ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1890

ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ เพราะว่าจะถึงเทศกาลปีใหม่แล้ว ฉะนั้นพนักงานไม่น้อยได้ลาหยุดกลับบ้านไปแล้ว จำนวนลูกค้าในห้างมีมากกว่าปกติถึงหนึ่งเท่าตัว แต่พนักงานในห้างกลับลดลงน้อยกว่าปกติส่วนหนึ่ง ฉะนั้นคนทำงานทุกอย่างในห้างจึงขาดแคลนเป็นอย่างมาก

ขาดพนักงานขาย ขาดพนักงานทำความสะอาด พนักงานแคชเชียร์ก็ขาดแคลน แม้แต่พนักงานที่ให้บริการชั่งน้ำหนักก็มีไม่มากพอให้เรียกใช้ แค่ซื้อผักนิดหน่อยก็ต้องเข้าแถวรอชั่งน้ำหนักเป็นสิบนาที

เซียวฉางควนเห็นคนข้างในจำนวนมากขนาดนี้ ก็พูดอย่างท้อใจว่า “เห้อ น่าจะออกมาซื้อของกันเร็วกว่านี้ จะได้นอนดูทีวีสบายๆอยู่ที่บ้าน ไม่ต้องวิ่งมาถึงที่นี่เพื่อร่วมโหวกเหวกกันแบบนี้”

“จริงด้วย”เย่เฉินยิ้มอย่างจนใจ พูดว่า “อยากจะมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่แม่ได้รับบาดเจ็บไง”

เซียวฉางควนพูดพึมพำ “อย่าไปพูดถึงผู้หญิงพวกนั้นเลย วันวันก็สร้างแต่ปัญหา”

พูดจบแล้ว เซียวฉางควนก็อดจะถอนใจไม่ได้ “นายว่าหล่อนหาแต่เรื่องมากมายทั้งวัน ทำไมถึงไม่ทำผิดกฎหมายเลย ถ้าหากไม่ระวังทำผิดกฎหมายขึ้นมาละก็ เอาหล่อนไปขังคุกสักหลายปีหน่อย คงจะดีไม่น้อย”

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะเงียบ พูดยิ้มๆว่า “คุณพ่อ คำพูดนี้ถ้าชูหรันได้ยินเข้าล่ะก็ ไม่รู้ว่าเธอจะเสียใจมากแค่ไหน”

เซียวฉางควนรีบพูดว่า “เห้อ ฉันก็แค่บ่นกับแกเท่านั้น แกอย่าไปบอกกับชูหรันเชียว”

เย่เฉินพยักหน้า “ผมรู้ วางใจเถอะ”

เซียวฉางควนถอนหายใจอีกครั้ง พูดว่า “เห้อ เอาเถอะ ไม่พูดถึงหล่อนแล้ว พวกเรารีบซื้อกับข้าวในคืนวันปีใหม่กลับไปดีกว่า”

เย่เฉินอืมหนึ่งเสียง “ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มจากโซนผักแล้วกัน เข้ามาในห้างอันดับแรกก็ต้องไปซื้อผัก เพราะถ้าไม่ทำเวลาสักหน่อย ที่เหลือก็เป็นของเหลือที่คนอื่นไม่เอา ไม่สดแล้ว”