ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1908

เซียวฉางเฉียนพูดขึ้นด้วยนัยน์ตาแดงก่ำว่า：“แม่ครับรอให้ผมหายดีคล่องตัวแล้ว ผมจะออกไปรับจ้างทำงานข้างนอก ต่อให้ต้องแบกโคนในโครงการก่อสร้าง ผมก็จะหาทุกวิธีเพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัว จะไม่ยอมให้แม่ที่อายุมากขนาดนี้แล้วต้องไปวิ่งเต้นอย่างลำบากอยู่ข้างนอก！”

ปากของเซียวไห่หลงก็พูดอย่างเบลอๆไม่ชัดเจนว่า：“คุณย่าครับ ถึงตอนนั้นผมก็จะไปด้วยครับ！”

นายหญิงใหญ่เซียวพยักหน้า：“พวกคุณทั้งสองรักษาตัวให้ดีเถอะ รอให้พวกคุณทั้งสองหายดีก่อน ต่อไปฉันก็ต้องฝากความหวังกับคุณทั้งสองดูแลยามแก่จนกระทั่งเสียชีวิตแล้ว！”

ในที่สุดก็เป็นเวลาที่ครอบครัวตระกูลเซียวทั้ง4คนกินอาหารจนอิ่ม เฉียนหงเย่นร้องไห้อยู่ในห้องของตนจนน้ำตาเหือดแห้ง

ในสภาวะที่ทั้งหิวและหนาว เฉียนหงเย่นสิ้นหวังกับคนในตระกูลเซียว ก็ได้ตัดสินใจเตรียมที่จะจากไป

หล่อนไม่คิดที่จะอาศัยอยู่ที่นี่อีกต่อไป และไม่คิดที่จะอยู่ที่เมืองจินหลิงต่อไปอีก

หล่อนคิดจะกลับไปอยู่ที่บ้านพ่อแม่ของตน

แม้ว่าบ้านพ่อแม่ของตนจะไม่ได้มีเงินทองอะไร แถมยังมีพี่ชายที่เกาะกินอยู่กับพ่อแม่ แต่อย่างน้อยบ้านพ่อแม่ของหล่อนก็คงจะให้ข้าวกิน ไม่ปล่อยให้หล่อนต้องตกอับแบบนี้

เพียงแต่ว่าบ้านพ่อแม่ของเธออยู่ห่างไกลจากที่นี่ นั่งรถไฟเบาะนั่งธรรมดาต้องใช้เวลา 5-6 ชั่วโมง ค่าตั๋วรถไฟต้องใช้เงินร้อยกว่าหยวน และค่าเดินทางในการกลับบ้านก็เป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของเฉียนหงเย่น

หลังจากที่คิดไปคิดมา หล่อนตัดสินใจหาวิธีเอาจากนายหญิงใหญ่เซียว

ค่ำคืนนี้ เนื่องจากนายหญิงใหญ่เซียว ทำงานใช้แรงมาทั้งวัน จึงหลับสนิท

ช่วงเวลาเที่ยงคืนถึงประมาณตีสาม เฉียนหงเย่นค่อยๆแอบย่องเข้าห้องของเธอ แอบหยิบเงินจำนวน2ร้อยหยวนในกระเป๋าเสื้อของเธอออกมา

เงิน2ร้อยหยวนนี้ ร้อยหยวนแรกเป็นค่าแรงของนายหญิงใหญ่ ส่วนอีกร้อยหยวนเป็นเงินที่นายหญิงใหญ่ถูกตบ

เมื่อเห็นธนบัตรสองใบนี้ ในใจของเฉียนหงเย่นก็ดีใจเป็นอย่างมาก

เงิน2ร้อยหยวนแม้ว่าจะไม่มากนัก แต่ก็เพียงพอที่หลังจากฟ้าสางหล่อนจะไปหาข้าวเช้ากินสักมื้อ จากนั้นก็นั่งรถไปกลับไปบ้านพ่อแม่เพื่อเฉลิมฉลองในคืนก่อนวันตรุษจีน！