ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1911

หนึ่งคำถามที่ขงเต๋อหลงถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้ต่งรั่งหลินไม่ทันได้ปกปิด เธอพูดด้วยความเขินอายทันทีว่า “คุณ......คุณ......อย่าพูดไปทั่วนะ ฉัน.......ฉันไม่ได้ชอบเย่เฉินเลย!”

“ผมไม่เชื่อคุณหรอก!” ขงเต๋อหลงขดริมฝีปากของเขา “ผมตามจีบสาวมานานหลายปีแล้ว และก็พอเข้าใจผู้หญิงพอสมควร ด้วยท่าทางในตอนนี้ของคุณ ก็คือชอบเย่เฉินอย่างแน่นอน!”

ต่งรั่งหลินแสร้งทำเป็นหมดความอดทนและกล่าวว่า “โอ้ย แล้วแต่คุณจะคิดแล้วกัน ไม่อยากจะคุยกับคุณล่ะ”

ขงเต๋อหลงเตือนว่า “รั่วหลิน เย่เฉินเป็นคนที่เคยแต่งงานมาแล้วนะ คุณควรอยู่ห่างจากเขาให้มากจะดีที่สุด มิฉะนั้นถ้ามันถูกกระจายออกไป คุณหนูต่งของตระกูลต่งชอบผู้ชายที่มีภรรยาแล้วคนหนึ่ง และตระกูลต่งก็จะต้องอับอายขายหน้าเพราะคุณเอานะ!”

เมื่อต่งรั่วหลินได้ยินคำพูดนี้ เธอก็โมโหขึ้นมาทันที และพูดโพล่งออกจากปากและตำหนิว่า “คุณยังมีหน้ามาว่าฉันอีกเหรอ? เรื่องที่คุณกลืนสร้อยคอลงไปและต้องทำการผ่าตัดถูกกระจายไปทั่วทั้งเมือง ทั่วทั้งเย่นจิงมีใครที่ไม่รู้เรื่องนี้บ้างเหรอ และหลังจากนั้นคุณก็สวมหมวกกันน็อกสีเขียว และปั่นจักรยานยุค80จากเย่นจิงไปยังเมืองจินหลิงตลอดทาง ทั้งทั่วเย่นจิงยิ่งไม่มีใครที่ไม่รู้เรื่องนี้เลย แล้วทำไมคุณไม่บอกว่าตัวเองทำให้ตระกูลขงอับอายขายหน้าล่ะ?”

“ฉัน.......” ขงเต๋อหลงรู้สึกอับอายอย่างเต็มหน้าและอดไม่ไหว และก็รู้สึกโมโหอยู่ในใจอย่างมาก และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “รั่วหลิน มันจำเป็นไหม? คุณจำเป็นต้องถึงกับทำร้ายซึ่งกันและกันกับผมไหม?”

ต่งรั่วหลินกลับมาถามเขาว่า “แล้วคุณจะมาว่าฉันทำไม? ”

ขงเต๋อหลงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และพูดว่า “เอาล่ะ! ผมเข้าใจจริงๆ แล้ว คุณก็คือแอบชอบเย่เฉิน......”

ในขณะที่พูด เขาก็พึมพำอย่างเศร้าสร้อยว่า “แม่งมันช่างแปลกมากเลยจริงๆ! เย่เฉินเป็นชายคนหนึ่งที่เคยแต่งงานมาแล้ว มันมีดีตรงไหนกันแน่วะ? ทำไมพวกคุณแต่ละคนถึงชอบแต่เขา? ผู้ชายคนอื่นๆ ในโลกนี้ตายไปหมดแล้วเหรอ? ”

ต่งรั่วหลินก็ไม่ได้ปิดบังเรื่องที่ตัวเองชอบเย่เฉินอีกต่อไป และถามด้วยความสงสัยว่า “ยังมีใครที่ชอบเขาอีกเหรอ?”

ขงเต๋อหลงพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ก็คือซ่งหวั่นถิงของตระกูลซ่งในเมืองจิงหลิงไง!ทำไมครั้งที่แล้วผมถึงกลืนสร้อยคอ ก็เพราะว่าซ่งหวั่นถิงจัดงานวันเกิดของเธอไม่ใช่เหรอ? เดิมทีผมอยากจะจีบเธอให้ได้ และทั้งสองตระกูลแต่งงานกันสักหน่อย แต่ไม่คาดคิดเลยว่าตลอดงานเธอไม่ได้สนใจผมเลยแม้แต่น้อย เอาแต่มุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่บนตัวเย่เฉินคนนั้น ดังนั้นผมจึงรู้สึกโกรธมาก ก็เลยโมโหกับเย่เฉินขึ้นมา.......”

ต่งรั่วหลินอุทานว่า “ไม่ใช้มั้ง! ซ่งหวั่นถิงชอบเย่เฉินงั้นเหรอ?! พี่ คุณล้อเล่นกับฉันอยู่ใช่ไหม?”