ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2549

หลังจากบินมาได้ 15 นาที เย่เฉินอยู่ห่างจากจุดหมายเพียงสิบกิโลเมตรสุดท้าย

จากการคำนวณของวาซิล เย่เฉินน่าจะโดดร่มลงจากเครื่องบิน อีกประมาณ 5 นาที และลงสู่พื้นห่างจากจุดหมายประมาณ 5 กิโลเมตร ผ่านการแนะนำระยะไกลจากเขา

จากนั้นเขาจึงถามเย่เฉินว่า “คุณชายเย่ คุณพร้อมหรือยังครับ”

เย่เฉินพยักหน้า “พร้อมแล้ว”

วาซิลพูดกับหานกวางเย่าว่า “คุณหาน ให้กัปตันเปิดประตูเครื่องบิน”

“โอเค!” หานกวางเย่ารีบเดินไปที่ห้องนักบิน และบอกให้กัปตันเปิดประตูส่วนท้ายของเครื่องบิน

เมื่อประตูเครื่องค่อยๆ เปิดออก ลมเย็นยะเยือกพัดเข้ามา จู่ๆ เฉินจื๋อข่ายก็หนาวจนตัวสั่น

เฉินจื๋อข่ายพูดกับเย่เฉินเสียงดัง “คุณชาย! คุณต้องระวังให้มากๆ นะครับ! หลัง 6 ชั่วโมง เราจะไปรอตรงจุดที่คุณบอก!”

เย่เฉินยิ้มบางๆ “วางใจเถอะ อีก 6 ชั่วโมงเจอกัน!”

ตอนนี้วาซิลเดินมาหน้าประตูเครื่องบินกับเย่เฉิน ทุกคนกลั้นหายใจมองเย่เฉิน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโดดร่ม ไม่เพียงแค่การโดดร่มที่ยากมาก หลังจากลงสู่พื้นดิน คือจุดเริ่มต้นของความยากลำบากที่แท้จริง

คนในนี้ นอกจากเฉินจื๋อข่าย ไม่มีใครเข้าใจ ทำไมเย่เฉินถึงมีความมั่นใจขนาดนี้ กล้าเข้าไปในสถานที่อันตราย ที่มีทหารนับพัน ด้วยตัวคนเดียว ภารกิจที่ยากราวกับนรกแบบนี้ ในหนังก็คงไม่มี

ดังนั้น พวกเขาแต่ละคนกังวลกับความปลอดภัยของเย่เฉินมาก

หานกวางเย่าถึงขนาดคิดว่า เรื่องนี้ มีความน่าจะเป็นสูง ที่จะจบลงด้วยการที่ตระกูลเย่ จ่ายเงินจำนวนมากให้กับฝ่ายค้านและไถ่ตัวเย่เฉินออกมา

แต่ว่า สีหน้าของเย่เฉินไม่เป็นเดือดเป็นร้อน

ครบห้านาทีแล้ว วาซิลพูดกับเย่เฉินว่า “โดดได้แล้วครับคุณชายเย่!”

แต่เย่เฉินกลับไม่สนใจ และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “รออีกหน่อย”