ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1901

แต่ไหนแต่ไรมานายหญิงใหญ่เซียวไม่เคยเป็นอย่างวันนี้มาก่อน กับการแค่กินอาหารมื้อเดียวจะต้องดีใจจนถึงขนาดตัวสั่นไปทั้งตัว

เธอทำตามที่หัวหน้างานบอก วุ่นอยู่กับงานที่ซุปเปอร์มาเก็ต กระทั่งเวลาหนึ่งทุ่ม ในที่สุดเธอก็ได้คูปองอาหารที่เธอเฝ้ารอคอยอยู่ตลอดเวลา

แม้ว่าตอนกลางวันเธอจะพยายามกินอาหารกลางวันจนอิ่มหนึ่งมื้อแล้ว แต่ว่าอาหารเย็นมื้อนี้ นายหญิงใหญ่เซียวก็กินอาหารราวกับสุนัขที่อดอาหารมาสามวัน กินอาหารที่โรงอาหารจนท้องกลมโต กินจนลุกไม่ขึ้น

กินจนกระทั่งไม่สามารถยัดอาหารเข้าไปได้อีกแล้ว หลังจากที่เธอนั่งพักอยู่ที่เดิมในโรงอาหารครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็ใช้สองมือพยุงที่โต๊ะอาหาร และพยายามลุกขึ้นอย่างอิดออด

เมื่อกินอิ่มแล้ว ดื่มเพียงพอแล้ว ก็ทำให้เธอดูมีชีวิตชีวามากขึ้น

นายหญิงใหญ่เซียวใช้หลังมือลูบที่ริมฝีปาก และใช้ฝ่ามือลูบที่ท้อง พูดความรู้สึกลึกๆของตนอย่างพึงพอใจว่า ：“คิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากออกแรงทำงานนี้แล้วจะกินข้าวอร่อยขนาดนี้！วันนี้กินคุ้มจริงๆ！”

ทันใดนั้นนายหญิงใหญ่ก็มองดูเวลา และพบว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว จึงวางแผนที่จะรีบกลับบ้านโดยเร็ว

แม้ว่าเธอจะเป็นคนเห็นแก่ตัวมาโดยตลอด แต่หลังจากที่เธอได้สัมผัสช่วงเวลาที่ยากลำบากต่างๆนานาในช่วงระยะเวลานี้ ก็ทำให้เธอใส่ใจลูกชายและหลานชายขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อย

เมื่อนึกถึงลูกชายและหลานชายที่นอนอยู่บนเตียงอย่างหิวโหย นายหญิงใหญ่เซียวจึงรีบไปยังช่องหน้าต่างของโรงอาหาร เอ่ยปากถามพนักงานที่กำลังเตรียมเลิกงานคนนั้นว่า：“รบกวนถามหน่อยนะคะว่า กับข้าว หมั่นโถวและข้าวที่เหลือของพวกเรายังต้องการอีกไหม？”

คู่สนทนามองมาที่เธอ พลางพูดขึ้นด้วยสีหน้าจนปัญญาว่า：“คงไม่มั่งนายหญิงใหญ่เซียว คุณคนเดียวกินข้าวเท่ากับปริมาณคนสามคนกิน ยังไม่อิ่มอีกเหรอ？”

นายหญิงใหญ่เซียวเช็ดปากอย่างเขินอาย ยิ้มและพูดอย่างเกรงใจว่า：“เฮ้อ ตัวฉันเองอิ่มแล้ว แต่เด็กๆที่บ้านยังหิ้วท้องรออยู่เลยคุณไม่รู้หรอกว่าพวกเขาไม่ได้กินอะไรเลยมาเกือบสองวันสองคืนแล้ว”

คู่สนทนาถามขึ้นด้วยความตื่นตะลึงว่า：“จริงเหรอ？นี่มันสมัยไหนแล้วยังมีคนที่ไม่มีข้าวจะกินอีกเหรอ？”

สีหน้าของนายหญิงใหญ่เซียวร้อนผ่าวพักหนึ่ง พลางพูดขึ้นอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่า：“เฮ้อ คุณไม่รู้หรอกว่าช่วงเวลานี้ที่บ้านของฉันเกิดเรื่องขึ้นบางอย่าง สะใภ้ใหญ่ของครอบครัวเป็นมะเร็งเต้านม พอตรวจเจอก็พบว่าเป็นระยะสุดท้าย ตอนนี้ใกล้จะตายแล้ว เพื่อที่จะรักษาโรคให้กับหล่อน ลูกชายคนโตของฉันใช้เงินทั้งหมดของครอบครัวไปหมดแล้ว...”