ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1920
เซียวชูหรันหัวเราะและพูดว่า “แม่ คุณยิ่งพูดยิ่งลึกลับ และยังขุดหลุมอีก...... คุณคิดว่าเป็นทหารขโมยของงั้นหรือ?”
หม่าหลันเห็นว่าเซียวชูหรันไม่เชื่อในเรื่องที่ตัวเองพูดอยู่ตลอด เธอจึงเริ่มโมโหอย่างช่วยไม่ได้ และพูดโพล่งออกมาว่า “เจ้าเด็กคนนี้ ทำไมคุณถึงไม่เชื่อในสิ่งที่คุณแม่พูดเลย เมื่อหลายปีที่ผ่านมาแถวบ้านคุณยายของฉันก็ได้ขุดพบสุสานที่มีขนาดใหญ่ออกมามากมายหลายแห่ง! ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาในที่ไม่ไกลจากบ้านของคุณยายฉัน ยังได้ค้นพบสุสานที่มีชื่อเสียงโดยเฉพาะอย่างยิ่งของสุสานขุนนางไห่ฮุนโห้อีกด้วย คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องของสุสานขุนนางไห่ฮุนโห้ใช่หรือไม่? ”
เซียวชูหรันพยักหน้า “เคยได้ยินมาก่อน เหมือนว่าจะเป็นการค้นพบทางโบราณคดีที่สำคัญมาก สุสานแห่งนี้ทำไมเหรอ? ”
“ทำไมงั้นเหรอ?” หม่าหลันฮัมฮัมพูดว่า “ฉันจะบอกคุณนะ เหตุผลที่สุสานแห่งนี้ถูก กรมวัตถุวัฒนธรรมค้นพบ ก็เพราะว่าตอนที่โจรขโมยสุสานไปเจาะหลุมนั้น ทำให้ชาวบ้านแถวๆ นั้นตื่นตัว หลังจากที่ชาวบ้านโทรแจ้งตำรวจแล้ว ผู้เชี่ยวชาญของสำนักวัตถุทางวัฒนธรรมถึงรู้ว่ามีสุสานขนาดใหญ่อยู่ที่นั่น และสุสานของภรรยาของไห่ฮุนโห้ก็อยู่ข้างหน้าของเขาด้วย และก็ถูกโจรขโมยไปกวาดล้างไปอย่างสะอาดหมดจดไปนานแล้ว ว่ากันว่ารูที่ถูกเจาะเข้าไปจากทุกทิศทางของรอบด้านก็มีหลายสิบแห่งอีกด้วย!”
เซียวชูหรันฟังจนงุนงงไปเลย “กลุ่มโจรขโมยสุสานพวกนี้ยอดเยี่ยมขนาดนี้เลยเหรอ?”
หม่าหลันเริ่มรู้สึกกังวลเล็กน้อย และพูดว่า “ถ้าไม่เชื่อคุณก็ลองไปค้นหาดูที่เว็บไซต์ได้เลย!”
เย่เฉินที่อยู่ข้างๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วยและพูดว่า “ภรรยา คุณมีความรู้น้อยไปกับเรื่องนี้แล้วจริงๆ อันที่จริงในพื้นบ้านคนที่มีฝีมือที่ยอดเยี่ยมอยู่มากมาย นวนิยายเรื่องโจรขโมยสุสานที่คุณอ่านนั้น แท้จริงแล้วมีโจรขโมยสุสานที่อยู่ในนั้นมีอยู่ในชีวิตจริงมากมาย ไม่เชื่อคุณก็ลองถามคุณพ่อดูสิ แต่ละทุกปีในแวดวงโบราณวัตถุทางวัฒนธรรมที่ขุดพบจำนวนมากถูกค้าขายอย่างเป็นส่วนตัวอยู่ในที่ตลาดมืด พูดตรงๆ ก็คือเป็นของที่โจรขโมยสุสานขโมยออกมาทั้งนั้น”
หลังจากพูด เย่เฉินก็กล่าวขึ้นอีกครั้งว่า “เมื่อสิบกว่ายี่สิบปีที่แล้ว คดีขโมย Cordyceps sinensis (ถั่งเช่า) ที่เคยเกิดขึ้นในเมืองหลวงของจังหวัดในภาคกลาง ร้านค้าที่ดำเนินการค้าขาย Cordyceps sinensis (ถั่งเช่า) ถูกขโมย Cordyceps sinensis (ถั่งเช่า) ไปเกือบสองร้อยกิโลกรัมในชั่วข้ามคืน มูลค่ากว่าสิบล้าน คุณรู้หรือไม่ว่าอีกฝ่ายขโมยมันไปได้อย่างไร?”
เซียวชูหรันส่ายหัว “ขโมยไปได้อย่างไรเหรอ?”
เซียวชูหรันขมวดคิ้วและพูดว่า “แต่ในเมืองจินหลิงจะมีสมบัติล้ำค่าอะไรอยู่เหรอ แม้ว่าจะมีสุสานโบราณอยู่จริงๆ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่ตระกูลต่งจะไปเป็นโจรขโมยสุสานเลย!”
หม่าหลันกล่าวว่า “สมบัติล้ำค่าที่ฉันหมายถึงอาจไม่ใช่สุสานโบราณก็ได้! อาจมีผู้คนที่ยิ่งใหญ่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองจินหลิงของเราก็เป็นไปได้!”
เซียวชูหรันหัวเราะและพูดว่า “ผู้ยิ่งใหญ่เหรอ? ผู้ยิ่งใหญ่อะไรสามารถดึงดูดความสนใจของตระกูลใหญ่ในเย่นจิงได้?”
หลังจากพูดจบ เธอก็ชี้ไปที่เย่เฉิน และพูดติดตลกว่า “มีคนจำนวนมากในเมืองจินหลิงเรียกลูกเขยของคุณว่าอาจารย์เย่ โดยบอกว่าลูกเขยของคุณเป็นมังกรตัวจริงที่อยู่ในโลก หรือว่าเขาจะเป็นผู้คนที่ยิ่งใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่จริง? ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...