ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2026
วาตานาเบะ ชินอิจิก็ตื่นเต้นเป็นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
การเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์อีกครั้ง สำหรับเขาสำคัญมากกว่าทุกอย่าง
ยิ่งไปกว่านั้น ได้รู้จักกับคนที่มีพลังวิเศษอย่างเย่เฉิน ยังต้องมีประโยชน์มากขึ้นอย่างคาดไม่ถึงในอนาคตอย่างแน่นอน
ดังนั้น ธุรกิจนี้สำหรับเขา ก็คุ้มค่ามากแท้จริง
นางาฮิโกะ อิโตะที่อยู่ข้างๆก็ตื่นเต้นเหมือนกัน
หลังจากที่ดื่มน้ำแก้วนั้นของเย่เฉิน เขารู้สึกได้ว่าร่างกายแข็งแรงมากขึ้นในคราวเดียวอย่างเห็นได้ชัด
ก่อนหน้านี้ค่อนข้างอ่อนแอมาโดยตลอด เหมือนกับลมพัดก็ล้มลง แต่ตอนนี้คนทั้งคนก็รู้สึกว่าร่างกายเต็มเปี่ยมไปด้วยจิงชี่เสินเป็นอย่างมาก ดีมากจนพูดไม่ได้
นอกเหนือจากตัดขาทั้งสองที่ไม่มีทางฟื้นฟูคืน ความรู้สึกอื่นก็เหมือนกันกับก่อนหน้าที่ตัวเองไม่ได้รับบาดเจ็บ ถึงขนาดยังแข็งแกร่งกว่าตอนนั้นอย่างเห็นได้ชัด
สิ่งนี้สำหรับเขา ก็มีประโยชน์มากที่สุด ท้ายที่สุด หลังจากที่จิงชี่เสินของร่างกายได้รับการฟื้นฟูเป็นอย่างมาก ก็เรียกได้ว่าเตรียมตัวสำหรับการฝึกฟื้นตัวได้แล้ว
การฝึกฟื้นตัวสำหรับผู้พิการและกลุ่มผู้สูญเสียขาใช้กำลังกายเป็นอย่างมาก ตอนที่ร่างกายอ่อนแอไม่สามารถดำเนินการได้ด้วยซ้ำ
ยิ่งไปกว่านั้นนางาฮิโกะ อิโตะอยากจะใส่ขาเทียม ก็ต้องทำการฝึกฝนการปรับตัวร่วมกับขาเทียมอย่างต่อเนื่อง สิ่งนี้สำหรับความต้องการของกำลังกายก็สูงมากขึ้น
เดิมที เขายังต้องฝึกฝนอีกอย่างน้อยครึ่งปี ถึงได้อาจจะเริ่มการฝึกฟื้นตัวรวมทั้งฝึกฝนปรับให้เข้ากับขาเทียม
ตอนนี้ เย่เฉินช่วยให้เขาประหยัดเวลาไปทั้งหมดครึ่งปี
เมื่อซ่งหวั่นถิงกับวาตานาเบะ ชินอิจิเซ็นสัญญาเสร็จ นางาฮิโกะ อิโตะก็จัดการให้เชฟเริ่มแล่นปลาในทันที และเขาก็เป็นคนเปิดวิสกี้ ปี50ที่ตั้งใจจัดเตรียมไว้เป็นพิเศษ
ปฏิกิริยาของร่างกายของเขานั้นรุนแรงมากอยู่เสมอ ดังนั้นเขาก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนานแล้ว แทบรอไม่ไหวที่อยากจะรีบกลับบ้าน เซอร์ไพรส์ภรรยาของเขา ในขณะเดียวกันก็ตามหาความรู้สึกมีความสุขสบายของปีนั้น
ดังนั้น หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ เขาก็ลุกขึ้นมาอย่างเร่งรีบทนไม่ไหว และโค้งคำนับให้ทุกคนแล้วพูดว่า: “พี่อิโตะคุณเย่และคุณซ่ง ที่บ้านของผมยังมีธุระอยู่ ก็ขอลากลับไปก่อนแล้ว! ขอบคุณพี่อิโตะสำหรับการต้อนรับอย่างดี! และก็ขอบคุณคุณเย่สำหรับความช่วยเหลือ! ซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก!”
นางาฮิโกะ อิโตะก็ย่อมรู้ว่าเขาเร่งรีบต้องการทำอะไรเป็นธรรมดา ก็พยักหน้าพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ได้ นายก็รีบกลับไปเถอะ!”
เย่เฉินก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า: “เวลาไม่เช้าแล้ว คุณวาตานาเบะกลับไปพักผ่อนเช้าๆหน่อยเถอะ”
วาตานาเบะ ชินอิจิรีบพูดด้วยความเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่งว่า: “คุณเย่ ไม่ทราบว่าผมจะได้รับเกียรตินี้มั้ย ขอแลกเปลี่ยนข้อมูลการติดต่อกับคุณได้หรือเปล่า?”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าพูดว่า: “ถึงเวลาให้คุณอิโตะส่งหมายเลขโทรศัพท์ของผมไปให้คุณ”
วาตานาเบะ ชินอิจิดีใจมากในทันที ตราบใดที่เย่เฉินยินดีแลกเปลี่ยนข้อมูลการติดต่อกับตัวเอง จากนี้ไปประสบกับปัญหาอะไร ก็สามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้!
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...