ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1909

เซียวชูหรันกับต่งรั่งหลินรู้จักกันมาหลายปีแล้ว ทำให้เธอรู้เรื่องครอบครัวของหล่อนอยู่บ้าง เมื่อได้ยินหล่อนพูดขึ้นว่าจะพาพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องมาด้วย ก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า：“รั่งหลิน ลูกพี่ลูกน้องที่คุณพูดถึงคงไม่ใช่ขงเต๋อหลงหรอกนะ？”

ต่งรั่งหลินยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“ก็เขานั้นแหละ”

“อ่า？”จู่ๆสมองของเซียวชูหรันก็คิดถึงลักษณะของลูกผู้ลากมากดีคนนั้น พลางถามขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า：“พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของคุณทำอะไรที่เมืองจินหลิง？”

ต่งรั่งหลินตอบว่า：“เขาหนะเหรอ อยู่ที่เมืองเย่นจิงนาน ชอบหาเรื่องใส่ตัว ก็เลยมาฝึกฝนที่เมืองจินหลิงสักพักหนึ่ง”

เซียวชูหรันถามขึ้นด้วยความแปลกใจว่า：“ฝึกฝน？ฝึกฝนยังไงเหรอ？”

ต่งรั่งหลินยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“ก็ใช้ชีวิตที่ยากลำบากไง ตอนนี้เช่าที่พักอยู่ที่หมู่บ้านชุมชน สภาพแวดล้อมลำบากไม่น้อยเลย”

เซียวชูหรันอดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดขึ้นว่า：“พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของคุณเป็นคนเอาแต่ใจขนาดนี้ แน่นอนว่าให้เขาพักอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านชุมชนสำหรับเขาแล้วคงเป็นเรื่องที่ทรมานไม่น้อยเลย？แน่นอนว่าคงไม่ใช่เป็นการตัดสินใจด้วยตนเองของเขา ใครเป็นคนทำเรื่องนี้กันแน่？”

เมื่อเย่เฉินได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่มากก็น้อย

เพราะว่าคนที่เป็นตัวตั้งตัวตีให้ขงเต๋อหลงมาใช้ชีวิตที่เมืองจินหลิงก็คือเขา

ในเวลานี้ต่งรั่งหลินยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉันไปล่วงเกินคนใหญ่คนโตในเมืองเย่นจิงเข้า เขาก็เลยยื่นข้อเสนอให้พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉันมาใช้ชีวิตอย่างยากลำบากอยู่ที่เมืองจินหลิง วันนี้ฉันจะกลับไปฉลองตรุษจีนที่เย่นจิง เขาก็เลยจะต้องอยู่ที่นี่คนเดียว”

เซียวชูหรันเม้มริมฝีปากยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“พูดตามตรงนะรั่งหลิน พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของคุณคนนั้น ปกติชอบทำตัวเย่อหยิ่งจนเกินไป หากครั้งนี้สามารถถ่อมตัวลงหน่อยได้ ก็คงจะเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อย”

“ใช่แล้ว”ต่งรั่งหลินหัวเราะฮ่าๆพลางพูดขึ้นว่า：“เดี๋ยวอีกสักพักไปถึงบ้านของคุณ คุณก็อย่าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเขาล่ะ ไว้หน้าเขาหน่อยก็แล้วกัน”

เซียวชูหรันรีบพูดขึ้นว่า：“วางใจเถอะ ฉันรู้”