ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2552

ตอนนี้เย่เฉินลงสู่พื้นดินอย่างรวดเร็ว อัตราการดิ่งในหนึ่งวินาทีเกินห้าสิบเมตร

วาซิลที่อยู่บนเครื่องบิน จ้องตัวเลขที่ส่งกลับมาบนหน้าจอ เขาพูดด้วยสีหน้าซีดเผือด “อัตราการดิ่งของคุณชายเย่เร็วเกินไป...และระยะห่างของเขากับพื้นดินเหลือไม่ถึง 300 เมตร ซึ่งต่ำกว่าขีดจำกัดขั้นต่ำสำหรับการกระตุกร่ม กลัวว่าจะรอดยาก!”

เมื่อหานกวางเย่าได้ยิน เขาถึงกับสั่นไปทั้งตัว และพูดโพล่งออกมาว่า “รีบให้คุณชายกระตุกร่มเร็ว!”

วาซิลตั้งสติได้ เขาพูดเสียงดังว่า “คุณชายเย่ รีบกระตุกร่มครับ!”

ระหว่างที่พูด เย่เฉินผ่านยอดเขาอย่างรวดเร็ว และลงตรงไหล่เขา

เขาไม่ได้กระตุกร่มทันที เพราะเขารู้ว่า ตอนที่เขาไม่กระตุกร่ม เป้าหมายเล็กมาก ไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า

ขืนกระตุกร่ม ร่มขนาดใหญ่จะถูกกางออก เมื่อเป็นเช่นนั้น เป้าหมายจะใหญ่สิบเท่าหรือหลายสิบเท่าเลยทีเดียว

ดังนั้น เขาจำเป็นต้องดูระยะเวลากระตุกร่ม ยิ่งสั้นเท่าไรยิ่งดี!

นี่หมายความว่า เขาหวังว่าจะกระตุกร่มในความสูงที่เหลือไม่มาก จากนั้นใช้เวลาเร็วที่สุดเพื่อลดความเร็วของการลงสู่พื้น สำหรับเขา เป็นความสูงที่ปลอดภัยมากพอ และรีบลงสู่พื้นให้เร็ว หลังลงสู่พื้น ก็รีบเก็บร่ม แบบนี้โอกาสที่จะถูกจับได้จึงน้อยมาก

เมื่อเห็นว่าระยะห่างจากพื้นเหลือประมาณ 200 เมตร วาซิลเห็นเย่เฉินยังคงดิ่งลงไป และเห็นว่าเขายังไม่กระตุกร่ม จึงพูดโพล่งออกมาว่า “ซวยแล้ว...ความสูงระดับนี้ต้องเละแน่...”

หานกวางเย่าได้ยินคำพูดของเขา ทำให้ตกใจจนตัวสั่น

เดิมทีเขาเตรียมที่จะโทรหาคุณท่าน เพื่อเตรียมเงินค่าไถ่ ในการช่วยเย่เฉินออกมา แต่เขาคิดไม่ถึงว่า เย่เฉินกำลังจะตายเพราะการโดดร่ม

ถ้าตายขึ้นมาจริงๆ ตัวเองต้องหนีความผิดไม่พ้นแน่นอน!

ขณะที่ทั้งสองกำลังตกใจ จู่ๆ เย่เฉินก็กระตุกร่ม