ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2399
เช้าตรู่
ณ หมู่บ้านชุมชนในเมืองจินหลิง
เย่ฉางหมิ่นที่ผอมลงอย่างรวดเร็วอย่างน้อยหลายกิโล เดินออกจากตรอกมืดๆด้วยมือเปล่า
ห้านาทีก่อนหน้านี้ ลูกน้องของหงห้าได้เปิดห้องของเธอออก แล้วบอกกับเธอว่าเธอสามารถออกไปได้แล้ว
วินาทีนั้น เย่ฉางหมิ่นร้องไห้อย่างปวดใจ
เธอหมดความอดทนกับสถานที่ทั้งหนาวและทรุดโทรม แล้วยังมืดมิดเปียกชื้นอย่างหมู่บ้านชุมชนในเมืองจินหลิงแล้ว
เธออยู่ในสถานที่ทรุดโทรมมานานหลายวันขนาดนี้ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นอับ กลิ่นแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกพะอืดพะอมอยู่ตลอดเวลา
เดิมทีเธอสามารถออกจากที่นี่ได้ตั้งนานแล้ว แต่เย่เฉินกลับเลื่อนเวลาออกไปหลายวันให้เธออย่างไร้เหตุผล หลังจากนั้นก็เพิ่มเวลา จากเดิมเป็นเจ็ดวัน
ความจริงแล้ว ถ้านับขึ้นมาจริงๆ ตอนนี้ผ่านเช้าตรู่มาแล้ว เท่ากับว่าล่าช้าอีกแล้ว
แต่ว่า คราวนี้เย่ฉางหมิ่นได้เรียนรู้แล้ว จึงไม่กล้าโวยวายเย่เฉิน กระทั่งคนที่เฝ้าตัวเองพวกนั้นแม้แต่คำเดียว
ดังนั้น ในวินาทีที่ได้รับอนุญาต เธอแทบจะไม่คิดอะไรเลย รับออกมาทันที
หลังจากที่วิ่งออกมาแล้ว เธอพึ่งนึกขึ้นได้ว่า ดึกขนาดนี้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองควรไปที่ไหน
เธอจึงอยากรับกลับเย่นจิง แต่ว่าไม่มีเที่ยวบินในขณะนี้ ถ้าจะให้เครื่องบินส่วนตัวของครอบครัวตัวเองเดินทางจากเย่นจิงมาที่นี่ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสองสามชั่วโมง แล้วเวลาที่เหลืออีกสองสามชั่วโมงนี้ตนควรจะไปที่ไหนดีล่ะ？
เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงรีบโทรหาเฉินจื๋อข่ายทันที
เย่ฉางหมิ่นร้องไห้ไปด้วยพูดไปด้วยว่า“พ่อคะ！ไอ้สารเลวเย่เฉิน มันปล่อยหนูออกมาแล้วค่ะ แต่ตอนนี้หนูกลับเย่นจิงไม่ได้ เฉินจื๋อข่ายไอ้เหี้ยนั่นก็ปิดเครื่อง พ่อรีบส่งเครื่องบินมารับหนูสักลำเถอะค่ะ……”
เย่โจงฉวนตอบรับอ๋อ แล้วพูดว่า“ถึงเวลาที่เฉินเอ๋อกำหนดแล้วหรอ？เอาอย่างนี้นะ ลูกโบกแท็กซี่ไปที่สนามบินก่อนนะ เดี๋ยวพ่อจะส่งเครื่องบินสักลำไปรับหนูนะ”
เย่ฉางหมิ่นพูดอย่างสะอึกสะอื้น“พ่อคะ！พ่อคงจะไม่ได้ให้หนูโบกแท็กซี่ไปที่สนามบินเองหรอกใช่ไหมคะ หนูโตมาขนาดนี้ยังไม่เคยนั่งรถแท็กซี่เลย รถแท็กซี่มันทั้งเก่าและทรุดโทรมอยู่แล้ว รถทั้งคันยังสู้สี่ล้อของรถหนูไม่ได้เลย อีกทั้งไม่ว่าคนอะไรก็นั่งไปแล้ว มันสกปรกมากเลยนะคะ”
เย่โจงฉวนพูดอย่างเบื่อหน่าย“ฉางหมิ่น！ตอนนี้ลูกอยู่ในช่วงไม่ปกติ อาศัยอยู่ในหมู่บ้านชุมชนที่ทั้งสกปรกวุ่นวายมานานหลายวันขนาดนี้ ยังกลัวที่จะนั่งรถแท็กซี่อีกหรอ？”
เย่ฉางหมิ่นร้องไห้ออกมาทันที“พ่อคะ！ครั้งนี้หนูมาที่จินหลิงตามคำขอของคุณพ่อ หนูได้ผ่านความยากลำบากที่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยเจอมาหมดแล้ว……”
เย่โจงฉวนรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย จึงเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า“เอาล่ะๆ มีอะไรลูกพูดดีๆได้ไหม อายุเยอะขนาดนี้แล้ว อย่าเอะอะอะไรก็ร้องไห้ได้ไหม การร้องไห้มันแก้ปัญหาอะไรไม่ได้”
พูดจบ เขาก็หาวหวอดๆ แล้วพูดอย่างไม่มีแรงว่า“เห้อ พ่อง่วงแล้ว คนเราน่ะ พออายุมากแล้ว ถ้ายังไม่นอนหลับพักผ่อนดีๆล่ะก็ จะมีผลต่อสุขภาพอย่างร้ายแรง ดังนั้นพ่อไม่อยากพูดอะไรกับลูกแล้ว หาโบกรถไปที่สนามบินนะ ผมนอนก่อนล่ะ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...