ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1903
นายหญิงใหญ่เซียวคิดไม่ถึงเลยว่า ตนเองทำงานหนักมาทั้งวัน แม้แต่กลับบ้านก็ทำใจไม่ได้ที่จะเรียกรถแท็กซี่ กว่าจะกลับมาถึงบ้านไม่ง่ายเลย แต่กลับถูกผู้หญิงที่ไม่รู้จักตบหนึ่งที
ผู้หญิงคนนั้นตบเธอ แล้วยังด่าว่าเธอด้วยความโมโหรุนแรงจนตาแทบจะถลนออกมา：“ยายแก่เฮงซวยถึงขนาดจะต้องกินอาหารหมูแล้ว ยังจะตอแหลว่าพักอยู่ที่Tomson Rivieraอีก สมองมีปัญหาเหรอ！”
เมื่อพูดจบก็รีบตะโกนเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยที่อยู่ไม่ไกลนัก：“เฮ้ รีบมานี่เร็ว พวกคุณตาบอดกันเหรอ？ฉันเสียเงินซื้อคฤหาสน์ราคา20ล้านหยวน พวกคุณกลับบริการเจ้าของผู้มีเกียรติแบบนี้งั้นเหรอ？และปล่อยให้ยายแก่เฮงซวยแม้แต่หมูหมาก็ยังสู้ไม่ได้เข้ามา แล้วผลประโยชน์และอารมณ์ความรู้สึกของเจ้าของบ้านใครจะรับประกัน？”
พนักงานรักษาความปลอดภัยเครียดมาก
นายหญิงใหญ่เซียวดูเหมือนจะหน้าซีดเผือดเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ยิ่งดูยิ่งไม่เหมือนนายหญิงใหญ่ของตระกูลเศรษฐี
อีกทั้งในมือของเธอยังถือถุงพลาสติกขนาดใหญ่อีกสี่ถุง ในนั้นเต็มไปด้วยหมั่นโถว ข้าวและเศษอาหารเต็มไปหมด ซึ่งสิ่งเหล่านี้ล้วนไม่ใช่คุณสมบัติพิเศษของเจ้าของTomson Riviera
ดังนั้นเขาจึงรีบพูดกับนายหญิงใหญ่ว่า：“ขอโทษนะครับนายหญิงใหญ่ ที่นี่เป็นคฤหาสน์ส่วนตัว ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้า รบกวนคุณรีบออกไปนะครับ”
นายหญิงใหญ่เซียวโมโหจนตัวสั่นไปทั้งตัว
แม้ว่าตัวเองจะไม่ใช่เจ้าของTomson Riviera แต่อย่างน้อยก็เป็นเจ้าของคฤหาสน์ในTomson Riviera！อีกทั้งยังเป็นเจ้าของคฤหาสน์ที่หรูที่สุดของTomson Rivieraอีกด้วย！แล้วทำไมจะต้องมาถูกคนตบ ต้องมาถูกไล่ด้วย แล้วก็ถูกตบด้วย？！
นายหญิงใหญ่เซียวที่กำลังโมโหรีบควักคีย์การ์ดออกมาอย่างเปลืองแรงพลางใช้มือแกว่งสองสามครั้งและพูดขึ้นด้วยความโมโหว่า：“เบิกตาของพวกคุณดูให้ชัดๆ นี่คือคีย์การ์ดประตูใหญ่ของTomson Riviera！”
ทันใดนั้นพนักงานรักษาความปลอดภัยและผู้หญิงคนนั้นตะลึงงัน
คีย์การ์ดของTomson Rivieraออกแบบมาอย่างสง่างาม อีกทั้งบนคีย์การ์ดยังมีโลโก้ของTomson Rivieraที่ออกแบบเป็นพิเศษ พวกเขาทั้งสองคน คนหนึ่งเป็นเจ้าของของที่นี่ ส่วนอีกคนทำงานที่นี่ ดังนั้นจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับคีย์การ์ดใบนี้เป็นอย่างดี
ตอนที่เห็นคีย์การ์ดใบนี้ ในใจของทั้งสองคนต่างมีข้อสงสัย：“หรือว่ายายแก่เฮงซวยคนนี้จะเป็นเจ้าของ ของTomson Rivieraจริงๆ？”
เพราะส่วนใหญ่แล้วผู้อยู่อาศัยจะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดทางตรงกับเจ้าของ แม้จะลดลงอีกระดับหนึ่ง แต่ก็ล้วนมีสายสัมพันธ์ทางด้านญาติพี่น้อง
ยกตัวอย่างเช่น ในฐานะที่ซ่งหวั่นถิงเป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลซ่งในตอนนี้ หากเธอซื้อคฤหาสน์อีกหลังหนึ่งที่นี่ นั้นก็หมายความว่าเธอคือเจ้าของ ส่วนปู่ของเธอ ผู้อาวุโสคนอื่นๆในครอบครัว รวมทั้งพี่น้อง ก็จะเป็นผู้อยู่อาศัยของที่นี่
แม้ว่าผู้อยู่อาศัยจะไม่ใช่เจ้าของ แต่เนื่องจากมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับเจ้าของ ดังนั้นคงไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องได้ง่ายๆ
เมื่อหญิงวัยกลางคนๆนั้นเห็นว่านายหญิงใหญ่เซียวสามารถรูดคีย์การ์ดได้สำเร็จ อีกทั้งยังเป็นผู้อยู่อาศัยของคฤหาสน์เลขที่A04จริงๆ ทันใดนั้นเธอก็ตกใจจนหน้าซีด！
แม้ว่าหล่อนจะมีมรดกหลาย10ล้านหยวนแต่หากอยู่ที่เมืองจินหลินก็คงจะนับว่าเป็นเพียงชนชั้นกลางเท่านั้น
คฤหาสน์ ซีรี่ส์A แต่ละหลังล้วนแต่ราคาร้อยกว่าล้านหยวน ซึ่งหล่อนไม่มีปัญญาซื้ออย่างแน่นอน
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...