ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1888

กู้ชิวอี๋ยิ้มบางๆ “ถ้าอย่างนั้นฉันต้องขอเป็นตัวแทนของเด็กกำพร้าในเมืองจินหลิงขอบคุณคุณซูแล้ว”

ซูจือเฟยรีบโบกมือทันที “ไม่เป็นไร เป็นเรื่องที่สมควรต้องทำอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เงินที่ผมบริจาคเหล่านี้ ที่จริงก็เป็นการยืมดอกไม้ถวายพระ ที่จริงเงินพวกนี้เดิมทีเตรียมไว้เพื่อจะใช้เป็นเงินสนับสนุนคอนเสิร์ตของคุณ ฉะนั้นถ้าเด็กกำพร้าในเมืองจินหลิงจะขอบคุณ ก็ต้องขอบคุณคุณกู้ ไม่ใช่ผม”

กู้ชิวอี๋ไม่รู้จะตอบอย่างไรก็ได้แต่ยิ้ม จากนั้นก็พูดว่า“คุณซู ในเมื่อได้กำหนดเรื่องความร่วมมือกันแล้ว ถ้าอย่างนั้นหลังปีใหม่ก็เริ่มลงมือทำกันเลย ตอนนี้ฉันยังมีธุระอีกนิดหน่อย ต้องขอตัวก่อน”

ซูจือหยูได้ยินคำพูดนี้ ก็รีบลุกขึ้นมา พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่ชิวอี๋ พี่มีธุระก็รีบไปทำเถอะ พวกเราไม่รบกวนแล้ว”

กู้ชิวอี๋พยักหน้าเบาๆ พูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้คนไปส่งทั้งสองคนนะคะ”

พูดจบ ก็เรียกคนใช้ในบ้านเข้ามา สั่งงานว่า “ป้าเฉิน รบกวนช่วยฉันส่งแขกหน่อยนะ”

สาวใช้วัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาทันที พูดอย่างนอบน้อมว่า “เชิญแขกทั้งสองท่านทางนี้”

ในใจของซูจือเฟยรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง แต่ก็ยืนขึ้นมา พูดกับกู้ชิวอี๋และกู้เย้นจง หลินหว่านชิวว่า “คุณกู้ ลุงกู้ น้าหลิน พวกเราขอตัวกลับก่อน”

กู้เย้นจงพยักหน้า พูดอย่างเรียบเฉยคำหนึ่งว่า “กลับบ้านดีๆ”

หลินหว่านชิวนั้นใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พูดอย่างสุภาพว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกเราไม่ส่งทั้งสองคนแล้ว เดินทางปลอดภัยนะ”

ซูจือหยูรีบพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะน้าหลิน มีเวลาว่างก็แวะมานั่งเล่นที่บ้านได้นะคะ”

หลินหว่านชิงพูดไปตามมารยาทว่า “ได้ ถ้ามีเวลาจะไปเยี่ยมที่บ้านนะ”