ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 215

บทที่ 215 มีชีวิตอยู่อย่างไม่มีความสุข（1）

เมื่อหม่าหลันได้ยินว่าอีกฝ่ายเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียงในประเทศ ก็ตื่นเต้นขึ้นทันที รีบพูดออกไป : “โอ้โห จวิ้นเว่ย ขอบคุณคุณมากจริงๆนะ！แล้วก็ขอบคุณหมอเทวดาหลิวด้วย！”

เกาจวิ้นเว่ยยิ้มเล็กน้อย พูดออกไปอย่างนิ่งๆ : “คุณป้าไม่ต้องเกรงใจครับ นี้เป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้วครับ”

พูดจบ เขาก็หันหลังไป พูดด้วยความเคารพกับหลิวจ้งจิ่งที่อยู่ด้านหลัง : “หมอเทวดาหลิว อาการป่วยของลุงเซียว ต้องรบกวนคุณแล้วนะครับ”

เมื่อได้ยินแล้ว หลิวจ้งจิ่งก้าวเดินขึ้นไปข้างหน้า ยิ้มเล็กน้อย พูดด้วยความมั่นใจเป็นอย่างมาก : “วางใจเถอะ คนไข้ได้รับบาดเจ็บถึงกระดูกสันหลังใช่ไหม แม้ว่าจะรักษาให้หายยาก แต่สำหรับผมแล้ว สบายๆมาก”

หมอที่โรงพยาบาลถามด้วยความประหลาดใจ ： “จากที่ผมทราบมา อาการบาดเจ็บที่กระดูกสันหลัง ทั้งโลกใบนี้ก็ยังไม่มีวิธีการรักษาที่ดีเลย แม้ว่าจะเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย มีอาการบาดเจ็บที่กระดูกสันหลังทำได้เพียงนอนติดเตียงเท่านั้น ต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต มีเพียงสามนิ้วเท่านั้นที่สามารถขยับได้ ทำไมคุณถึงได้มั่นใจขนาดนี้？”

หลิวจ้งจิ่งหัวเราะแล้ว พูดอย่างหยิ่งผยอง : “เพราะว่าฉันมียาวิเศษ ขอแค่คนไข้ได้กินเข้าไป คนไข้ก็จะหายได้อย่างรวดเร็ว”

พูดจบ เขาก็หยิบเม็ดยาที่ใสเหมือนคริสตัลครึ่งเม็ดอย่างระมัดระวังออกมาจากในกระเป๋ายา

หยิบเม็ดยาออกมา หลิวจ้งจิ่งพูดด้วยสีหน้าที่หยิ่งผยอง : “ดูสิ นี้เป็นยาวิเศษที่ฉันพัฒนาและทำออกมาเอง！เมื่อกินมันแล้ว อย่าว่าแต่อาการบาดเจ็บที่สันหลังเลย แม้แต่คนที่นอนเป็นผักก็สามารถกลับมาปกติได้ อย่างสบายมาก！

เซียวชูหรันที่ร้องไห้อย่างเงียบๆอยู่ตลอดก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม : “ยาเม็ดนี้มีประสิทธิภาพจริงเหรอคะ？”

“แน่นอน！”บนใบหน้าของหลิวจ้งจิ่งเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ลูบเคราพร้อมพูดว่า : “นี่เป็นยาที่ดีที่สุดในโลก และมียอดฝีมือที่มีพลังวิเศษก่อนเสียชีวิตไปได้ใช้หัวใจสำคัญของชีวิต ทำออกมาด้วยความมานะบากบั่น มันมีมูลค่ามาก ถ้าไม่เห็นแก่หน้าของคุณชายเกา ฉันไม่มีทางเอายาเม็ดนี้ออกมาแน่นอน！”

เย่เฉินเหลือบมองยาเม็ดนั้นที่อยู่ในมือของหลิวจ้งจิ่ง มีความสุขขึ้นมาทันที

นี้ไม่ใช่ว่าตอนแรกตัวเองเพื่อที่จะรักษาบาดแผลของพ่อตา ก็เลยถือโอกาสปรุงยากึ่งสำเร็จรูปพวกนี้เหรอ？