ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2399

เช้าตรู่

ณ หมู่บ้านชุมชนในเมืองจินหลิง

เย่ฉางหมิ่นที่ผอมลงอย่างรวดเร็วอย่างน้อยหลายกิโล เดินออกจากตรอกมืดๆด้วยมือเปล่า

ห้านาทีก่อนหน้านี้ ลูกน้องของหงห้าได้เปิดห้องของเธอออก แล้วบอกกับเธอว่าเธอสามารถออกไปได้แล้ว

วินาทีนั้น เย่ฉางหมิ่นร้องไห้อย่างปวดใจ

เธอหมดความอดทนกับสถานที่ทั้งหนาวและทรุดโทรม แล้วยังมืดมิดเปียกชื้นอย่างหมู่บ้านชุมชนในเมืองจินหลิงแล้ว

เธออยู่ในสถานที่ทรุดโทรมมานานหลายวันขนาดนี้ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นอับ กลิ่นแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกพะอืดพะอมอยู่ตลอดเวลา

เดิมทีเธอสามารถออกจากที่นี่ได้ตั้งนานแล้ว แต่เย่เฉินกลับเลื่อนเวลาออกไปหลายวันให้เธออย่างไร้เหตุผล หลังจากนั้นก็เพิ่มเวลา จากเดิมเป็นเจ็ดวัน

ความจริงแล้ว ถ้านับขึ้นมาจริงๆ ตอนนี้ผ่านเช้าตรู่มาแล้ว เท่ากับว่าล่าช้าอีกแล้ว

แต่ว่า คราวนี้เย่ฉางหมิ่นได้เรียนรู้แล้ว จึงไม่กล้าโวยวายเย่เฉิน กระทั่งคนที่เฝ้าตัวเองพวกนั้นแม้แต่คำเดียว

ดังนั้น ในวินาทีที่ได้รับอนุญาต เธอแทบจะไม่คิดอะไรเลย รับออกมาทันที

หลังจากที่วิ่งออกมาแล้ว เธอพึ่งนึกขึ้นได้ว่า ดึกขนาดนี้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองควรไปที่ไหน

เธอจึงอยากรับกลับเย่นจิง แต่ว่าไม่มีเที่ยวบินในขณะนี้ ถ้าจะให้เครื่องบินส่วนตัวของครอบครัวตัวเองเดินทางจากเย่นจิงมาที่นี่ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสองสามชั่วโมง แล้วเวลาที่เหลืออีกสองสามชั่วโมงนี้ตนควรจะไปที่ไหนดีล่ะ？

เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงรีบโทรหาเฉินจื๋อข่ายทันที