ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2551

ความสูงตึก 7-8 ชั้น สำหรับคนทั่วไปแล้ว อันตรายถึงชีวิตเกือบ 100 เปอร์เซ็นต์

แต่สำหรับเย่เฉิน ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เขากังวลใจเพียงสิ่งเดียว คือตอนที่ตัวเองลงต่ำเรื่อยๆ ระดับความสูงของที่ราบบนยอดเขา ตอนที่ลงสู่พื้น สิ่งสำคัญคือ ในระดับความสูงนี้ จะโดนอีกฝ่ายจับได้หรือเปล่า

เพื่อป้องกันความผิดพลาด เขาเอามือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง กำยันต์ฟ้าร้องในกระเป๋ากางเกง

ยันต์ฟ้าร้องอันนี้ ใช้ไม้ฟาดสายฟ้าหมื่นปี ที่ซ่งหวั่นถิงให้ เรียกได้ว่าดีที่สุดในบรรดาไม้ฟาดสายฟ้า เป็นอาวุธที่เย่เฉินใช้สะดวกมือที่สุดชิ้นหนึ่ง

ถึงเขาจะใช้ยันต์ฟ้าร้องมาหลายครั้ง ด้านบนของมันมีรอยแตกจำนวนไม่น้อย แต่ไม่ต้องพูดถึงเลย อย่างน้อยมันก็ยังใช้ได้อีกหลายครั้ง

อันที่จริงเย่เฉินไม่ค่อยชอบยันต์ฟ้าร้องมากนัก เพราะเมื่อใช้สิ่งนี้ จะเกิดความโกลาหลมาก แต่ครั้งนี้ เขากะจะใช้ยันต์ฟ้าร้องมาเพิ่มโอกาสสำเร็จให้สูงขึ้น

ตอนนี้ทั้งหุบเขาเต็มไปด้วยความเงียบ ที่นี่แทบจะไม่มีคนมา บนถนนก็แทบจะไม่มีรถวิ่ง คนด้านล่างนอกจากได้ยินเสียงลม ก็ยังได้ยินเสียงฝนเบาๆ แทบจะไม่มีเสียงอื่นเลย

แต่ขณะนั้น บนท้องฟ้าทางทิศตะวันตก มีแสงสว่างวาบ เหมือนแส้ของพระเจ้าฟาดลงมา!

แสงนั้นผ่าลงไปที่ยอดเขาทางทิศตะวันตก ทหารหลายคนในป้อมถูกฟ้าผ่าเป็นเถ้าถ่านทันที!

ต่อจากนั้น มีเสียงฟ้าร้องดังแสบแก้วหู!

เสียงฟ้าร้องโครมคราม เหมือนเสียงขีปนาวุธ ดังสนั่นไปทั่วหุบเขา

หานกวางเย่าที่อยู่บนเครื่องบิน ตกใจเสียงฟ้าร้องจนสะดุ้งโหยง เขาพูดโพล่งออกมาว่า “ผีหลอกแล้ว! ฤดูหนาวในตะวันออกกลาง จะมีฟ้าร้องได้ยังไงกัน!”

ผู้เชี่ยวชาญด้านการโดดร่มอย่างวาซิล เพราะเงื่อนไขด้านอาชีพของเขา เขาจึงเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านสภาพอากาศอยู่แล้ว ขนาดเขายังมีสีหน้าตกตะลึง และพูดพึมพำว่า “นี่...นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย...ก่อนหน้านี้ผมดึงแผนที่สภาพอากาศดาวเทียมของวันนี้มาโดยเฉพาะ สภาพอากาศวันนี้ ไม่มีอะไรที่สามารถทำให้ฟ้าร้องได้เลย!”

เหล่าพนักงานบนเครื่องบินต่างก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

เหล่าพนักงานบนเครื่องบิน ล้วนเป็นคนที่มีประสบการณ์สูง ไม่ว่าพนักงานบนเครื่องบินคนไหน เกือบครึ่งที่เชี่ยวชาญด้านสภาพอากาศ และเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสภาพอากาศที่เจออะไรมาอย่างมากมาย