ในขณะที่ซูรั่วหลีตื่นเต้นดีใจมากๆกับความแข็งแกร่งที่เย่เฉินมอบให้ตัวเอง ในขณะเดียวกันเธอก็ตกใจกับฐานะการเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลผู้หญิงของเย่เฉิน ตอนนี้เย่เฉินพูดด้วยความเฉยเมย:"ถ้าคุณต้องการอะไร ก็พูดกับเฉินจื๋อข่ายได้เลย เขาจัดการทุกอย่างให้คุณได้ ฉันขอตัวไปก่อนนะ"
ซูรั่วหลีรีบพูดทันที:"คุณชายเย่ ฉันจะไปส่งคุณ!"
ซูรั่วหลีส่งเย่เฉินถึงหน้าประตูห้อง เย่เฉินก็พูดว่า:"คุณส่งแค่นี้ก็พอแล้ว"
ซูรั่วหลีพยักหน้าด้วยความเคารพ และโค้งคำนับ พูดด้วยความซาบซึ้ง:"คุณชายเย่ ขอบคุณมากๆ!"
เย่เฉินยิ้มเบาๆ:"ไม่ต้องเกรงใจ"
เมื่อพูดจบ เขาก็เดินจากไปทันที
ซูรั่วหลีมองเย่เฉินกำลังเดินออกจากโซนเอ็กเซ็กคูทีฟที่ตัวเองพักอยู่ ทำให้เธอรู้สึกตื่นตระหนก
หลังจากปิดประตูห้อง เธออดไม่ได้ที่จนบ่นพึมพำ:"คุณชายเย่เป็นคนที่มีพลังวิเศษจริงๆ คุณแม่และคุณปู่พาฉันฝึกฝนอย่างหนักมาหลายปี และพวกเขาก็ไม่เคยทำให้ฉันแข็งแกร่งขนาดนี้เลย แม้แต่คุณปู่ของตัวเอง ยังไม่สามารถทำให้เส้นลมปราณเริ่นและเส้นลมปราณตูเปิดกว้างได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลย แต่เรื่องทั้งหมดนี้สำหรับคุณชายเย่ มันเป็นสิ่งที่เขาทำได้อย่างง่ายดาย ถ้าไม่ได้ความช่วยเหลือจากคุณชายเย่ ชั่วชีวิตของฉัน ฉันก็คงทำมันไม่สำเร็จอย่างแน่นอน..."
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของซูรั่วหลีก็เต็มไปด้วยน้ำตา
คนของตระกูลเหอล้วนแล้วแต่เป็นชอบฝึกฝนวิชา
ทั้งชีวิตของพวกเขาคือการเป็นยอดฝีมือเต๋าบู๊
คุณปู่ของซูรั่วหลี ความหวังสูงสุดของเขาคือการเปิดลมปราณเส้นที่สี่ให้ได้ และทำให้ตระกูลเหอกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง
แต่น่าเสียดาย ตอนนี้เขาอยู่ในวัยชราอายุแปดเก้าสิบปีแล้ว แต่ก็ยังหาวิธีเปิดเส้นลมปราณไม่ได้ หลายปีที่ผ่านมาด้วยอายุที่เพิ่มมากขึ้น ทำให้ความแข็งแกร่งของเขาลดลงเรื่อยๆอย่างควบคุมไม่ได้ และเป็นไปไม่ได้ที่จะเปิดเส้นลมปราณที่สี่อีกแล้ว
เดิมทีเหออิงซิ่วที่เป็นแม่ของซูรั่วหลี เป็นคนมีความสามารถที่สุดในตระกูลเหอ เธออายุยังน้อยอยู่ แต่เธอก็ใกล้จะเปิดเส้นลมปราณที่สามแล้ว
ในเวลานั้น คุณปู่เคยพูดไว้ ภายในเวลาห้าปีเหออิงซิ่วจะสามารถเปิดเส้นลมปราณได้อย่างแน่นอน เธอจะกลายเป็นคนแรกของตระกูลเหอที่สามารถเปิดเส้นลมปราณที่สามได้ก่อนอายุสามสิบปี และในร้อยปีมานี้ไม่เคยมีคนของตระกูลเหอทำได้มาก่อน
แต่สิ่งที่น่าเสียดายคือ ในช่วงเวลาสำคัญที่สุดของเธอ เธอได้ช่วยชีวิตซูโสว่เต้าไว้และทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ สิ่งที่ร้ายแรงที่สุดคือ เพื่อช่วยซูโสว่เต้าไว้ ทำให้เธอแขนขาดไปข้างหนึ่ง
ในนวนิยายกำลังภายใน เคยมีจอมยุทธ์แขนเดียว อย่างเช่นพระภิกษุณีเจ้าหญิงฉางผิง และฮีโร่นกอินทรีหยางกั๋ว
เธอมีเลือดเนื้อของตระกูลเหอ และเติบโตที่ตระกูลเหอ และฝึกฝนมวยสิงอี้เฉวียนของตระกูลเหอด้วย ดังนั้นเธอก็คือลูกหลานของตระกูลเหอ
ตอนนั้นที่เหออิงซิ่วอุ้มท้องเก้าเดือนและคลอดซูรั่วหลีออกมา ความคิดแรกของเหอหงเซิ่งที่เป็นผู้นำตระกูลเหอคือให้เด็กที่คลอดออกมาใช้นามสกุลเหอ
เนื่องจากเธอเป็นลูกนอกสมรสของซูโสว่เต้า ตระกูลเหอก็ไม่ยอมให้ซูโสว่เต้ารู้เรื่องนี้ด้วย ให้เธอใช้นามสกุลเหอก็สมเหตุสมผลและเป็นเรื่องปกติ
แต่เหออิงซิ่วยืนยันว่าจะให้เด็กคนนี้ใช้นามสกุลซู
เหตุผลที่ทำอย่างนี้ เพราะเหออิงซิ่วยังมีความรักต่อซูโสว่เต้าอยู่
เธอรู้สึกว่า ถึงแม้ตัวเองจะแอบคลอดลูกของซูโสว่เต้าออกมา และไม่บอกเรื่องนี้ให้ซูโสว่เต้าทราบ แต่ด้วยความเคารพที่เธอมีต่อซูโสว่เต้า เธอต้องการให้เด็กคนนี้ใช้นามสกุลซู
เหอหงเซิ่งที่เป็นพ่อของเหออิงซิ่ว เปลี่ยนความคิดของเหออิงซิ่วไม่ได้ สุดท้ายเขาก็จำยอม
แต่เหอหงเซิ่งก็มีข้อแม้หนึ่งข้อคือ ซูรั่วหลีไม่ใช้นามสกุลเหอได้ ถ้าในอนาคตซูรั่วหลีคลอดลูกออกมา ต้องมีลูกคนหนึ่งที่ต้องใช้นามสกุลเหอ

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...