ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1960

ทางด้านอิโตะ นานาโกะเพิ่งกลับมาที่โตเกียว

ไม่กี่วันก่อน เธอไปอยู่กับคุณพ่อที่เกียวโตสองสามวัน เพื่อให้คุณพ่อผ่อนคลายความเครียด เนื่องจากปัญหาในบริษัทมีมากมาย ดังนั้นเธอจึงอยู่ด้วยสามวันแล้วถึงกลับมาที่โตเกียว

เมื่อได้รับสายจากเย่เฉิน อิโตะ นานาโกะจึงรู้สึกประหลาดใจ เพราะถึงยังไงเวลาที่โตเกียวก็เร็วกว่าที่จีนหนึ่งชั่วโมง ตอนนี้ที่จีนเป็นเวลาสี่ทุ่มกว่า ที่โตเกียวก็ห้าทุ่มแล้ว

ดังนั้น อิโตะ นานาโกะจึงเอ่ยถามอย่างตื่นเต้นปนประหลาดใจว่า “เย่เฉินซัง ทำไมคุณโทรมาดึกขนาดนี้ล่ะ?”

เสียงของเย่เฉินเอ่ยถามอย่างร้อนใจว่า “นานาโกะ ตอนนี้คุณอยู่ที่โตเกียวหรือเปล่า?”

“อยู่ค่ะ” อิโตะ นานาโกะเอ่ยพูด “ฉันกับท่านพ่อเพิ่งกลับมาวันนี้ เย่เฉินซัง เสียงของคุณฟังดูรีบๆนะ มีอะไรหรือเปล่า?”

เย่เฉินพูดว่า “เพื่อนของผมจู่ๆก็หายตัวไปที่โตเกียว ข้อความสุดท้ายที่เธอส่งมาหาผม เหมือนกำลังเจอเรื่องไม่ดี แต่ว่าผมไม่สามารถติดต่อเธอได้เลย ดังนั้นเลยอยากรบกวนคุณส่งคนไปสืบให้หน่อย ว่าคืนนี้เธอออกไปไหนกันแน่”

เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินแบบนี้ ก็รีบพูดขึ้นมาว่า “ได้เลยเย่เฉินซัง! คุณบอกข้อมูลคร่าวๆมาได้เลย ฉันจะเตรียมคนไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้! อิทธิพลของตระกูลอิโตะในโตเกียวไม่มีใครสู้ได้ ขอแค่ยืนยันได้ว่าเธอหายตัวไปที่โตเกียว ฉันก็หาตัวเธอเจอแน่ๆ！”

“โอเค!” เย่เฉินรีบส่งข้อมูลส่วนตัวของซ่งหวั่นถิง ข้อมูลของโรงแรมที่เธอเข้าพัก รวมไปถึงเวลาที่เธอออกไปจากโรงแรมไปให้อิโตะ นานาโกะ จากนั้นก็เอ่ยกำชับว่า “นานาโกะ รบกวนคุณส่งคนไปตรวจสอบภาพในกล้องวงจรปิดให้ครบทุกตัวด้วย ดูว่าเธอขึ้นรถคันไหนไป และคันนั้นพาเธอขับไปที่ไหน”

“ได้เลยเย่เฉินซัง！” อิโตะ นานาโกะเองก็ให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก เอ่ยพูดขึ้นมาว่า “ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้！”

ตั้งแต่ที่บริษัทของตระกูลมัตสีโมโตะปิดตัว และตระกูลทากาฮาชิถูกโจมตีอย่างหนัก อิทธิพลของตระกูลอิโตะในโตเกียวก็แข็งแกร่งขึ้นโดยปริยาย