ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2522

เฮ่อหยว่นเจียงพูดด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุด: “เย่เฉิน ขอบคุณนายมากจริงๆ นายวางใจได้ ถึงเวลานั้นลุงจะต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อตอบแทนนาย!”

เย่เฉินโค้งคำนับเล็กน้อย และพูดว่า: “คุณอาเฮ่อคุณอย่าได้เกรงใจผมมากนักเลยครับ”

จากนั้น เย่เฉินมองดูเวลา และพูดว่า: “คุณอาเฮ่อเดี๋ยวคุณคงจะยังมีสอนอยู่ใช่มั้ย? งั้นผมก็ไม่รบกวนคุณดีกว่า พวกเราไว้ค่อยคุยกันวันหลัง”

เฮ่อหยว่นเจียงมองดูนาฬิกา และพูดอย่างรวดเร็วว่า: “โธ่เอ๊ย ไม่พูดฉันก็เกือบจะลืมไปเลย เดี๋ยวยังมีสอนอีกหนึ่งคาบ เอาแบบนี้มั้ยเย่เฉิน ถ้านายไม่มีธุระอะไร ก็อยู่ในห้องทำงานของฉัน อย่าเพิ่งรีบกลับ รอฉันสอนคาบนี้เสร็จ ตอนเที่ยงพวกเราสองคนทานอาหารด้วยกันสักมื้อ”

เย่เฉินพูดว่า: “คุณอาเฮ่องานของคุณคงจะยุ่งมาก เรื่องทานอาหารไว้วันหลังดีกว่าครับ”

เฮ่อหยว่นเจียงโบกมือ: “ยุ่งก็ส่วนยุ่ง แต่ก็มีเวลาพักผ่อนเสมอ อีกอย่างพวกเราสองคนไม่ได้เจอกันหลายปีขนาดนี้ พูดตามตรง ในใจของฉันก็รู้สึกดีใจมาก ยังอยากจะพูดคุยกับนายมากมาย”

จากนั้น เฮ่อหยว่นเจียงพูดอย่างจริงจังว่า: “แต่ว่านี่ก็ต้องดูเวลาของนายด้วย ถ้าตอนเที่ยงนายมีธุระ พวกเราก็ไว้วันหลัง ถึงยังไงก็อยู่ที่เมืองจินหลิง ก็หาโอกาสได้ง่าย”

อันที่จริงตอนเที่ยงเย่เฉินไม่ได้มีธุระอะไร เหตุผลคือกลัวว่าอยู่ที่นี่จะทำให้เฮ่อหยว่นเจียงเสียการเสียงาน อันที่จริงเขายังอยากจะพูดคุยกับเฮ่อหยว่นเจียงมากกว่านี้ เพราะว่ายี่สิบปีมานี้ เขาไม่ไม่ค่อยรู้เรื่องของแม่มากนัก ไม่ง่ายเลยที่จะพบเจอกับเพื่อนร่วมชั้นปีนั้นของแม่ เขาอยากใช้โอกาสนี้ ทำความเข้าใจเพิ่มเติมกับเรื่องราวปีนั้นของแม่จากเฮ่อหยว่นเจียง

ดังนั้น เขาจึงเอ่ยปากพูดว่า: “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคุณอาเฮ่อคุณก็ไปทำธุระก่อนเถอะ ผมรอคุณอยู่ที่นี่”