ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2146
คนที่พูด เป็นพ่อบ้านของตระกูลตู้ในเมืองจินหลิง
พ่อบ้านชราคนนี้ ตู้ไห่ชิงเคยเจอเขาเมื่อตอนที่เธอเป็นวัยรุ่น ในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมา พ่อบ้านชราคนนี้คอยดูแลคฤหาสน์หลังเก่าในเมืองจินหลิง ตั้งแต่ตู้ไห่ชิงแต่งเข้าตระกูลซู ทำให้พวกเขาไม่เคยเจอกันอีกเลย
แต่ตู้ไห่ชิงก็ยังจำเขาได้ทันทีและพูดด้วยความเคารพ:"ลุงหวาง คุณสบายดีใช่ไหม!"
เมื่อพูดจบ เธอก็รีบพูดกับลูกชายและลูกสาวที่อยู่ข้างๆทันที:"จือเฟย จือหยู รีบทำความเคารพปู่หวาง"
ซูจือเฟยกับซูจือหยูรีบพูดด้วยความเคารพว่า:"สวัสดีปู่หวาง!"
พ่อบ้านรีบโค้งคำนับและพูดขอบคุณ จากนั้นก็พูดกับตู้ไห่ชิงด้วยความประหลาดใจและคาดคิดไม่ถึง:"คิดไม่ถึงจริงๆว่าคุณหนูรองยังจำฉันได้..."
ตู้ไห่ชิงพูดด้วยรอยยิ้ม:"ทำไมฉันจะจำคุณไม่ได้ละ เมื่อก่อนคุณเป็นคนดูแลคฤหาสน์ข้างๆกับจวนอ๋องกงที่เมืองเย่นจิง หลังจากที่ท่านพ่อมอบคฤหาสน์หลังนั้นให้รัฐบาลเพื่อสร้างพิพิธภัณฑ์แล้ว คุณก็มาอยู่ที่เมืองจินหลิง"
พ่อบ้านชรารีบพยักหน้าทันที ถอนหายใจและพูด:"หลังจากที่ฉันมาที่เมืองจินหลิง ทุกปีจะกลับไปที่เย่นจิงสองครั้ง เพื่อรายงานเรื่องต่างๆกับคุณท่าน แต่ทุกครั้งที่ไปก็ไปแบบรีบร้อน เมื่อรายงานเรื่องต่างๆเสร็จก็รีบกลับมาทันที ทำให้ฉันก็เลยไม่เคยพบคุณอีกเลย"
ขณะพูด เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ:"เอ่อ คุณหนูรองไม่ได้มาที่จินหลิงมากกว่ายี่สิบปีแล้วใช่ไหม? ฉันจำได้ว่าก่อนที่คุณหนูจะแต่งงาน ทุกปีคุณก็จะมาที่จินหลิงพร้อมกับคุณท่านและคุณนายหญิงเสมอ แต่หลังจากแต่งงานคุณหนูก็ไม่เคยมาอีกเลย"
ตู้ไห่ชิงพยักหน้าและพูด:"ตั้งแต่ฉางอิงเสียชีวิตที่จินหลิง ฉันก็ไม่เคยไปที่จินหลิงอีกเลย"
เมื่อพ่อบ้านชราได้ยินคำพูดเหล่านี้ ร่างกายของเขาก็กระตุก และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและพูด:"คุณชายฉางอิงที่คุณพูดถึง...เฮ้อ...เขาเป็นคนเก่งและมีความสามารถ แต่ตายตั้งแต่ยังหนุ่ม เพราะสวรรค์อิจฉาเขา..."
ตู้ไห่ชิงถามเขาทันที:"ลุงหวาง ก่อนที่จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับฉางอิง คุณก็อยู่ที่จินหลิงแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้น คุณรู้อะไรบ้างไหม?"
พ่อบ้านชราพูดด้วยความเสียใจว่า:"ตอนนั้น คุณชายฉางอิงมาถึงจินหลิง คุณท่านเคยพูดกับฉัน คุณท่านพูดว่าคุณชายฉางอิงมาที่จินหลิง น่าจะเพราะเขาเกิดความขัดแย้งกับคนในตระกูล บวกกับทางฝั่งเย่นจิงมีแรงกดดันมากๆ ทำให้เขามาที่จินหลิงเพื่อพักผ่อน คุณท่านบอกให้ฉันไปหาคุณชายฉางอิง บอกให้ฉันไปเชิญคุณชายฉางอิงกับภรรยาและลูกของเขามาพักที่คฤหาสน์หลังเก่า และคุณท่านให้ฉันพูดกับคุณชายฉางอิงว่า ถ้าเขาต้องการ ก็ให้ครอบครัวของคุณชายฉางอิงสามารถเข้าพักที่คฤหาสน์หลังเก่าได้เลย ก็คิดซะว่าคฤหาสน์หลังนี้เป็นบ้านของตัวเองเลย..."
ตู้ไห่ชิงรีบถามทันที:"หลังจากนั้นละ? พวกเขามาที่คฤหาสน์หลังเก่าไหม?"
พ่อบ้านชราส่ายหัวและพูด:"คุณชายฉางอิงมาที่คฤหาสน์ด้วยตัวเองครั้งหนึ่ง แต่เขามาเพื่อกล่าวคำขอบคุณ และฝากฉันขอบคุณท่านแทนเขาด้วย แต่เขาไม่ยอมเข้าพักที่คฤหาสน์หลังเก่าของเรา"
ขบวนรถยนต์ออกเดินทางจากสนามบิน ตู้ไห่ชิงก็เอ่ยปากถามพ่อบ้านชราว่า:"ลุงหวาง ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะถามคุณ..."
พ่อบ้านชรารีบพูดทันที:"คุณหนูรองมีอะไรก็ถามมาได้เลย!"
ตู้ไห่ชิงพูด:"ลุงหวาง ฉันได้ยินมาว่า ตอนนั้นฉางอิงพาภรรยาและลูกย้ายมาอยู่ที่จินหลิง ในเมื่อเขาไม่ต้องการอยู่คฤหาสน์หลังเก่าของตระกูลเรา งั้นเขาพักอยู่ที่ไหน?"
พ่อบ้านชราอธิบายทันที:"คุณชายฉางอิงชอบคฤหาสน์เก่าๆมากๆ ตอนนั้นเขาก็รบกวนให้ฉันช่วยหาคฤหาสน์เก่าๆให้เขาหลังหนึ่ง ฉันก็เลยให้เพื่อนช่วยและหาคฤหาสน์เก่าๆที่เงียบสงบและอยู่ห่างไกลหลังหนึ่งให้เขา"
"คฤหาสน์หลังนั้นเคยเป็นบ้านของทหารระดับสูงคนหนึ่ง หลังจากที่เขาหลบหนีไป เขาก็ให้คนอื่นมาดูแลคฤหาสน์หลังนี้ แต่เวลาผ่านไปนานและไม่มีคนดูแล คฤหาสน์หลังนี้ก็กลายเป็นบ้านร้าง..."
"แต่คุณชายฉางอิงชอบคฤหาสน์หลังนี้มากๆ ก็เลยเช่าทันที และเขาก็ปรับปรุงและตกแต่งคฤหาสน์หลังนี้ด้วยตัวเอง..."
ตู้ไห่ชิงพูดด้วยความตื่นเต้นทันที:"ลุงหวาง พาฉันไปดูคฤหาสน์หลังนั้นได้ไหม?"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...