ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2013
ขณะที่ซ่งเทียนหมิงพาคุณท่านซ่งไปที่โรงพยาบาลไปด้วย ก็รีบกลับเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาดในห้องของตัวเองไปด้วย
ในระหว่างที่เปลี่ยนเสื้อผ้า เขาก็โทรศัพท์หาซ่งหรงวี่แล้ว บอกให้ซ่งหรงวี่อย่างเป็นทางการว่าให้เขารีบกลับไปที่เมืองจินหลิงในทันที
ซ่งหรงวี่กำลังรอข่าวนี้อยู่ตลอด ดังนั้นแทบจะเริ่มจัดเตรียมเครื่องบินส่วนตัวเตรียมพร้อมที่จะออกบิน และมีกำหนดการจะออกจากโตเกียวในช่วงเช้าของวันพรุ่งนี้
เพื่อให้เย่เฉินไม่สงสัย ซ่งหรงวี่ยังตั้งใจโทรไปหาเย่เฉิน ในโทรศัพท์ พูดอย่างเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่งว่า: “อาจารย์เย่ เมื่อกี้นี้พ่อของผมโทรหาผม ร่างกายของปู่ดูเหมือนจะมีปัญหาเล็กน้อย ให้ผมกลับไปโดยเร็วที่สุด ดังนั้นพรุ่งนี้ผมอาจจะออกจากโตเกียวแต่เช้าตรู่…”
เย่เฉินแกล้งทำเป็นถามด้วยความแปลกใจว่า: “หรงวี่ ปู่ของนายเป็นอะไร? ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั้ย?”
ซ่งหรงวี่รีบพูดว่า: “อาจารย์เย่ คุณสบายใจได้ พ่อของผมบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ดูเหมือนว่าสมองจะเบลอเล็กน้อย ดังนั้นจึงผมรีบไปดู”
พูดแล้ว เขาก็พูดพร้อมกับวิงวอนว่า: “อาจารย์เย่ ผมจำเป็นต้องออกจากโตเกียวชั่วคราว เรื่องตามหาหวั่นถิงก็ทำได้เพียงไหว้วานคุณแล้ว คุณได้โปรดพยายามตามหาหวั่นถิงอย่างเต็มที่ด้วยแล้วพาเธอกลับไปที่เมืองจินหลิง ผมเป็นตัวแทนของพวกเราทั้งตระกูล ขอบคุณคุณ!”
เย่เฉินอือหนึ่งคำ และพูดว่า: “นายวางใจเถอะ ฉันจะทำให้ดีที่สุด สถานการณ์ที่ดีที่สุดก็คือใช้เวลาไม่กี่วัน ฉันก็สามารถที่จะพาหวั่นถิงกลับไปที่เมืองจินหลิงได้แล้ว”
เมื่อซ่งหรงวี่ที่อยู่ปลายสายได้ยินคำพูดนี้ ในใจก็แสยะยิ้ม: “ไอ้สกุลเย่ แกแมร่งยังไม่ตื่นเหรอ? ซ่งหวั่นถิงหายตัวไปนานกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมงแล้ว ต่อให้เธอจะไม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ในตอนนั้น อยู่ในภูเขาป่าลึกนั้นนานมากขนาดนี้คาดว่าไม่มีทางรอดชีวิตแล้ว!”
“ยิ่งไปกว่านั้น ภูเขาป่าลึกของเขตนิชิทามะโตเกียวทั้งเปลี่ยวไร้คน สัตว์ป่ามากมาย ไม่แน่ตอนนี้แม้แต่ศพของเธอก็ถูกนกและสัตว์ป่ากินจนเหลือกระดูกแล้ว แกยังอยากจะพาเธอกลับไปที่เมืองจินหลิง?! แกฝันไปเถอะ!”
แต่ทว่า แม้ว่าในจะคิดแบบนั้น แต่ปากของซ่งหรงวี่ก็ยังพูดด้วยความเคารพอย่างจริงจังว่า: “อาจารย์เย่ งั้นก็ขอบคุณคุณมากๆ!”
เย่เฉินพูดอย่างราบเรียบ: “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น เวลาก็ไม่เช้าแล้ว นายพักผ่อนอย่างเต็มที่ พรุ่งนี้เช้าก็รีบกลับไปเถอะ ถือโอกาสช่วยฉันฝากสวัสดีคุณท่านซ่งด้วย”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “เธอนอนไปทั้งวัน ในที่สุดก็ตื่นแล้ว”
อิโตะ นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “เมื่อคืนนี้เธอรู้สึกกลัว แล้วก็เดินคนเดียวอยู่ในป่าลึกนานขนาดนั้น คงจะเหนื่อยสายตัวแทบขาด เป็นธรรมดาที่จะนอนนานสักพัก”
พูดแล้ว เธอก็พูดว่า: “ใช่แล้วเย่เฉินซัง ฉันได้เตรียมการให้คุณซ่งไปแช่น้ำพุร้อนเพื่อบรรเทาความเหนื่อยล้า ท่านพ่อหาคนส่งปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือที่เพิ่งถูกจับมาให้หนึ่งตัว ยังให้คนรับใช้ในบ้านเตรียมยามาซากิ วิสกี้ ปี50สองขวด คืนนี้เชิญคุณและคุณซ่งทานซาชิมิและซูชิกัน”
ปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือเป็นปลาที่แพงที่สุด คุณภาพที่ดีกว่า หนึ่งตัวมูลค่าสิบล้าน แล่นออกมาหนึ่งกิโลกรัมราคาเกินหนึ่งหมื่นดอลลาร์สหรัฐ
ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ใช่ราคาขายปลีกหน้าร้าน นี่เป็นราคาประมูลแพ็กปลาทั้งตัว
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...