ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1902

เธอแทบอยากที่จะให้หม่าหลันมีชีวิตน่าอนาถอย่างที่ตนแต่งเรื่องขึ้นมา！กระทั่งหวังว่าหล่อนจะมีชีวิตที่น่าอนาถเท่าไหร่ก็ยิ่งดี！

แต่ว่า พนักงานไม่รู้เลยว่าเธอนั้นแค่พูดเรื่อยเปื่อยออกไป

พนักงานคิดว่า ในครอบครัวปกติคงไม่มีใครแช่งครอบครัวของตนเองจากที่ไม่มีเรื่องอะไร ให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นมาหรอก？ดังนั้นสิ่งที่นายหญิงใหญ่พูดจะต้องเป็นความจริงแน่ๆ

ดังนั้นหล่อนจึงเอ่ยขึ้นด้วยความสงสารอย่างจับใจว่า：“ถึงว่าคุณอายุมากขนาดนี้แล้วยังต้องมารับจ้างทำงานอีก ที่บ้านเกิดเรื่องเลวร้ายซ้ำแล้วซ้ำอีก คุณก็คงจะไม่ง่ายเลย！”

ขณะที่พูด หล่อนก็เอ่ยปากขึ้นว่า：“นายหญิงใหญ่ พวกเรายังเหลือหมั่นโถวเจ็ดแปดลูก เหลือข้าวประมาณสี่ที่ แล้วก็ยังเหลือกับข้าวก้นหม้ออีก คุณมีกล่องข้าวไหม？เดี๋ยวฉันจะตักให้คุณห่อกลับไป！”

นายหญิงใหญ่เซียวดีใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังคงกดทับความรู้สึกความดีใจอย่างท่วมท้นไว้ในใจ ใบหน้าที่หดหู่ของเธอพูดขึ้นว่า：“ฉันจะมีกล่องข้าวได้ยังไง...สะใภ้ทั้งสองคนของฉันใกล้จะตายอยู่แล้ว ฉันไม่มีปัญญาซื้อของพวกนั้นหรอก...”

ขณะที่พูด นายหญิงใหญ่หยิบถุงพลาสติกที่แขวนอยู่ข้างๆเคาน์เตอร์ พลางพูดขึ้นว่า：“เอาอย่างนี้ดีกว่าน้องสาว คุณเอาพวกข้าวและกับข้าวที่เหลือใส่ในถุงพลาสติกนี้ก็แล้วกัน！”

พนักงานรับพยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วพูดขึ้นว่า：“ฉันไม่มีปัญหาค่ะ แค่คุณไม่รังเกียจก็พอ！”

นายหญิงใหญ่เซียวพูดขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลนว่า：“ไม่รังเกียจ ไม่รังเกียจ！”

ไม่นาน พนักงานก็นำข้าวและอาหารที่เหลือใส่จนเต็มทั้งสี่ถุงใบให้กับนายหญิงใหญ่เซียว

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวรับมาก็รู้สึกเสียใจในภายหลัง ในใจคิดว่า：“กับข้าวและข้าวที่เหลือมากมายขนาดนี้ ก็หนักมากจริง！แล้วเธอจะถือกลับไปยังไง？”

แต่ว่าเมื่อคิดไปคิดว่า：“ไม่ได้ ยังไงก็ต้องถือกลับไปให้ได้ เมื่อมีของกินเหล่านี้แล้ว ก็คงจะประทังชีวิตของคนในครอบครัวได้อย่างน้อยสองวัน เพราะถ้าจะอาศัยแต่เงินที่เธอหามาได้วันนี้แค่ร้อยหยวน มันจะไปพออะไร？”

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เธอทำได้เพียงพูดขอบคุณขณะเดียวกันก็กัดฟันถือถุงขนาดใหญ่ทั้งสี่ถุงกลับบ้าน

เธอในเวลานั้น อย่าพูดถึงการใช้บัตรนี้เลย แค่ไปทำบัตรเธอก็รู้สึกขายหน้าแล้ว

แต่ว่าตอนนี้เธอรู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก ในขณะเดียวกันในใจก็กระซิบกับตัวเองว่า：“ดูเหมือนว่าฉันจะต้องรอให้การเฉลิมฉลองตรุษจีนผ่านพ้นไปก่อน หลังจากที่ผู้คนกลับไปทำงานแล้วก็รีบไปทำบัตรผู้สูงอายุ หากเป็นเช่นนั้นอย่างน้อยก็ไม่ต้องจ่ายค่ารถเมล์หากวันหนึ่งสามารถประหยัดเงินได้สองสามหยวน เดือนหนึ่งก็คงจะประหยัดได้ไม่น้อยเลย ！”

การที่ต้องถืออาหารหลายถุงใหญ่ ไม่ง่ายเลยที่นายหญิงใหญ่เซียวจะมาถึงยังคฤหาสน์Tomson Riviera

เมื่อเดินเข้าไปบริเวณทางเข้าTomson Riviera ขณะที่เธอกำลังจะรูดเครื่องกั้นประตูหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวฉูดฉาดคลึงจมูกและตะโกนใส่เธอว่า：“ยายแก่นี่มาจากไหนกัน？หิ้วเศษอาหารเดินเข้ามาทางนี้？คุณรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน？ที่นี่คือTomson Riviera！คฤหาสน์ของที่นี่ไม่ว่าจะหลังไหน ทั้งชาติคุณก็ไม่มีปัญญาซื้อ！”

นายหญิงใหญ่เซียวเหนื่อยแทบจะกระอักเลือด และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้โผล่มาจากไหน มาส่งเสียงเอะอะใส่ตน ทันใดนั้นก็ด่าด้วยความโมโหว่า：“พูดเหี้ยไร！คุณรู้ไหมว่าฉันพักอยู่ที่ไหน？ฉันอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์หมายเลขA04！คุณดูตัวคุณสิอย่างกับนกใส่เสื้อผ้าสีฉูดฉาดลายพร้อยอย่างกับนกป่า อยากมากก็คงพักอยู่ได้คฤหาสน์ชั้นเดียวแค่รอบนอก！”

เมื่อหญิงคนนั้นได้ยินประโยคนี้ ทันใดนั้นก็โมโหจนพุ่งเข้ามาแล้วตบนายหญิงใหญ่ไปหนึ่งที พลางด่าขึ้นมา：“ยายแก่นี่ คฤหาสน์ชั้นเดียวของฉันราคากว่า20ล้านหยวน คุณยังจะกล้าหัวเราะเยาะฉันอีกเหรอ？ดูสภาพจนๆของคุณสิ ยังกล้าพูดว่าตัวเองอาศัยอยู่คฤหาสน์ สภาพอย่างคุณก็คู่ควรงั้นเหรอ？！”