ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1908
เซียวฉางเฉียนพูดขึ้นด้วยนัยน์ตาแดงก่ำว่า：“แม่ครับรอให้ผมหายดีคล่องตัวแล้ว ผมจะออกไปรับจ้างทำงานข้างนอก ต่อให้ต้องแบกโคนในโครงการก่อสร้าง ผมก็จะหาทุกวิธีเพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัว จะไม่ยอมให้แม่ที่อายุมากขนาดนี้แล้วต้องไปวิ่งเต้นอย่างลำบากอยู่ข้างนอก！”
ปากของเซียวไห่หลงก็พูดอย่างเบลอๆไม่ชัดเจนว่า：“คุณย่าครับ ถึงตอนนั้นผมก็จะไปด้วยครับ！”
นายหญิงใหญ่เซียวพยักหน้า：“พวกคุณทั้งสองรักษาตัวให้ดีเถอะ รอให้พวกคุณทั้งสองหายดีก่อน ต่อไปฉันก็ต้องฝากความหวังกับคุณทั้งสองดูแลยามแก่จนกระทั่งเสียชีวิตแล้ว！”
ในที่สุดก็เป็นเวลาที่ครอบครัวตระกูลเซียวทั้ง4คนกินอาหารจนอิ่ม เฉียนหงเย่นร้องไห้อยู่ในห้องของตนจนน้ำตาเหือดแห้ง
ในสภาวะที่ทั้งหิวและหนาว เฉียนหงเย่นสิ้นหวังกับคนในตระกูลเซียว ก็ได้ตัดสินใจเตรียมที่จะจากไป
หล่อนไม่คิดที่จะอาศัยอยู่ที่นี่อีกต่อไป และไม่คิดที่จะอยู่ที่เมืองจินหลิงต่อไปอีก
หล่อนคิดจะกลับไปอยู่ที่บ้านพ่อแม่ของตน
แม้ว่าบ้านพ่อแม่ของตนจะไม่ได้มีเงินทองอะไร แถมยังมีพี่ชายที่เกาะกินอยู่กับพ่อแม่ แต่อย่างน้อยบ้านพ่อแม่ของหล่อนก็คงจะให้ข้าวกิน ไม่ปล่อยให้หล่อนต้องตกอับแบบนี้
เพียงแต่ว่าบ้านพ่อแม่ของเธออยู่ห่างไกลจากที่นี่ นั่งรถไฟเบาะนั่งธรรมดาต้องใช้เวลา 5-6 ชั่วโมง ค่าตั๋วรถไฟต้องใช้เงินร้อยกว่าหยวน และค่าเดินทางในการกลับบ้านก็เป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของเฉียนหงเย่น
หลังจากที่คิดไปคิดมา หล่อนตัดสินใจหาวิธีเอาจากนายหญิงใหญ่เซียว
ค่ำคืนนี้ เนื่องจากนายหญิงใหญ่เซียว ทำงานใช้แรงมาทั้งวัน จึงหลับสนิท
ช่วงเวลาเที่ยงคืนถึงประมาณตีสาม เฉียนหงเย่นค่อยๆแอบย่องเข้าห้องของเธอ แอบหยิบเงินจำนวน2ร้อยหยวนในกระเป๋าเสื้อของเธอออกมา
เงิน2ร้อยหยวนนี้ ร้อยหยวนแรกเป็นค่าแรงของนายหญิงใหญ่ ส่วนอีกร้อยหยวนเป็นเงินที่นายหญิงใหญ่ถูกตบ
เมื่อเห็นธนบัตรสองใบนี้ ในใจของเฉียนหงเย่นก็ดีใจเป็นอย่างมาก
เงิน2ร้อยหยวนแม้ว่าจะไม่มากนัก แต่ก็เพียงพอที่หลังจากฟ้าสางหล่อนจะไปหาข้าวเช้ากินสักมื้อ จากนั้นก็นั่งรถไปกลับไปบ้านพ่อแม่เพื่อเฉลิมฉลองในคืนก่อนวันตรุษจีน！
เย่เฉินยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“ภรรยาที่รัก คุณรับสายก็รู้เองแหระ”
เซียวชูหรันพยักหน้า พลางรับโทรศัพท์：“ฮัลโหล รั่งหลิน ทำไมถึงโทรมาแต่เช้าเลยล่ะ？”
ต่งรั่งหลินยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“ฉันหยุดงานแล้วหน่ะสิ！วันนี้วันหยุด ตอนกลางวันก็เลยจะนั่งเครื่องบินกลับเย่นจิงไปกินอาหารมื้อค่ำวันสิ้นปีกับที่บ้าน”
ขณะที่พูดก็พูดต่ออีกประโยคว่า：“อีกสักพักคุณว่างไหม？เดี๋ยวฉันจะไปเยี่ยมที่บ้าน สวัสดีปีใหม่กับคุณลุงคุณป้า”
เซียวชูหรันยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“สะดวกแหละ แต่คุณห้ามซื้ออะไรมาฝากนะ เพราะฉันยังไม่มีเวลาเตรียมของขวัญให้ครอบครัวคุณเลย ดังนั้นพวกเรามีสัมพันธ์ที่ดีกันขนาดนี้ก็อย่ายึดติดในแบบแผนเลย”
“ได้！”ต่งรั่งหลินยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“เรื่องนี้ก็เอาตามที่ฉันว่าก็แล้วกัน？”
เมื่อพูดจบต่งรั่งหลินก็พูดเสริมประโยคหนึ่งว่า：“ใช่แล้วชูหรัน ฉันจะพาพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องไปด้วย ไม่มีปัญหาใช่ไหม？”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...