ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2502
ไหม้เค่อพูดด้วยความไม่พอใจ:"คุณทวด คนขับรถแท็กซี่คนนี้เลวมากๆ! ฉันให้เงินกับเขาไปตั้งสองพันหยวน เขากลับส่งพวกเรามาถึงหน้าประตูก็หายไปเลย ด้วยระยะทางประมาณนี้ ถ้านั่งรถแท็กซี่ทั่วไปก็คงไม่ถึงห้าสิบหยวน ถ้าให้เขาหนีไปแบบนี้ ไม่รู้ว่าในอนาคตเขาจะไปหลอกคนอื่นอีกมากน้อยแค่ไหน! ไม่ได้ ฉันต้องแจ้งตำรวจ!"
ไหม้เฉิงซินพยักหน้าและพูด:"คนขับรถแท็กซี่ก็ทำเกินไป แต่คุณก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปหาเรื่องกับเขา คุณต้องจำไว้ให้ดี ในชีวิตของคนนั้น สิ่งล้ำค่าที่สุดก็คือเวลา สำหรับคนที่ประสบความสำเร็จ เวลาคือสิ่งสำคัญที่สุด สำหรับคนขี้แพ้ เวลานั้นไม่มีค่าเลย "
ขณะพูด ไหม้เฉิงซินก็ถามเขา:"ถ้าตอนนี้คุณโทรไปแจ้งความกับตำรวจ งั้นพวกเราก็ต้องนั่งรอให้ตำรวจมาถึงที่นี่ หรือไม่พวกเราก็ต้องไปสถานีตำรวจด้วยตัวเอง เมื่อถึงเวลานั้นพวกเราก็ต้องอธิบายเรื่องราวทั้งหมด และต้องนึกรูปลักษณ์ของคนขับรถแท็กซี่คนนั้นออกมา และต้องนึกป้ายทะเบียนรถแท็กซี่ด้วย ถ้าตำรวจจับเขาได้ ก็ต้องโทรเรียกพวกเราไปชี้ตัว และลงบันทึกประจำวัน การไปๆกลับๆแบบนี้ พวกเราคงต้องเสียเวลาไปครึ่งวัน"
"พูดกันตามตรง ตอนอยู่อเมริกา ถ้ามีใครขอให้ฉันไปช่วยดูฮวงจุ้ยหรือดูดวง เขาก็ต้องจ่ายเงินให้ฉันห้าหมื่นดอลลาร์ต่อชั่วโมง แต่พวกเราสองคนต้องเสียเวลาครึ่งวันกับคนขับแท็กซี่แบบนี้เพื่อเงินสองพันหยวน มันเป็นเรื่องที่ได้ไม่คุ้มเสียใช่ไหม?"
ไหม้เค่ออดไม่ได้ที่จะพูด:"คุณทวด ฉันอยากแจ้งความจับเขา ไม่ใช่เพราะเงินสองพันหยวน แต่ฉันอยากสอนบทเรียนให้เขา ทำให้เขารู้ว่าอยู่ในสังคมนี้ต้องมีความซื่อสัตย์ และต้องทำตามกฎหมาย! ถ้าทำแบบนี้ก็สามารถลดการทำเรื่องไม่ดีของเขาในอนาคตได้"
ไหม้เฉิงซินโบกมือและพูดอย่างจริงจัง:"ไหม้เค่อ ในเมื่อคุณให้ความสนใจกับวิชาฮวงจุ้ย และฉันก็หวังว่าคุณจะศึกษาวิชาฮวงจุ้ยอย่างลึกซึ้ง และคุณต้องจำเรื่องหนึ่งเอาไว้"
ไหม้เค่อรีบถามทันที:"คุณทวด คุณพูดมาเลย ฉันต้องจำเรื่องไหนเหรอ?"
ไหม้เฉิงซินพูดอย่างเคร่งขรึม:"คุณต้องจำเอาไว้ อย่าไปยุ่งเรื่องของชาวบ้าน และจำคำพูดนี้เอาไว้ ทุกบ้านกวาดหิมะหน้าบ้านของตัวเอง อย่าไปยุ่งกับน้ำค้างแข็งบนหลังคาของบ้านคนอื่น!"
ไหม้เค่อพูดอย่างตกตะลึง:"คุณทวด นี่ไม่ใช่คำพูดเสียดสีเหรอ?"
"พูดเสียดสี?"ไหม้เฉิงซินหัวเราะและพูด:"นี่คือปรัชญาอันแท้จริงของบรรพบุรุษเรา!"
"การกวาดหิมะหน้าบ้านของตัวเองเป็นเรื่องปกติและสมเหตุสมผล ไม่มีใครสามารถมาว่ากล่าวคุณได้ เพราะคุณกวาดหิมะหน้าบ้านตัวเอง"
ขณะพูด ไหม้เฉิงซินก็พูดอีกว่า:"ก็เหมือนกับคุณปู่ของฉัน เขาเชี่ยวชาญด้านดูโหงวเฮ้งมากๆ ถ้าเขาเดินอยู่ในตลาดของเมืองจิงเฉิงท่ามกลางผู้คนที่เดินไปๆมาๆ เขามองครั้งเดียวก็สามารถรู้ได้เลยว่าคนไหนมีเรื่องที่ทำให้เลือดตกยางออก คนไหนจะบ้านแตกสาแหรกขาด"
"ในบางครั้ง เขาแค่ดึงใครบางคนเอาไว้และสอนเขานิดหน่อย ก็สามารถช่วยชีวิตของคนๆนั้นเอาไว้ได้"
"แต่เขาไม่สามารถใจอ่อนและช่วยทุกคนไม่ได้ เพราะโลกใบนี้มีคนหลายพันล้านคน ถ้าคุณเริ่มที่จะช่วยเหลือคนพวกนั้น คุณก็จะรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบต่อทุกคน แต่คุณสามารถช่วยทุกคนได้เหรอ?"
"มันก็เหมือนกับพวกเราออกไปช่วยคนอื่นดูฮวงจุ้ย ระหว่างทางที่ไปบ้านนายจ้าง คุณอาจจะเห็นบ้านผีสิงนับร้อยหลัง ถ้าพวกเราไปบอกพวกเขาทีละบ้านๆ คุณคิดว่าจะทำได้เหรอ? และการที่คุณไปพูดแบบนั้น พวกเขาจะเชื่อเหรอ?"
"ดังนั้นอาชีพของพวกเรา ต้องจำเอาไว้ ถ้าออกจากบ้านของตัวเอง ก็สนใจแค่ชีวิตของนายจ้างเท่านั้น คนอื่นๆพวกเราไม่ต้องไปสนใจ นี่ก็คือหลักการของวิชาฮวงจุ้ย เมื่อไหร่ที่คุณเข้าใจเรื่องนี้อย่างถ่องแท้ เมื่อนั้นคุณจะเข้าใจวิชาฮวงจุ้ย!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...