ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1961
บนถนนของเขตนิชิทามะในชานเมืองทางตะวันตกของโตเกียว
มีผู้ชายชุดดำหลายคนกำลังยืนอยู่บนหน้าผาที่ซ่งหวั่นถิงตกลงไปและมองลงไปด้านล่างหุบเขา พวกเขาเห็นไฟลุกโชนอยู่ด้านล่าง หนึ่งในนั้นก็พูดพึมพำ:"ตอนนี้ คนในรถตู้น่าจะตายหมดแล้วมั้ง?"
อีกคนยิ้มอย่างเย็นชา:"ตกลงจากหน้าผาสูงขนาดนี้ และรถตู้ก็เกิดระเบิดจนไฟลุกโชน ถ้าพวกเขายังไม่ตาย ฉันจะตัดหัวตัวเองมอบให้พวกคุณ"
คนๆนั้นยิ้มและพูด:"ถ้าเป็นอย่างนี้ พวกเราก็ไปรายงานกับคุณฮาชิโมโตะได้แล้ว"
คนที่อยู่ข้างๆพยักหน้าทันทีและพูด:"รีบไปเก็บกวาดร่องรอยก่อน เศษซากและเศษกระจกที่เกิดจากการกระแทก และรอยเสียดสีของยางรถยนต์บนถนนต้องเก็บกวาดให้เรียบร้อย ต้องแน่ใจว่าไม่มีใครสามารถมองออกว่าสถานที่นี้เคยเกิดอุบัติเหตุหลังจากฟ้าสว่าง"
"รับทราบ!"
ชายชุดดำหลายๆคนรีบเก็บกวาดร่องรอยในที่เกิดเหตุทันที
ชายที่เป็นหัวหน้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และโทรหาฮาชิโมโตะชินคิจิเพื่อรายงาน:"คุณฮาชิโมโตะ พวกเราจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว ถ้าพวกเราเก็บกวาดร่องรอยในที่เกิดเหตุเสร็จก็จะจากไปทันที"
ฮาชิโมโตะชินคิจิเอ่ยปากถาม:"คนตายหรือยัง? เห็นศพคนตายหรือเปล่า?"
ชายคนนั้นยิ้มและพูดว่า:"ไม่สามารถเห็นศพคนตายได้ เพราะหน้าผาสูงหลายสิบเมตร แม้แต่อามาเทราสึโอมิคามิตกลงไปเอง ก็คงจะตายอย่างแน่นอน"
ฮาชิโมโตะชินคิจิจุ๊ปากและพูด:"ถ้ายังไม่เห็นศพด้วยตาตัวเอง ฉันก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่"
ชายคนนั้นพูด:"คุณฮาชิโมโตะ คนและรถตู้ตกลงไปที่ด้านล่างหน้าผาแล้ว และฉันก็มองจากด้านบนหน้าผา เห็นรถตู้เกิดไฟไหม้ลุกโชน ด้วยไฟไหม้หนักขนาดนี้ แม้แต่อามาเทราสึโอมิคามิถูกเผาก็คงจะไหม้เป็นจุณอย่างแน่นอน คุณได้โปรดวางใจ"
ที่หุบเขาในเวลานี้
ซ่งหวั่นถิงยังคงเดินอย่างยากลำบาก
เธอไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และไม่รู้ว่าจะเดินออกจากหุบเขาจากทิศทางไหน แต่ตอนนี้เธอคิดอย่างง่ายๆ ตอนนี้ตัวเองต้องเดินไปไกลๆหน่อย ถึงจะสามารถปืนขึ้นหุบเขาได้ มิฉะนั้น ถ้าเธอปืนขึ้นไปแล้วถูกอีกฝ่ายเจอตัว งั้นเธอก็คงจะหนีไม่รอดอย่างแน่นอน
สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกมหัศจรรย์มากๆคือ ในช่วงเวลาสิบกว่านาทีที่ผ่านมา สภาพร่างกายของตัวเองเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ
เธอไม่เพียงจะไม่รู้สึกเจ็บปวดจากบาดแผล แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของตัวเองไม่เคยบาดเจ็บสาหัสเลยด้วยซ้ำ
และตอนนี้เธอยังรู้สึกได้ว่ามีพลังอันมหาศาลอยู่ในร่างกายของตัวเอง ซึ่งพลังนี้ได้ส่งผ่านไปทั่วร่างกายของตัวเอง ทำให้ร่างกายของเธอดีขึ้นเรื่อยๆ และทำให้เธอรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังมหาศาลที่ใช้ยังไงก็ไม่หมด
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...