ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 216

บทที่ 216 มีชีวิตอยู่อย่างไม่มีความสุข（2）

ผลสุดท้าย เย่เฉินรีบพูดคุยโวโอ้อวดเสียงดังว่ายานี้ไม่มีประสิทธิภาพ นี่มันเป็นเรื่องที่น่าขำขันไม่ใช่เหรอ？！

หลังจากได้ยิน หม่าหลันก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พร้อมพูดสาปแช่งทันที: "เย่เฉิน แกเป็นเศษสวะที่ไร้ประโยชน์ ตัวเองเป็นแค่ไอ้คนกระจอก ยังไม่รู้ตัวอีกใช่ไหม?!”

พูดแล้ว เธอยิ่งมองเย่เฉินก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ กล่าวว่า: “อย่ามาทำให้หมอเทวดาหลิวเสียเวลาในการรักษาพ่อแกเลย รีบออกไปซะ!”

เย่เฉินขมวดคิ้วแน่น

ในขณะเดียวกัน ในใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิ : หรือว่า คนแรกที่ซื้อยามาจากจางเอ้อเหมาก็คือหลิวจ้งจิ่งอย่างงั้นเหรอ?

ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ ผู้ที่ขายยาตัวหนึ่งให้ซือเทียนฉีในราคาสูงถึงห้าล้าน ก็คงจะเป็นเขาสินะ

ดูเหมือนว่าหลิวจ้งจิ่งยังคงเป็นพ่อค้าที่คดในข้องอในกระดูกที่ทำกำไรได้อยู่มากเลยทีเดียว!

เกาจวิ้นเว่ยเชิญเขาออกมาจากภูเขา เกรงว่าจะต้องจ่ายไม่น้อยเลย

ในขณะนี้เกาจวิ้นเว่ยก็คิดว่าเขาสามารถกุมความลับของเย่เฉินได้ พูดอย่างหัวเราะเยาะเย้ย: “เย่เฉิน แกมันแค่เศษสวะ แกช่วยอะไรไม่ได้หรอก ยังจะพูดจาเหลวไหลอีกนะ?！”

พูดแล้ว เขาแสร้งทำเป็นนึกขึ้นได้ทันที พูดแหย่รังแตนว่า: ”อืม ฉันเข้าใจแล้ว ที่นายตั้งคำถามในตัวหมอเทวดาหลิว ก็เพราะไม่อยากเห็นลุงเซียวฟื้นสินะ!”

“เหอะๆ ฉันพูดจาเหลวไหลอย่างงั้นหรือ?”

เย่เฉินสามารถทนการกระทะที่ไม่มีเหตุผลของแม่ยายได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเห็นเกาจวิ้นเว่ยอยู่ในสายตา ทันใดนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา:”ซือเทียนฉี ฉันรู้จัก ทำไมฉันไม่ได้ยินเขาพูดว่าอาการป่วยของเขาหายได้ด้วยหมอไร้ฝีมือนี้เลยล่ะ?”

เกาจวิ้นเว่ยหัวเราะอย่างเฮฮา แล้วกล่าวว่า:”เย่เฉิน คำพูดแกนี่น่าขำดีนะ ยังรู้จักซือเทียนฉีด้วย ทำไมไม่บอกว่าตัวเองรู้จักประธานาธิบดีแห่งสหรัฐอเมริกาด้วยเลยล่ะ?!”