ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 262
บทที่ 262
“อาจารย์? เทพมังกรตัวจริง?” เซียวอี้เชียนรีบพูดว่า： “คุณลุงซือ หรือว่าคุณแก่จนเลอะเลือนไปแล้ว ถูกไอ้คนจนๆหลอกเข้าแล้ว?เขาเป็นอาจารย์ที่ไหนกัน มังกรตัวจริงอะไรกัน เขาก็แค่ลูกเขยจนๆที่แต่งเข้าบ้าน?เขาแต่งเข้ามาในตระกูลเซียว ปฏิบัติต่อฉันเหมือนแขกผู้มีเกียรติ และให้เซียวเวยเวยพี่สะใภ้ของเขามานอนกับฉันด้วย เทียบกับฉันแล้ว เขาก็แค่ขนเล็กๆเส้นหนึ่ง！”
“พูดมาถึงจุดนี้ เซียวอี้เชียนก็ได้พูดอีกว่า： “คุณลุงซือ ไอ้ยาจกนั่น คุ้มแล้วเหรอที่คุณจะปกป้องขนาดนี้ จนกระทั่งไม่สนใจความสัมพันธ์ของทั้งสองตระกูลตลอดหลายสิบปีของพวกเราเลยเหรอ?”
“บัดซบ！”ซือเทียนฉีได้ยินคำพูดนี้ของเขา ทันใดนั้นก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มือคว้าสากตำยาที่อยู่ข้างๆ ตีลงไปที่หัวของเซียวอี้เชียนอย่างแรง ปากด่าว่า： “ยังจะกล้าพูดจาหยาบคายกับอาจารย์เย่！แกไสหัวไปเดี๋ยวนี้นะ！”
เซียวอี้เชียนไม่ได้หลบ ถูกสากตำยาของซือเทียนฉีตีเข้าไปที่ศีรษะ เจ็บจนปากบิดปากเบี้ยว จู่ๆก็หัวก็ปูดขึ้นมา
เขาจ้องและ เปิดปากด่าว่า： “คนแซ่ซือ ตาแก่แก่จนตาฝ้าฟางขนาดนี้แล้วเหรอ！เชื่อคำหลอกลวงแบบนั้นก็ไม่เป็นไร แต่คิดไม่ถึงว่าแม้แต่ฉันก็กล้าตี！แม่งเอ่ยฉันจะฆ่าแก！”
พูดจบ เขายกเก้าอี้ขึ้น ต้องการที่จะฟาดไปทางซือเทียนฉี
แม้ว่าซือเทียนฉีจะอายุมาก แต่ก็เป็นคนที่ฝึกฝน หลังจากที่แผลเก่าจากการบาดเจ็บภายในๆปีนั้นถูกเย่เฉินใช้ยาวิเศษรักษาหายแล้ว ร่างกายมีความคล่องตัวและยืดหยุ่นมากขึ้น ไอ้อ้วนวัยกลางคนอย่างเซียวอี้เชียนไหนเลยจะเทียบได้
ดังนั้น ซือเทียนฉีวาร์ปตัวหายไปอย่างรวดเร็ว หลีกเลี่ยงม้านั่งที่เซียวอี้เชียนฟาดเข้ามา
การจู่โจมของเซียวอี้เชียนไม่เป็นผล ได้ยกเก้าอี้อีกตัว กัดฟันพูดว่า： “คนแซ่ซือ ถ้าแกยังอยากจะมีชีวิตรอด ก็เอายาครึ่งหนึ่งมาให้ฉันซะดีๆ ไม่งั้นละก็ วันนี้ฉันจะฆ่าแก！”
“ไอ้เลว แกคิดจะทำร้ายคุณตาของฉัน?ฉันจะตีแกให้ตาย！”
เฉินเสี่ยวจาวโมโห พับแขนเสื้อขึ้นแล้วพุ่งเข้าหาเขา
ในวงการการแพทย์ที่มีการศึกษาแพทย์แผนจีนมาหลายปี จะต้องเรียนศิลปะการต่อสู้มาไม่มากก็น้อย ตระกูลซือก็เช่นกัน ตระกูลซือไม่เพียงแต่เป็นตระกูลใหญ่แพทย์แผนจีน ยังเป็นตระกูลซือที่มีศิลปะการต่อสู้ ถึงแม้ว่าเฉินเสี่ยวจาวคนนี้จะเป็นหลานสาวก็ตาม แต่ร่างกายยังได้ฝึกกังฟูมาเป็นอย่างดี รับมือกับเซียวอี้เชียนได้เหลือเฟือ
เซียวฉางเฉียนยังเคยได้รับความทุกข์ยากจากเย่เฉิน แต่ทนทุกข์มาโดยตลอดจนไม่มีโอกาส และก็ไม่มีความสามารถที่จะไปแก้แค้นเย่เฉิน ดังนั้นเก็บกดไว้ในใจมาก โกรธมาก
อีกทั้งยัง เขาโลภมากเป็นพิเศษโดยเฉพาะคฤหาสน์ Tomson Riviera ระดับเฟิร์สคลาสของหวังเจิ้งกางที่มอบให้เย่เฉิน!
ถ้าหากว่าเซียวอี้เชียนสามารถฆ่าเย่เฉินตายได้ เซียวฉางควนน้องชายคนนั้นทั้งตระกูลก็ไม่มีที่พึ่งแล้ว ถึงเวลานั้นจะไม่ปล่อยให้ตัวเองถูกเชือดเหรอ?
ถ้าเป็นแบบนั้นแล้ว คฤหาสน์ Tomson Riviera ก็กลายเป็นของตัวเองแล้ว！
คิดมาถึงจุดนี้ เขาอดกลั้นความตื่นเต้นในใจไว้ อยู่ข้างๆรีบตอบเสริมกลับไปว่า： “ประธานเซียว พูดได้ถูกที่สุด！เย่เฉินคนนั้น ก็เป็นแค่ไอ้เนรคุณ！สัตว์เดรัจฉาน! หลายปีมานี้พักที่ตระกูลเซียว กินของตระกูลเซียว แต่กลับดูถูกตระกูลพวกเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ยังจะรังแกมาถึงประธานเซียวแล้ว เป็นโทษที่ร้ายแรงโดยสิ้นเชิง แค่ตายยังน้อยไป！”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...