ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2014
ในสองปีก่อน เจ้านายใหญ่ของประเทศญี่ปุ่นประมูลปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือที่มีน้ำหนักสองร้อยเจ็ดสิบแปด ใช้จ่ายเงินสามล้านหนึ่งหมื่นดอลลาร์สหรัฐเต็มๆ และราคาเฉลี่ยต่อกิโลกรัมอยู่ที่หนึ่งหมื่นหนึ่งพันดอลลาร์สหรัฐ
และปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือที่มีคุณภาพแบบนี้ ถ้าหากส่งไปยังร้านอาหารชั้นนำ ราคาก็จะสูงขึ้นอีกหลายเท่า
ปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือที่แพงที่สุดในร้านอาหารระดับชั้นนำ ราคาปลายังแพงกว่าทองอีก
สำหรับยามาซากิ วิสกี้ ปี50เป็นวิสกี้ชั้นยอดของสมบัติของประเทศญี่ปุ่น ราคาขายขวดเดียวก็สามล้านกว่าหยวนแล้ว
นางาฮิโกะ อิโตะใช้วัตถุดิบและเครื่องดื่มราคาแพงมาจัดงานเลี้ยง ซึ่งเพียงพอที่จะมองออกว่าเขาให้ความสำคัญกับเย่เฉินมากแค่ไหน
เมื่อเย่เฉินมาถึงที่ห้องอาหาร นางาฮิโกะ อิโตะก็รออยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานแล้ว
ในเวลานี้ กลางโต๊ะอาหารไม้ขนาดใหญ่ มีปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือขนาดใหญ่ตัวหนึ่งวางอยู่ ข้างล่างของตัวปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือตัวนี้ ถูกปกคลุมด้วยก้อนน้ำแข็งที่ทำจากน้ำบริสุทธิ์
เชฟท่านหนึ่งยืนถือมีดซาชิมิอยู่ข้างๆ เดี๋ยวหลังจากที่เริ่มทานอาหาร เขาจะทำตามความชอบของแขก แล่ซาชิมิจากส่วนต่างๆบนตัวของปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือ ให้แขกได้รับประทาน
เมื่อนางาฮิโกะ อิโตะเห็นเย่เฉินมา รีบพูดอย่างกระตือรือร้นว่า: “เชิญนั่งคุณเย่! วันนี้คุณเย่โชคดีมาก ปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือตัวนี้เรือประมงที่เพิ่งจอดเทียบท่าเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วนำมา เป็นตัวที่คุณภาพดีที่สุดในโตเกียวปีนี้ !”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดอย่างจริงจัง: “คุณอิโตะเกรงใจเกินไปแล้ว อันที่จริงแล้วคนอย่างผมเรื่องกินก็ไม่ได้มีความต้องการอะไรมากนัก คุณไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองเงินขนาดนั้น”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: “คุณเย่เป็นแขกผู้มีเกียรติของตระกูลอิโตะของเรา ต้อนรับแขกผู้มีเกียรติก็ย่อมต้องใช้วัตถุดิบและเหล้าที่ดีที่สุดเป็นธรรมดา!”
พูดแล้ว เขาก็ถามอิโตะ นานาโกะว่า: “นานาโกะ คุณซ่งยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดอธิบายว่า: “โดยพื้นฐานแล้วลักลอบเข้าเมืองมาเพียงทางเดียวเท่านั้น ก็คือนั่งเรือไปทางทะเล โดยเฉพาะประเทศที่เป็นเกาะอย่างประเทศญี่ปุ่น ซึ่งไม่ได้ติดกับประเทศใดๆ อยากจะแอบออกไป มีเพียงบนทะเลและบนฟ้าสองทางนี้เท่านั้น แต่ว่าการควบคุมเครื่องบินนั้นเข้มงวดมาก โดยพื้นฐานแล้วไม่มีความเพียบพร้อมของช่วงว่างที่ปฏิบัติการอะไร ดังนั้นทำได้เพียงเลือกเดินทางทางทะเล”
พูดแล้ว นางาฮิโกะ อิโตะก็พูดอีกว่า: “แนวชายฝั่งของประเทศญี่ปุ่นยาวมาก ยิ่งไปกว่านั้นการขนส่งมีการพัฒนาค่อนข้างมาก มีเรือเข้าออกจำนวนมากมาย อยากจะลักลอบออกไปทางทะเลอันที่จริงแล้วไม่ได้ยากลำบาก”
เมื่อเย่เฉินได้ยินแบบนี้ ก็พูดกับเขาว่า: “คุณอิโตะ งั้นรบกวนคุณช่วยเตรียมเรือให้ผมลำหนึ่งด้วย ผมอยากจะพาหวั่นถิงลักลอบกลับไปที่ประเทศ”
“ลักลอบกลับไปเหรอ…”นางาฮิโกะ อิโตะพูดด้วยความงุนงง: “คุณเย่ ถ้าหากคุณลักลอบกลับประเทศ ไม่เพียงแต่จะแอบด่านศุลกากรของประเทศญี่ปุ่น ยังแอบด่านศุลกากรของในประเทศด้วย ค่อนข้างจะคลาดเคลื่อนเกินไป…”
“ไม่เป็นไร”เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง: “ทางเมืองจินหลิงจัดการได้ง่าย ผมจะให้คนเตรียมการทุกอย่าง หลักๆคือทางด้านประเทศญี่ปุ่นนี้ผมไม่มีเส้นสายอะไร เพื่อนคนเดียวที่สามารถขอความช่วยเหลือได้ก็มีเพียงคุณ ไม่รู้คุณสามารถที่จะช่วยผมจัดการเรือลำหนึ่งได้หรือเปล่า ให้ผมและหวั่นถิงนั่งเรือออกจากประเทศญี่ปุ่นอย่างเงียบๆ?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...