เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2553

เมื่อได้ยินเย่เฉินตอบกลับ พนักงานบนเครื่องบิน ตกใจจนพูดไม่ออก

ความรู้ของวาซิลกลับตาลปัตรไปหมด เขาพูดว่า “นี่...นี่มันเป็นไปได้ยังไง...”

ถึงหานกวางเย่า จะโล่งอก แต่เขาก็พูดอย่างตื่นตระหนกเช่นกัน “วาซิล นายคำนวณผิดหรือเปล่า”

“เป็นไปไม่ได้...” วาซิลพูดอย่างแน่วแน่ “ผมโดดร่มมาหลายปี ไม่เคยคำนวณผิดเลย!”

หานกวางเย่าขมวดคิ้ว “งั้นฉันก็คิดไม่ออกจริงๆ...”

ขณะนั้น เฉินจื๋อข่ายที่เงียบมาตลอด พูดว่า “ไม่ต้องคิดแล้ว ความสามารถที่แท้จริงของคุณชาย แข็งแกร่งกว่าที่พวกนายจินตนาการไว้เยอะ! เราเตรียมไปตรงจุดที่คุณชายนัดเอาไว้เถอะ!”

จากนั้น เครื่องบินขนส่งบินอยู่กลางอากาศรอบใหญ่ และกลับไปที่เบรุต เมืองหลวงของเลบานอน

ส่วนเย่เฉิน เขาซ่อนตัวมาตลอดทาง เขาลงจากไหล่ จนมาถึงตีนเขา ภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว

เพราะฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ แสงสว่างจึงแย่ลงด้วย ถึงจะเป็นแค่ช่วงบ่าย แต่กลับมองเห็นเหมือนช่วงที่ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว

แสงสว่างเช่นนี้ ลดโอกาสที่เย่เฉินจะโดนจับได้ บวกกับเสียงฟ้าผ่าทหารตายไปเมื่อครู่ เหล่าทหารฝ่ายค้านต่างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทำให้การหวาดระแวงต่อสิ่งรอบกายลดลงไปด้วย

ตอนนี้ ในหมู่บ้านที่ฝ่ายค้านประจำการอยู่ ห่างจากเย่เฉินไม่ไกลเท่าไรนัก

ถึงขนาดที่เย่เฉินมองเห็นกำแพงดินเตี้ยๆ ในหมู่บ้าน ที่เต็มไปด้วยรูจากกระสุนปืน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน