ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2148

นี่คือจุดประสงค์ที่เย่เฉินช่วยชีวิตของเธอไว้

เขาวางแผนที่จะส่งซูรั่วหลีกลับไปที่เย่นจิงเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม

หลังจากนั้น เขาก็เก็บโทรศัพท์ บิดคันเร่งของรถจักรยานไฟฟ้า รถจักรยานไฟฟ้าส่งเสียงบึ้นๆ จากนั้นก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อออกมาจากTomson Riviera เย่เฉินนั่งอยู่บนรถจักรยานไฟฟ้าและพึ่งจะเลี้ยวขวา เตรียมตัวที่จะไปโรงแรมของเฉินจื๋อข่าย เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและประหม่าเล็กน้อยดังมาจากข้างหลังของตัวเอง:"พี่เขย!"

เย่เฉินหันหน้ากลับไปมองทันที ก็เห็นบนทางเท้าที่อยู่ด้านหลังตัวเอง มีผู้หญิงที่รู้จักคนหนึ่งกำลังกวักมือเรียกตัวเองอยู่

"เซียวเวยเวย?"เย่เฉินรู้สึกงุนงงมากๆ เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้

ครอบครัวของตัวเองและครอบครัวของนายหญิงใหญ่เซียว เกิดเรื่องขัดแย้งกันมานานแล้ว เวลาที่ผ่านมานานขนาดนี้ คนของทั้งสองครอบครัวต่างไม่ชอบหน้ากัน เหมือนน้ำกับไฟที่เข้ากันไม่ได้

ไม่ต้องพูดถึงว่าเมื่อเจอหน้ากันแล้วต่างฝ่ายต่างไม่ทักทายกัน ถ้าหม่าหลันที่เป็นแม่ยายของตัวเองยืนอยู่หน้าระเบียงคฤหาสน์และมองเห็นคนของครอบครัวเธอ แม่ยายคงยืนด่าหนึ่งชั่วโมงถึงจะสามารถระบายความโกรธออกมาได้

ดังนั้น เขาไม่เข้าใจจริงๆ เซียวเวยเวยเรียกตัวเองต้องการอะไรกันแน่?

อีกอย่าง ทำไมเธอถึงยอมเรียกฉันว่าพี่เขย? เมื่อก่อนเธอมักจะเรียกฉันว่าไอ้เศษสวะไม่ใช่เหรอ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ขมวดคิ้วและถาม:"คุณมีธุระอะไรเหรอ?"

เซียวเวยเวยรีบวิ่งขึ้นสองก้าวและยืนอยู่ด้านหน้าของเย่เฉิน และพูดด้วยความเขินอายว่า:"พี่เขย คุณกำลังจะไปที่ไหนเหรอ?"

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา:"ฉันจะไปจ่ายตลาด คุณมีธุระอะไรเหรอ?"

เซียวเวยเวยกัดริมฝีปากของตัวเองเบาๆ และถามอย่างกังวล:"พี่เขย คุณส่งฉันไปที่หมู่บ้านจูเจียงลี่อิ่งได้ไหม? ห่างจากที่นี่ไม่ไกล นั่งรถจักรยานไฟฟ้าใช้เวลาแค่ยี่สิบนาทีเอง..."