ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2015

เมื่อได้ยินคำขอของเย่เฉิน นางาฮิโกะ อิโตะพูดโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า: “คุณเย่ เรือแค่เรื่องเล็ก ผมสามารถที่จะเตรียมเรือยอชต์สุดหรูให้คุณได้ตลอดเวลา และมั่นใจได้ว่าคุณสามารถออกจากโตเกียวทางทะเลได้โดยไม่มีสิ่งกีดขวาง เพียงแต่ไม่ทราบว่าคุณตั้งใจจะไปเมื่อไหร่?”

เย่เฉินถามเขาว่า: “กลับประเทศทางทะเล ต้องใช้เวลาประมาณนานเท่าไหร่?”

นางาฮิโกะ อิโตะพูดว่า: “โดยทั่วไปแล้วเรือยอชต์สุดหรูจะมีขนาดใหญ่มาก เรือขนาดใหญ่มีความมั่นคงสูงและต้านทานลมและคลื่นก็แข็งแรง แต่ความเร็วจะช้ากว่าเล็กน้อย ความเร็วเฉลี่ยต่อชั่วโมงเพียงประมาณห้าสิบถึงหกสิบกิโลเมตรกว่า จากที่นี่ไปที่เมืองจินหลิง ต้องไปถึงที่ปากแม่น้ำแยงซีในเมืองจงไห่ ระยะทางประมาณสองพันกิโลเมตร ล่องเรืออย่างน้อยสามสิบชั่วโมง”

พูดแล้ว นางาฮิโกะ อิโตะก็พูดอีกว่า: “แต่ว่าเนื่องจากว่าพวกเราลักลอบเข้าออกประเทศ ดังนั้นยังคงต้องใช้เวลาจัดการกับยามชายฝั่ง ยิ่งไปกว่านั้นความเร็วจะลดลงอย่างแน่นอนเมื่อเทียบท่า ดังนั้นผมคาดการณ์ว่าจากโตเกียวไปถึงเมืองจงไห่ จะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามสิบห้าชั่วโมง”

เย่เฉินบุ้ยปากครุ่นคิดแล้วพูดว่า: “สามสิบห้าชั่วโมงนะ…นานมากไปหน่อยจริงๆ…”

นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้า และพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า: “ลักลอบเข้าเมือง นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุดแล้ว คุณก็รู้ว่า โดยพื้นฐานลักลอบเข้าเมืองทางทะเล ถ้าหากจากเอเชียไปยังอเมริกาเหนือ เพียงลอยอยู่ในทะเลก็ใช้เวลาหนึ่งเดือนกว่า”

เย่เฉินเอ่ยปากพูดว่า: “นี่ยังเป็นเพียงเวลาที่จะไปถึงเมืองจงไห่ จากเมืองจงไห่ไปถึงเมืองจินหลิง อย่างน้อยยังต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงใช่มั้ย?”

นางาฮิโกะ อิโตะพูดอธิบายว่า: “ถ้าหากคุณยังโดยสารเรือจากเมืองจงไห่ไปเมืองจินหลิง คาดว่ายังต้องใช้เวลาเดินทางอีกเจ็ดถึงแปดชั่วโมง แต่ว่าถ้าหากคุณรีบร้อน ผมกลับแนะนำคุณอยู่บนชายฝั่งของเมืองจงไห่ ต่อจากนั้นนั่งเฮลิคอปเตอร์ไปที่เมืองจินหลิง แบบนั้น แค่หนึ่งชั่วโมงกว่าก็ถึงแล้ว”

เมื่อเย่เฉินได้ยิน พูดในทันทีว่า: “ได้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็รบกวนคุณอิโตะเตรียมเรือโดยเร็วที่สุดด้วย ผมต้องการไปในค่ำคืนนี้”

นางาฮิโกะ อิโตะกับอิโตะ นานาโกะต่างก็ตกตะลึง สองพ่อลูกก็พูดพร้อมกัน: “หา? ค่ำคืนนี้ก็จะไปเลยเหรอ?!”

เย่เฉินพยักหน้า และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: “ซ่งหรงวี่นั่งเครื่องกลับไปแล้ว สองชั่วโมงกว่าก็ถึงเมืองจินหลิงแล้ว ผมก็ไม่สามารถที่จะพาหวั่นถิงนั่งเครื่องบินได้ เนื่องจากว่ากรมตำรวจนครบาลโตเกียวยังคิดว่าหวั่นถิงเป็นหรือตายก็ยังไม่รู้ กำลังค้นหากันอย่างเต็มที่ ทางด้านด่านศุลกากรนั้นก็เกี่ยวโยงกับพวกเขา ถ้าหากหวั่นถิงออกนอกประเทศผ่านด่านศุลกากรอย่างกะทันหัน กรมตำรวจนครบาลโตเกียวจะได้ทราบข่าวเป็นอันดับแรก ถึงเวลานั้นกลัวว่าจะทำให้ด่านศุลกากรกักตัวคนไว้และตรวจสอบแน่ๆ”