ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1889

ซูจือเฟยกับซูจือหยูอยู่ระหว่างเดินทางกลับบ้าน ซูจือเฟยขับรถ ซูจือหยูนั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ

เห็นได้ชัดว่าซูจือเฟยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มีความสุขจนหุบปากไม่ลง

ซูจือหยูเห็นอย่างนี้ ก็ยิ้มอย่างระอาใจ พูดว่า “พี่ เรื่องนี้ฉันช่วยพี่ทำสำเร็จแล้ว เรื่องตามหาผู้มีพระคุณ พี่ต้องช่วยฉันให้ดีที่สุดนะ”

ซูจือเฟยตอบอย่างมีความสุขไม่ลังเลเลยสักนิดว่า “จือหยู น้องวางใจได้เลย พี่ต้องช่วยสุดกำลังอยู่แล้ว แม้จะต้องจ้องจอจนตาพี่บอด พี่ก็จะช่วยน้องหาตัวผู้มีพระคุณออกมาให้ได้ ”

ซูจือหยูพยักหน้าอย่างพอใจมาก “นับว่าพี่ยังมีน้ำใจ”

ตอนนี้เอง ซูจือเฟยก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “เห้อ ข้อมูลวิดีโอพวกนั้นมันเยอะมากจริงๆ คนที่เคยเห็นหน้าผู้มีพระคุณก็มีแค่เราสองคนเท่านั้น จะหาคนอื่นมาช่วยก็ไม่ได้ ไม่รู้จริงๆว่าข้อมูลมากมายขนาดนั้นพวกเราสองคนต้องดูไปถึงเมื่อไหร่”

ซูจือหยูพูดว่า “ฉันได้คิดวิธีการคร่าวๆไว้แล้ว น่าจะช่วยให้พวกเราประหยัดเวลาไปได้เยอะทีเดียว”

ซูจือเฟยรีบถามขึ้นว่า “วิธีการอะไร รีบพูดให้พี่ฟังสิ”

ซูจือหยูพูดอธิบาย “แม้ว่าจะมีแค่เราสองคนเท่านั้นที่เคยเห็นหน้าของผู้มีพระคุณ คนอื่นๆไม่สามารถช่วยพวกเราค้นหาจากข้อมูลในวิดีโอได้ แต่อย่างน้อยพวกเขาสามารถช่วยพวกเราทำการคัดกรองง่ายๆหนึ่งขั้นตอน ”

“ก่อนอื่น ฉันสามารถให้พนักงานของตระกูลซู ช่วยฉันกรอผ่านวิดีโอในสนามบิน ที่มีการบันทึกภาพของนักท่องเที่ยวผู้หญิง ไม่ว่าจะเป็นคนแก่หรือเด็กทั้งหมดทิ้งไป จากนั้นในจำนวนนักท่องเที่ยวชาย คนผิวขาว ผิวดำรวมไปถึงคนผิวสีแทนต่างก็กรอผ่านไปเช่นกัน เหลือไว้แค่พวกลูกค้าที่มีผิวสีเหลือง แล้วก็ดูว่าเป็นนักท่องเที่ยวเพศชายที่ยังไม่เป็นผู้ใหญ่ นักท่องเที่ยวที่ดูแล้วมีอายุมากกว่าสามสิบปี รวมไปถึงนักท่องเที่ยววัยกลางคนที่อายุมากกว่านั้นก็ให้คัดกรองออกไป เหลือไว้เพียงนักท่องเที่ยววัยรุ่นจนถึงวัยทำงานที่ดูแล้วมีอายุระหว่าง18ถึง28ปีเท่านั้น ”

“จากนั้น ฉันจะให้พวกเขาตัดเอารูปภาพหน้าตรง ของนักท่องเที่ยวชายที่เข้าเงื่อนไขทั้งหมดในวิดีโอ รวบรวมออกมา”

“ถ้าทำอย่างนี้ พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องจ้องดูวิดีโอตลอดเวลา สามารถให้คนเยอะแยะมากมายช่วยเราได้ ”