ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2548

หลังจากเครื่องบินเข้าสู่น่านฟ้าซีเรีย หานกวางเย่าใช้แท็บเล็ตเปิดแผนที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของซีเรีย และพูดกับเย่เฉินว่า “คุณชายครับ วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม ถึงการมองเห็นจะไม่มาก แต่การโดดร่มตอนกลางวัน จะทำให้อีกฝ่ายเห็นได้ง่าย ดังนั้นจุดหมายที่เรากำหนดไว้ ตอนกระโดดร่มลงสู่พื้นดิน คือตรงนี้ครับ”

พูดพลาง เขาใช้นิ้วชี้ไปยังตำแหน่งบนหน้าจอ และใช้นิ้ววาดวงกลมสีแดงลงไป จากนั้นเขาวาดลูกศร ชี้ไปยังหุบเขา “และที่นี่ คือที่หมายของคุณ จุดที่คุณโดดร่มลงสู่พื้นดินอยู่ห่างจากที่หมาย ประมาณ 5 กิโลเมตร หลังจากคุณลงสู่พื้นดิน คุณเดินเท้าไปต่อ แบบนี้จะมีความปลอดภัยมากกว่าครับ”

เย่เฉินโบกมือไปมา “เป็นเขตภูเขาอยู่แล้ว เส้นทางตรง 5 กิโลเมตร ต้องข้ามเขา 2 ลูก ไม่รู้ต้องเสียเวลานานเท่าไร มีวิธีที่ดีกว่านี้ไหม”

“เรื่องนี้...” หานกวางเย่ารีบหันไปมองวาซิล

วาซิลพูดอย่างลำบากใจ “คุณชายเย่ ถ้าคุณโดดลงไปใกล้พวกเขาเกินไป พวกเขาอาจจ้องคุณ ตั้งแต่ยังไม่ถึงพื้นดิน เราทำเพื่อความปลอดภัยของคุณ”

เย่เฉินพูดอย่างราบเรียบ “ไม่เป็นไร ผมมีวิธีที่จะทำให้พวกเขาไม่เห็นผม”

หานกวางเย่าจนปัญญา เขาทำได้เพียงหยิบกล่องพลาสติกใต้ที่นั่งออกมา หลังเปิดออก ในนั้นมีปืนสีดำขลับสองกระบอก กระสุนกองหนึ่ง มีดสั้นที่ทำจากเหล็กหนึ่งเล่ม รวมไปถึงระเบิดมืออีก 2-3 ลูก เขาพูดกับเย่เฉินว่า “คุณชาย คุณพกอาวุธพวกนี้ไปด้วยเถอะครับ เอาไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉิน”

เย่เฉินส่ายหน้า “ฉันใช้ปืนไม่เป็น”

หานกวางเย่าพูดอย่างตกใจ “คุณใช้ปืนไม่เป็นเหรอครับ! งั้น...งั้นคุณไปครั้งนี้ จะป้องกันตัวยังไงครับ”

เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันกล้าไปคนเดียว แน่นอนว่าต้องมีวิธีป้องกันตัว แต่แค่ไม่ใช่ปืนเท่านั้น”

เย่เฉินรู้อยู่แก่ใจ จะลอบเข้าไปในฐานของทหารกว่าพันนาย ปืนไม่สามารถแก้ปัญหาได้ เรื่องแบบนี้ต้องใช้ไหวพริบเท่านั้น

ถ้าอยากช่วยเฮ่อจือชิวให้รอดออกมา ตัวเขาเองต้องแอบเข้าไป และแอบออกมา จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตไม่ได้