อนใจว่า “ที่จริงยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าแกรู้เรื่องหรือเปล่า ”
ซูจือหยูถาม “เรื่องอะไร”
ซูจือเฟยพูดว่า “สมัยก่อนพ่อไม่ถูกกับเย่ฉางอิงมาตลอด เพื่อคัดค้านอำนาจที่ไม่อาจต่อต้านได้ของเย่ฉางอิง ตอนนั้นพ่อให้จัดตั้งพันธมิตรต่อต้านตระกูลเย่ขึ้นมา ความแค้นที่มีต่อเย่ฉางอิงนั้นสามารถพูดได้ว่าลึกมาก และเย่ฉางอิงกับพ่อของกู้ชิวอี๋ ยังเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันด้วย เพราะฉะนั้นฉันกังวลว่าพ่อของกู้ชิงอี๋จะมีมุมมองที่ไม่ดีนักกับตระกูลซูของพวกเรา ”
ซูจือหยูขมวดคิ้วขึ้นมา เอ่ยขึ้นว่า “พ่อกับเย่ฉางอิงคนนั้นไม่ถูกกันฉันรู้ เคยได้ยินอาเล็กเล่าให้ฟัง แต่เรื่องที่เย่ฉางอิงเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันกับกู้เย้นจงนั้น ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน ...”
ว่าแล้ว ซูจือหยูก็พูดปลอบใจว่า “แต่ว่าเรื่องมันก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ฉันคิดว่าก็คงไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนั้นมั้ง อีกอย่าง แม้เขาจะมองไม่ดี ก็คงมองไม่ดีกับพ่อ คงไม่มีความเห็นอย่างอื่นกับพวกเราที่เป็นคนรุ่นหลัง อีกอย่างกู้ชิงอี๋ก็เป็นลูกสาวคนเดียวของเขา ถ้าหากกู้ชิวอี๋ชอบพี่เข้าจริงๆละก็ ฉันเชื่อว่าเขาต้องเคารพการเลือกของลูกสาวตัวเอง พี่คิดว่าไง”
ซูจือเฟยได้ยินเธอพูดอย่างนี้ อารมณ์ตื่นเต้นก็ค่อยๆลดลงไปหลายส่วน พยักหน้าพูดว่า “ที่แกพูดก็มีเหตุผล ฉันจะลองดู”
“ชมแกน่ะสิ”ซูจือเฟยพูดอย่างจริงจัง “เพราะฉันมันแขวนอยู่บนตำแหน่งลูกชายคนโตหลานคนโต เพราะฉะนั้นตั้งแต่เด็กก็ถูกคุณปู่ ถูกคุณพ่อคอยจำกัด และขอร้องให้ทำสิ่งต่างๆ มุมที่แหลมคมในนิสัยของฉันถูกพวกเขาขัดจนเรียบไปแล้ว ไม่มีแม้แต่ความคิดจะต่อต้านด้วยซ้ำไป ไม่เหมือนแก ไม่ว่ากับใครก็สามารถตอบโต้ได้”
ซูจือหยูพูดว่า “เพราะพวกเราสองคนมีสถานการณ์แตกต่างกัน วันหน้าคนที่สืบทอดตระกูลคือพี่ ไม่ใช่ฉัน ฉะนั้นฉันจึงสามารถใช้ชีวิตโดยไม่ต้องคิดถึงอะไรก็ได้ ”
ซูจือเฟยพยักหน้า ถามเธอ “ใช่แล้ว แกกำลังตามหาผู้มีพระคุณไม่ใช่เหรอ เป็นยังไงบ้าง”
ซูจือหยูถอนหายใจ “เพิ่งจะได้รับบันทึกกล้องวงจรปิดจากสนามบินใหญ่ๆทั้งหลายในญี่ปุ่น คอยมองหาไปทีละจุด คิดว่าคงต้องหาไปจนถึงวันเกิดอายุครบสามสิบปีของฉัน ฉันกำลังคิดวิธีการที่มันง่ายกว่านี้อยู่ ”
พูดจบ ซูจือหยูก็รีบพูดขึ้นว่า “ใช่แล้ว วันนี้ฉันต้องวางเรื่องการดูวิดีโอจากกล้องวงจรปิดมาตระกูลกู้เป็นเพื่อนพี่ ถ้ากลับไปพี่ต้องช่วยฉันจัดการสะสางด้วยนะ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...