ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1886
กระทั่งเพื่อเงินแล้ว แม้แต่ร่างกายของตัวเองก็ขายได้
แต่กู้ชิวอี๋นั้นไม่เหมือนคนพวกนั้น
เงินสำหรับเธอแล้ว ไม่ได้มีความหมายอะไรกับเธอเลยสักนิด
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง หลังจากที่เธอได้พบกับเย่เฉินอีกครั้ง ก็ได้มีการวางแผนว่าจะออกจะวงการบันเทิงแล้วด้วยซ้ำ
เธออยากจะออกจากวงการบันเทิงก่อน หลังจากนั้นก็รอให้เย่เฉินจัดการปัญหาเรื่องแต่งงานที่ยังคาราคาซังในตอนนี้ให้เรียบร้อย ก็จะแต่งงานตามสัญญากับเย่เฉิน จากนั้นก็ตั้งใจจะเป็นแม่บ้านดูแลสามีและลูก
แม้กระทั่ง เธอได้คิดไว้แล้วว่า เมื่อถึงเวลาเปิดคอนเสิร์ตในทัวร์คอนเสิร์ตครั้งสุดท้าย ก็จะประกาศให้ทุกคนได้รู้โดยทั่วกันว่าจะลาออกจากวงการ
ลาออกจากวงการดนตรี วงการภาพยนตร์และรายการโทรทัศน์อย่างสิ้นเชิง
ฉะนั้น ที่ซูจือหยูพูดถึงการร่วมมือในเรื่องอย่างนี้ เธอยิ่งไม่มีความสนใจเลยสักนิดเดียว
เพราะฉะนั้น เธอจึงพูดออกไปตรงๆว่า “ขอโทษด้วยนะจือหยู การทัวร์คอนเสิร์ตครั้งนี้ของฉัน ไม่ได้คิดจะหาสปอนเซอร์อ อีกอย่างสื่อโฆษณาที่ใช้ในการโปรโมทก็จัดทำเรียบร้อยแล้ว มีแพลทฟอร์มออนไลน์บางเว็บไซต์ก็เริ่มโปรโมทแล้ว จะมาเซนสัญญาสปอนเซอร์ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว จะแก้ไขสื่อโฆษณาที่ใช้โปรโมทก็ไม่ทันอีกเหมือนกัน ”
ซูจือหยูรีบพูดขึ้นว่า “จะเป็นไปได้อย่างไรพี่ชิวอี๋ ขอเพียงพี่พยักหน้าตกลง แม้ว่าพวกเราจะโผล่มาขึ้นรถกลางทางก็ไม่เป็นปัญหา ”
พูดแล้ว เธอก็รีบส่งสายตาให้กับซูจือเฟยทันที
ซูจือเฟยที่อยู่ข้างๆรีบพูดขึ้นทันทีว่า “คืออย่างนี้นะครับคุณชิวอี๋ ผมอยากจะเป็นสปอนเซอร์ให้กับการทัวร์คอนเสิร์ตของคุณในครั้งนี้ จากนั้นก็ทำการโปรโมทอย่างยิ่งใหญ่ในรูปแบบของการกุศล ขอเพียงคุณตกลง ในทุกรอบการแสดงคอนเสิร์ตของคุณผมสามารถช่วยเหลือออกค่าใช้จ่ายให้เป็นเงินสิบล้าน จากนั้นเงินจำนวนทั้งหมดสิบล้านนี้จะถูกใช้ในนามของคุณ เพื่อบริจาคให้กับองค์การการกุศลต่างๆ และจุดประสงค์หลักของเงินจำนวนนี้ คือการช่วยเหลือเพื่อปรับปรุงพัฒนาสิ่งแวดล้อมความเป็นอยู่และการศึกษาของเด็กกำพร้า คุณคิดว่าเป็นไงบ้าง”
เพราะว่า วัยเด็กเดิมทีเป็นช่วงเวลาที่ไร้เดียงสาบริสุทธิ์ เป็นเวลาที่สดใสงดงามที่สุด ในวัยนี้ไม่ว่ากับใคร ก็สำคัญที่สุดแล้ว
ถ้าหากมีชีวิตที่ดีในช่วงวัยเด็ก แม้จะถึงวัยใกล้ฝั่งอายุเจ็ดแปดสิบปีแล้วเมื่อหวนคิดถึง ก็ยังคงรับรู้ได้ถึงความสุขนั้น
ถ้าหากมีวัยเด็กที่ลำบาก เกรงว่าทั้งชีวิตนี้คงจะถูกขังอยู่ในเงามืดที่แข็งแกร่งชนิดหนึ่ง ไม่สามารถหลุดพ้นออกมาได้
เพราะว่ารู้สึกสงสารเย่เฉิน ฉะนั้นในใจของกู้ชิวอี๋ ก็สงสารเด็กกำพร้าคนอื่นๆที่ต้องประสบชะตากรรมเดียวกับเย่เฉินเช่นกัน
วินาทีนี้ เธอเองก็เกิดความกระดากใจขึ้นมาไม่น้อย อดไม่ได้ที่จะตำหนิตัวเองในใจ “ฉันนี่มันโง่จริงๆ ที่จริงควรจะคิดทำประโยชน์ให้กับเด็กกำพร้าคนอื่นๆตั้งนานแล้ว ทำไมต้องรอให้คนอื่นมาย้ำเตือนด้วย”
คิดถึงตรงนี้ เธอก็เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “เอาอย่างนี้นะคะคุณซู ในเมื่อเป็นการกุศล ใช้เงินของคุณ ใช้ชื่อเสียงของฉัน ฉันรู้สึกละอายใจไม่กล้ารับ ไม่สู้ฉันกับแบรนด์เครื่องสำอางของคุณเรามาร่วมมือกันทำเรื่องนี้ดีกว่า ในทุกการแสดงคอนเสิร์ต บริษัทเครื่องสำอางของคุณบริจาคสิบล้าน ตัวฉันเองก็บริจาคสมทบอีกสิบล้าน ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...