ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2348

ในเวลานี้ เฉินจื๋อข่ายที่อยู่ข้างๆถามว่า:"คุณชาย สองแม่ลูกนี้จะเอาไงดี? รอให้พวกเธอฟื้นตัวก่อนแล้วค่อยให้พวกเธอออกไป หรือว่า...…"

เย่เฉินปัดมือ:"ถ้าให้พวกเธอออกจากที่นี่โดยไม่ได้รับอันตราย และทำให้สาธารณชนเห็นโดยตรง วิดีโอที่ฉันเพิ่งถามเมื่อกี้ก็จะไม่มีความหมายอะไรมาก ตราบใดที่ผู้คนยังมีชีวิตอยู่ ยังไม่ตาย และไม่เป็นอะไรมาก ในสายตาของคนธรรมดา ตระกูลซูก็จะไม่ได้แย่ขนาดนั้น"

หลังจากนั้น เย่เฉินก็พูดอีกครั้ง:"เอาแบบนี้แล้วกัน พาไปที่โรงแรมของคุณและขังไว้ เช่นเดียวกับซูรั่วหลี ให้กินดีอยู่ดีดูแลให้ดี แต่ไม่อนุญาตให้ติดต่อกับโลกภายนอก และไม่อนุญาตให้ออกจากห้องสักก้าวเด็ดขาด!"

"ได้ครับ!"เฉินจื๋อข่ายพยักหน้าและถามว่า:"แล้วจะเอาพวกเธอออกไปอย่างไร?"

เย่เฉินไม่พูดอะไร เอนตัวลง และใช้มือแยกพนักพิงของที่นั่งสองแถวที่บีบสองแม่ลูกอยู่ให้ออกจากกัน

เฉินจื๋อข่ายมองจนอึ้งก่อน จากนั้นถึงจะดึงสติกลับมาได้ เขาแอบหัวเราะเยาะตัวเองว่า:"ฉันรู้น้อยเห็นน้อยจึงเห็นเรื่องธรรมดาเป็นเรื่องประหลาดจริงๆ ตอนนั้นคุณชายเชิญสายฟ้ามาฆ่าราชาบู๊ทั้งแปดแห่งตระกูลอู๋ บนภูเขาฉางไบ ราวกับปาฏิหาริย์ เรื่องตรงนี้แค่นี้มันไม่ใช่อะไรเลย…..."

ในตอนที่เฉินจื๋อข่ายหัวเราะเยาะตัวเอง เย่เฉินก็ได้ดันที่นั่งที่บีบสองแม่ลูกอยู่ออก

หลังจากนั้น เขาอุ้มตู้ไห่ชิงออกจากก่อน วางลงบนพื้นอย่างระมัดระวังข้างอุโมงค์ แล้วกลับไป อุ้มซูจือหยูออกมา

ในเวลานี้ ซูจือหยูอยู่ในสภาพที่วุ่นวายมาก

ในความวุ่นวายนี้ สมองของเธอยังคงทำงานตามปกติ แต่ว่า ก็เกือบจะถูกตัดขาดจากโลกภายนอก

โลกของเธออยู่ในความมืดแล้ว เหลือเพียงความคิดเท่านั้น

และความคิดของเธอก็ถูกฝังอยู่ในจิตสำนึกของเธอเองอย่างสมบูรณ์

เธอจำได้ไม่ชัดว่าก่อนที่เธอจะหมดสติ เธอได้ยินคนพูด และดูเหมือนว่ามีคนอื่นปรากฏตัวที่นี่

ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้สึกว่าเสียงนั้นคุ้นมาก

"เสียงนั้นดูเหมือนกับเสียงที่ฉันได้ยินตอนที่ พี่ชายกับฉันถูกลักพาตัวในญี่ปุ่นและกำลังจะถูกฆ่า!"