ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2550

นี่เป็นเรื่องดีสำหรับเย่เฉิน เพราะว่าถ้าวันนี้อากาศแจ่มใส โอกาสที่เขาจะโดดร่มลงไปตอนกลางวัน แทบจะเป็นศูนย์

ดังนั้นเขาจึงมั่นใจ ที่จะโดดลงไปใกล้ฐานของอีกฝ่ายมากขึ้น

รอให้วาซิล นับถึงสามวินาทีสุดท้าย เย่เฉินก้าวออกมาริมประตูเครื่องบิน วาซิลยิ่งกังวลมากขึ้น เขาพูดเสียงดังว่า “3 2 1 โดด!”

เย่เฉินหันมาบอกทุกคน “ทุกท่าน อีก 6 ชั่วโมงเจอกัน!”

พูดจบ เขาโดดออกจากประตูเครื่องบิน อย่างไม่ลังเล ตัวเขาโดดเข้าไปในชั้นเมฆหนา

เย่เฉินเพิ่งโดดร่มลงไป เขารู้สึกเหมือนอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็ง

บนความสูงห้าพันกว่าเมตร อุณหภูมิต่ำกว่าพื้นดิน 30 องศาเซลเซียส ตอนนี้อุณหภูมิบนพื้นดินน่าจะประมาณ 15 องศาเซลเซียส ดังนั้นอุณหภูมิรอบตัวเย่เฉิน น่าจะต่ำกว่า 15 องศา

แต่นี่ไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา ตอนนี้สมาธิของเขาจดจ่ออยู่กับการรักษาท่าทางของร่างกายให้คงที่ ไม่ให้สูญเสียการควบคุม ขณะที่กำลังดิ่งลงด้วยความเร็ว

ตอนนี้ตัวเขาอยู่ท่ามกลางเมฆหนา ดังนั้นเขาจึงมองไม่เห็นสถานการณ์ด้านล่าง ยังดีที่ได้ยินเสียงเตือนของวาซิลจากหูฟัง “คุณชายเย่ ระดับการดิ่งลงกับทิศทางมั่นคงแล้ว ประมาณ 50 เมตรต่อวินาที คุณรักษาระดับเอาไว้ อีกหนึ่งนาทีครึ่ง น่าจะถึงระดับที่สามารถดึงร่มได้อย่างปลอดภัยครับ”

เย่เฉินตะโกนว่า “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว!”

หลังผ่านไป 10 วินาที ตัวของเย่เฉินผ่านก้อนเมฆออกมา

ตอนนี้ เม็ดฝนจำนวนเล็กน้อยเริ่มควบแน่นภายใต้เมฆ มันใกล้จะกลายเป็นฝนแล้ว

เย่เฉินมองเห็นทิวเขายาวสุดลูกหูลูกตาด้านล่าง จะบรรยายทิวเขาในตะวันออกกลางยังไงดีล่ะ มองออกไปเหมือนสีเหลืองอร่ามทั้งแถบ เพราะเป็นที่ราบสูง บนยอดเขาสูงบางส่วน ยังมีหิมะขาวโพลนอยู่

เย่เฉินยังมองเห็นอย่างเลือนรางว่าจุดที่ตัวเองลง เป็นหมู่บ้านธรรมดาๆ ในหุบเขาที่อยู่ข้างล่าง ถึงจะอยู่ไกลมาก แต่เขามองเห็นว่า ที่พักอาศัยของหมู่บ้าน เป็นโครงสร้างเดียวกันทั้งหมด คือเป็นบ้านดินลักษณะเตี้ยๆ เห็นได้ชัดว่าพวกเขายากจนขนาดไหน