ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1925
ขงเต๋อหลงกำลังคิดหาวิธี และหาหัวข้อพูดคุย เพื่อเข้าใกล้หวังตงเสวี่ยนให้ได้มากขึ้น ทันใดนั้นเขาก็ได้รับข้อความวีแชทที่ส่งมาจากตงซิ่วหัวแม่ของเขาเอง
เนื้อหาในวีแชท ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าในทันที
“เจ้าเด็กเวรคุณไปยั่วโมโหเย่เฉินอะไรอีกแล้ว! เมื่อกี้กู้เหว่ยเลี่ยงของตระกูลกู้เพิ่งโทรมาด่าว่าฉันเป็นชุดเลย บอกว่าคุณสร้างปัญหาอีกแล้ว เย่เฉินต้องการจะขยายเวลาลงโทษให้คุณอยู่ในเมืองจินหลิงเพิ่มเป็นสองปี!”
ขงเต๋อหลงแทบจะทรุดตัวลง!
“สองปี?! นี่มันเหมือนกับฆ่าผมไปเลยชัดๆ ?”
“ผมพึ่งมาใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านชุมชนเพียงแค่สองวัน ก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วทั้งคน ในหนึ่งปีต่อไปในอนาคตผมยังไม่รู้ว่าจะทนอยู่ต่อไปได้อย่างไรเลย ทำไมจู่ๆ เย่เฉินคนนี้ก็เพิ่มช่วงเวลาของบทลงโทษให้กับตัวเองอีกหนึ่งปี? ผมทำอะไรผิดต่อเขางั้นเหรอ?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ขงเต๋อหลงก็มองไปที่เย่เฉิน และเอ่ยปากถามโดยจิตสำนึกว่า “คุณเย่ ผม.......”
เย่เฉินไม่รอให้เขาพูด และส่งน้ำชาให้เขาหนึ่งถ้วยโดยตรง ยิ้มอย่างแผ่วเบา และกล่าวว่า “นี่ คุณขงเชิญดื่มน้ำชา ชานี้ไม่เลวนะ ผมนำกลับมาจากต่างถิ่น ดื่มแล้ว สองก็ยังเป็นสองอยู่เหมือนเดิม หากไม่ดื่ม สองก็จะกลายเป็นสาม และแม้กระทั่งอาจจะกลายเป็นสี่ หรือกลายเป็นห้าก็ได้”
สีหน้าของขงเต๋อหลงน่าเกลียดอย่างยิ่งขึ้นมาในทันที
คำขู่ในคำพูดของเย่เฉิน เขาได้ยินอย่างชัดเจน และเข้าใจอย่างมาก
“ความหมายของเย่เฉินก็คือบอกผมว่าอย่าพูดมาก ถ้าผมดื่มน้ำชาอย่างเชื่อฟัง และไม่พูดมาก งั้นก็จะปล่อยให้ตัวเองอยู่ในเมืองจินหลิงเป็นเวลาสองปี ถ้าตัวเองไม่ทำตามที่เขาพูด สองปีก็อาจจะกลายเป็นสามปี สี่ปี หรือแม้กระทั่งห้าปี......”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ในหัวใจของคงเต๋อหลงก็พังทลายลงอย่างสมบูรณ์!
“เย่เฉินผู้นี้ เป็นเหมือนมารในหมู่มารทีเดียวเลยจริงๆ! ผมไปทำอะไรให้คุณโกรธขนาดนี้กันแน่? คุณถึงต้องหาเรื่องผมแบบนี้!”
“หรือว่า.....หรือว่าจะเป็นเพราะหวังตงเสวี่ยนคนนั้นหรือ?! หรือว่าเมื่อกี้ผมอยากจะจีบหวังตงเสวี่ยน และทำให้เขาขุ่นเคืองไป!”
“หวังตงเสวี่ยนก็ไม่ใช่ผู้หญิงของเขาเย่เฉินเลย! เธอก็เป็นแค่รองประธานของตี้เหากรุ๊ปไม่ใช่หรือ? เกี่ยวอะไรกับคุณงั้นเหรอ? คุณครอบงำเกินไปแล้วหรือไม่......”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเขาก็เป็นสีแดง และเกือบจะร้องไห้ออกมาในทันที
“สองปีเลยนะ! ปล่อยให้ผมอยู่ในเมืองแบบนี้ และพักอาศัยอยู่ในหมู่บ้านชุมชนที่เสื่อมโทรมแบบนั้นเป็นเวลานานสองปี มันต่างจากการติดคุกสักที่ไหน!”
“บางทีอาจไม่ได้ดีไปกว่าการติดคุกเลยด้วยซ้ำ!”
“นี่ผมสร้างบาปสร้างกรรมอะไรไว้เนี่ย ถึงได้มาเจอกับเย่เฉินที่เป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ไร้ความปรานีเช่นนี้! ก่อนที่จะเจอกับเขา ชีวิตของผมช่างอิสระและมีความสุขเหลือเกิน หลังจากที่ได้เจอกับเขาในงานเลี้ยงวันเกิดของซ่งหวั่นถิงในครั้งที่แล้ว ในชีวิตก็ไม่ได้เจอกับเรื่องดีๆ อะไรอีกเลย!”
เมื่อคิดถึงจุดนี้ จู่ๆ ในหัวใจของขงเต๋อหลงก็อุทานขึ้นมาว่า “แม่งเอ๊ย! ในครั้งนั้นที่รุกรานเย่เฉิน ก็เพราะว่าผมอยากจะจีบซ่งหวั่นถิง! เย่เฉินคนนี้ช่างเหี้ยเกินไปแล้วหรือเปล่า?! ตัวเองก็ได้แต่งงานไปแล้ว และภรรยาก็สวยขนาดนั้น! ทำไมยังจะมาห้ามผมจีบสาวอีก? ! หรือว่าผู้หญิงพวกนี้จะเป็นผู้หญิงของเขาทั้งหมดงั้นเหรอ?!”
ขงเต๋อหลงมีความรู้สึกที่อยากจะตายไปเลย บังเอิญไปชนเข้ากับปากกระบอกปืนของเย่เฉินไปหลายครั้ง จากนี้ไปเขาเพียงแค่อยากจะอยู่ห่างจากเย่เฉินให้มาก ไม่อยากจะเจอเขาอีกต่อไปในชีวิตนี้ของเขา......
นอกจากความแค้นแล้ว เขาก็ทำได้เพียงต้องประนีประนอมไปกับเย่เฉินอย่างช่วยไม่ได้ และรับถ้วยน้ำชาที่เย่เฉินผลักเข้ามาด้วยความเคารพ แล้วใช้มือที่สั่นเทาป้อนไปที่ปาก แล้วพูดด้วยความเจ็บปวดว่า “คุณเย่ ขอบคุณสำหรับน้ำชาที่คุณชงให้ ผมจะดื่มเดี๋ยวนี้เลย!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...